Διάβαζα προχτές ένα ρεπορτάζ για τον Robbie Williams.

Η μουσική του δε με εκφράζει. Στην πραγματικότητα δηλαδή μ’ αφήνει παντελώς αδιάφορο. Δε μπορώ να μην παραδεχτώ όμως ότι πρόκειται για έναν πραγματικό καλλιτέχνη.

Κι όχι γιατί καταπίνει ο,τι κουνιέται, καθώς πλέον στο παγκόσμιο star system, αν δεν κάνεις τη μύτη σου νεροτσουλήθρα, θεωρείσαι προϊόν διαλογής βου.   

Αλλά γιατί η ζωή του είναι μια τρέλλα.

Στη θέση του και με τα λεφτά που έχει άλλοι θα είχανε 25 off-shore εταιρείες στη Γουατεμάλα, θα κάνανε διακοπές με μόδιστρους-τελειωμένες στην Ιβηρική χερσόνησο και στα επόμενα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους θα ήταν μια φωτογραφία ολόσωμη με τον Πάπα- Βενέδικτο.

Αντίθετα αυτός πίνει σαν αμερικανός ναύτης αδιαφορώντας πλήρως μήπως του φύγει κανένας κοιλιακός, καπνίζει σα βαρυποινίτης, κάνει συνεχώς μπούρδες (αυτό το έβγαλα από τα συμφραζόμενα), κι άλλα κι άλλα, δραπετεύοντας  άκομψα από τον τίτλο του γόη που του ‘χουνε φορέσει, ξεφεύγοντας κατά πολύ από τα όρια που του επιβάλλει ο ανιαρός τίτλος του celebrity, και συχνά-πυκνά από τα όρια της κοινής λογικής…

Γιατί ο καλλιτέχνης δεν οφείλει να είναι αυτοκαταστροφικός. Όμως γίνεται. Γιατί ο κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του κάτι πολύτιμο και αδιαπραγμάτευτο. Ο καλλιτέχνης αυτό το εκθέτει. Και το διαπραγματεύεται. Και μένει «γυμνός».

Και εισχωρεί στη φαντασία των ανθρώπων. Και την  επηρεάζει. Μοιραία όμως «φορτώνεται» και την αφόρητη πραγματικότητά τους…

Γιατί στην ουσία αυτό που πουλάει ο καλλιτέχνης είναι η εικόνα του. Όλα τ’ άλλα τα χαρίζει…

Γιατί για να γίνεις καλλιτέχνης, πρώτα απ’ όλα πρέπει να σ’ αρέσει ο εαυτός σου. Για να γίνεις σπουδαίος καλλιτέχνης όμως πρέπει και να μην τον αντέχεις…