ΠΡΟΣ ΉΛΙΟ(ένα ακόμα… ποίημα)

Την χαραυγή ανυψώνεσαι φορεσιά του ουράνιου θόλου… εξαπλώνεις τις αχτίδες σου που με το χάδι και τις καλύτερες μελοαρμονίες τις παρθενέστερες όλων με ακρίβεια και αντοχή… ξυπνάνε τη γη σου… αφυπνίζουν  κυρίως τα όντα σου… ακόμα και τους αδικοθαμμένους… ΚΡΑΤΑΣ αγέρωχος αγέραστος στους αιώνες… τροφοδοτείς τον άστεγο τον σκύλο  τον συνοφρυωμένο μα.. χαίρομαι που αφήνεις αδιάφορο τον άπληστο υλιστή… ξέρω ή καλύτερα το νιώθω πως κι ΕΣΥ πελώριε αστείρευτε αδιαφορείς για το αν σε παινέψουν ή το αντίθετο δεν μπορεί κανένας και τίποτα να σε βλάψει δε φοβάσαι ούτε καν την εντροπία… γιατί ξέρεις ότι έζησες στους αιώνες και το απήλαυσες μέχρι τέλους… και ξανά επί της πλάσης… απολαμβάνεις τον κύκλο της αιωνιότητας… παραχωρείς καθαρό φως ως δωρεά του σύμπαντος στη σελήνη την μεταμορφώνεις σε φεγγάρι… που το γεμίζεις όποτε θες.. ας νομίζουν ότι σε ορίζουν δε σε νοιάζει… τους αγνοείς παράταιρα… σαν φέρθηκαν… οι τιμές που σου αποδίδω σήμερα δεν ανήκουν στους αυθαίρετους θεσμούς τους… απλά με συνεπήρες μοναδικά με το χάδι σου και την απρόσμενη αποκάλυψη σου… νίκησες τα τεχνητά σύννεφα νίκησες τη συννεφιά επειδή στεκόσουν στο ύψος σου με υπομονή ή ούτε καν λέξη… ούτε καν νίκησες υπάρχεις και δε σε χαρακτηρίζουν τα λόγια αρκεί μόνο κάποιος που υποτίθεται ότι διαπρέπει… ως Όν… να σε αφουγκραστεί να βγει και να νιώσει την έλξη από το χάδι σου… τις όμορφες νυχτιές που ο ουρανός φοράει τα πλουμιά του ΕΣΥ πελώρια  αστείρευτη δύναμη  αφήνεις το άρωμα σου στη σελήνη παραχωρείς καθαρό φως ως δωρεά του σύμπαντος και την μεταμορφώνεις σε φεγγάρι… για σένα γράφω ΉΛΙΕ… όπως ΕΣΥ ποιείς απλόχερα...και φυλάς τον ουράνο… έτσι κάνω κι ΕΓΩ χωρίς το εγώ μου και σου χαρίζω ένα ακόμα… ποίημα να σου μοιάζει δίχως να περιμένει.. περιττές τιμές  … κι ας φαίνεται  ότι σε αντιγράφω… Πάνος Κάλγος