(Τον καιρό του Τριακονταετούς Πολέμου, στην πόλη Άουγκσμπουργκ ένας πλούσιος Ελβετός προτεστάντης παντρεύεται μια νέα και αποκτούν ένα αγοράκι. Όταν τα αυτοκρατορικά στρατεύματα επιτίθενται και λεηλατούν την περιοχή, δείχνοντας ιδιαίτερο μένος στους προτεστάντες, σκοτώνουν με φριχτό τρόπο τον κύριο Τσίνγκλι. Η γυναίκα του, έντρομη, το σκάει από την πίσω πόρτα, παρατώντας το μωρό μέσα στην κούνια του. Μια μικρή υπηρέτρια, η Άννα, που βρίσκεται στο σπίτι, κρύβεται  καλά, και, όταν οι στρατιώτες φεύγουν, αμφιταλαντεύεται αν πρέπει να πάρει μαζί της το μωρό. Τελικά, η ανθρωπιά της υπερισχύει του φόβου και , έπειτα από μία αποτυχημένη προσπάθεια να έρθει σε επαφή με την κυρία Τσίνγκλι –αφού η μητέρα κρύβεται και απαρνιέται το μικρό-,  αποφασίζει να το μεγαλώσει η ίδια σαν δικό της. Παρόλες τις δυσκολίες και διάφορα αλλόκοτα γεγονότα, όπως έναν πλαστό γάμο με έναν ετοιμοθάνατο που τελικά δεν πεθαίνει, ώστε να εξασφαλίσει στο παιδάκι οικογένεια, κατορθώνει και επιβιώνει δίχως να του στερεί τίποτα, αλλά κυρίως δίχως να του στερεί την αγάπη.

Είναι τότε που εμφανίζεται η βιολογική μητέρα του αγοριού, το αρπάζει και φεύγει. Η Άννα, η νεαρή υπηρέτρια, που είχε πάει να αγοράσει σιρόπι την ώρα της «απαγωγής», προσπαθεί να μην καταρρεύσει και καταφεύγει σε έναν δικαστή με μια «εντελώς ιδιαίτερη προσωπικότητα», πασίγνωστο για τη «χοντροκοπιά» και την «πολυμάθειά» του.)

-Δεν είναι εξακριβωμένο ποια είναι η πραγματική μητέρα, είπε. Το παιδί είναι για λύπηση. Έχουμε ακούσει συχνά για πατεράδες που αρνούνται την πατρότητά τους οι παλιάνθρωποι, αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με δυο γυναίκες που ισχυρίζονται συγχρόνως πως είναι μητέρες του ίδιου παιδιού. Το δικαστήριο τις άκουσε όσο έπρεπε για να βγάλει τα συμπεράσματά του, δηλαδή την κάθε πλευρά από πέντε λεπτά και το δικαστήριο σχημάτισε την πεποίθηση ότι και οι δυο λένε ψέματα. Τώρα όμως, όπως προείπαμε, πρέπει να σκεφτούμε και το παιδί που χρειάζεται οπωσδήποτε μια μάνα. Πρέπει λοιπόν να εξακριβωθεί χωρίς περιττές φλυαρίες ποια είναι η πραγματική μητέρα.

Και με μια άγρια φωνή φώναξε τον κλητήρα και τον πρόσταξε να φέρει μια κιμωλία. Ο κλητήρας πήγε κι έφερε ένα κομμάτι κιμωλία.

-Κάνε με την κιμωλία εκεί κάτω έναν κύκλο τόσο μεγάλο που να χωρούν τρεις άνθρωποι μέσα, είπε ο δικαστής.

Ο κλητήρας γονάτισε και σχημάτισε τον κύκλο.

-Και τώρα φέρε το παιδί, διέταξε ξανά ο δικαστής.

Φέρανε το παιδί στην αίθουσα. Άρχισε πάλι να κλαίει και ήθελε να πάει στην Άννα. Ο γερο-Ντόλλινγκερ δεν έδωσε σημασία στα κλάματα του μικρού, μόνο δυνάμωσε λίγο τον τόνο της φωνής του.

-Αυτή τη δοκιμασία, που θα γίνει εδώ, τη βρήκα σ’   ένα παλιό βιβλίο και θεωρείται πολύ αποτελεσματική! Η βασική ιδέα του κύκλου με την κιμωλία είναι πολύ απλή: Απλώς η πραγματική μητέρα μπορεί μ’  αυτό τον τρόπο να δείξει την αγάπη στο παιδί της. Λοιπόν, η δύναμη αυτής της αγάπης πρέπει να δοκιμαστεί. Κλητήρα, βάλε το παιδί μέσα στον κύκλο.

Ο δικαστής συνέχισε τώρα απευθυνόμενος στην κυρία Τσίνγκλι και την Άννα: Πηγαίνετε κι εσείς μέσα στον κύκλο και πιάστε η καθεμιά από ένα χέρι του παιδιού. Μόλις σας πω «μπρος!» ας προσπαθήσει η καθεμιά από σας να τραβήξει το παιδί έξω απ’  τον κύκλο. Όποια έχει τη μεγαλύτερη αγάπη για το παιδί θα το τραβήξει προς τη μεριά της με μεγαλύτερη δύναμη.

Στην αίθουσα έγινε θόρυβος. Οι θεατές σηκώθηκαν στις μύτες των ποδιών του και άρχισαν να μαλώνουν με τους μπροστινούς τους.

Μόλις όμως οι δυο γυναίκες μπήκανε μέσα στον κύκλο και η καθεμιά έπιασε το ένα χέρι του παιδιού, έγινε νεκρική ησυχία. Το παιδί στεκόταν επίσης σιωπηλό, λες και καταλάβαινε περί τίνος πρόκειται. Το προσωπάκι του που ήταν γεμάτο δάκρυα ήταν στραμμένο προς την Άννα.

Και τότε ο δικαστής φώναξε «εμπρός!»

Με ένα μοναδικό, δυνατό τράβηγμα η κυρία Τσίνγκλι έβγαλε το παιδί από τον κύκλο με την κιμωλία Η Άννα έχοντάς τα χαμένα κοίταζε το παιδί. Από το φόβο της μήπως πάθει τίποτα αν το τραβάγανε και οι δυο συγχρόνως, το άφησε αμέσως.

O γερο-δικαστή σηκώθηκε.

-Και έτσι τώρα ξέρουμε, είπε δυνατά, ποια είναι η πραγματική μητέρα. Πάρτε το παιδί μακριά από αυτή την βρομιάρα. Θα μπορούσε με εντελώς κρύα καρδιά να κάνει το παιδί κομμάτια.

Κι αφού ένευσε στην Άννα βγήκε γρήγορα-γρήγορα από την αίθουσα για να πάρει το πρωινό του.

Τις επόμενες βδομάδες λέγανε οι αγρότες της περιοχής, που δεν ήταν καθόλου ανόητοι, ότι, όταν ο δικαστής έδωσε το παιδί στη γυναίκα από το Μέρινγκ, της έκλεισε το μάτι με νόημα.

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ, Ιστορίες, εκδόσεις Σ.Ι.Ζαχαρόπουλος