Περασμένος Αύγουστος. Η μητέρα δεν είχε καλά-καλά σαραντίσει μετά τη γέννηση της δεύτερης κορούλας της, και η χαρά του ερχομού ενός ακόμα πολυπόθητου παιδιού καταβαραθρώθηκε στην άβυσσο της απόγνωσης, της θλίψης και της απελπισίας. Τα αρχικά συμπτώματα μιας συνηθισμένης ίωσης του πρώτου τετράχρονου αγγελουδιού της οικογένειας αποδείχθηκαν τελικά πως υπέκρυπταν μια οξεία λευχαιμία.

Άρχισαν άμεσα τα αναγκαία σχήματα θεραπειών που επηρεάζουν όψη και ψυχή. Η  πρόγνωση πολύ αβέβαιη αλλά η λάμψη στα δύο τεράστια καταγάλανα ματάκια της μικρής Κ. έκαναν να μη δίνεις και τόση βάση στα ζοφερά μηνύματα από το κατάχλωμο λεπτό προσωπάκι της και από την αδυναμία και την ισχνότητα που απέπνεε το κορμάκι της. Η μητέρα της δίπλα της, σωστός φύλακας άγγελος, όλους αυτούς τους τέσσερις μήνες στο νοσοκομείο. Το νεογέννητό της δεν το είδε όλο αυτό το διάστημα παρά μόνο 4-5 φορές.

Τους συναντούσα στην κλινική σχεδόν κάθε μέρα, προσπαθώντας να στηρίξω όσο γίνεται το ψυχικό κομμάτι του τιτάνιου αγώνα τους. Η ανταμοιβή της προσπάθειας αυτής είναι πάντα ένα χαμόγελο του άρρωστου παιδιού, ένα δάκρυ χαράς του γονιού και οι χαμηλές τιμές συγκεκριμένων τιμών  στο χαρτί των αιματολογικών εξετάσεων.

Δεν τους είδα τις τελευταίες τρεις εβδομάδες λόγω αδείας αλλά η σκέψη και η έγνοια ήταν συχνά εκεί πάνω από το κρεβατάκι της μικρής Κ. Στο διάστημα αυτό, πήρα τηλέφωνο δύο φορές στην κλινική και έμαθα από τους συναδέλφους εκεί πως τα πράγματα βαίνουν από το καλό στο καλύτερο…

Περασμένη Παρασκευή και το κινητό μου χτυπά. Μια γνωστή φωνή, γεμάτη από συγκίνηση και χαρά, λέει:

-        Κύριε Σ. είμαι η μητέρα της Κ. από την ογκολογική κλινική. Τα καταφέραμε! Είμαστε από σήμερα στο σπίτι και απόλυτα υγιείς. Πήρα να σας το πω γιατί είμαι σίγουρη πως θα χαρείτε με τη χαρά μας και για να σας ευχαριστήσω για όλα όσα κάνατε για ΄μας.

Το ίδιο βράδυ, ένοιωσα την ανάγκη να περάσω με το αυτοκίνητό μου κάτω από την πολυκατοικία τους. Στο μπαλκόνι τους γίνονταν μια μικρή γιορτή από φωτάκια και πολύχρωμα αστεράκια που αναβόσβηναν, ένα μεγάλο έλατο στολισμένο, έναν Άη Βασίλη με το έλκηθρό του γεμάτο δώρα, δίνοντας μια έντονη αίσθηση χαράς και γιορτινής διάθεσης που γίνονταν εντονότερη από την αντίθεση που δημιουργούν τα πολλά πλέον αστόλιστα φέτος μπαλκόνια…

Σταμάτησα δίπλα στο πεζοδρόμιο για να νοιώσω αδιατάραχτα τη βαθιά συγκίνηση που με πλημμύρισε. Πριν ξεκινήσω, σήκωσα και πάλι το βλέμμα προς το μπαλκόνι της ευτυχισμένης οικογένειας και σαν να μου φάνηκε πως ο Άη Βασίλης με χαιρετά από το έλκηθρό του, κουνώντας ανεπαίσθητα το χέρι του…