FRANCHISE ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ

Συνελεύσεις λέει. Διαδηλώσεις λέει. Αντίσταση λέει. Τάξη λέει. Θέλω ανοιχτό Πανεπιστήμιο λέει. Ποιός το λέει; Ποιόν αφήνουν να τα λέει; ποιός έχει δικαίωμα να μιλά; Θα σας πω…

Εντελώς αποπολιτικοποιημένες, καθοδηγούμενες παρατάξεις για ξένους σχετικά με την Παιδεία λόγους. Και το καθηγητικό κατεστημένο, που έχει καταντήσει τα Πανεπιστήμια έτσι όπως είναι και τώρα νοιώθει πως απειλείται. Αυτοί που τόσα χρόνια έχουν μετατρέψει το λειτούργημα του Πανεπιστημιακού καθηγητή σε αγγαρεία, που έχουν καθιερώσει το γλύψιμο και την υπακοή στο κόμμα ως μέσο ανάδειξης, αυτοί που πάντα καπελώνουν και φιμώνουν τους καθηγητές που διδάσκουν με το σπαθί τους και με πόνο για την Παιδεία και τους φοιτητές τους κι αυτούς που κάνουν έρευνα με λεφτά από την τσέπη τους, και κλαίνε όταν βλέπουν κακομαθημένα κωλόπαιδα να σπάνε και να καίνε χωρίς να ξέρουν το λόγο.

Ναι, αυτό είναι το πρόβλημά μας. Ότι δε ξέρουμε το λόγο. Αναιμικοί δανειολήπτες της τσακισμένης δημοκρατίας μας, σαστισμένα στρατιωτάκια, που περιμένουν οδηγίες μουγγά κι ανίκανα. Αυτοί είμαστε(;) Χρειαζόμαστε καθοδήγηση; Δεν μπορούμε να σκεφτούμε μόνοι μας; 20 χρονών παιδιά, αντί να προχωράμε με τον ήλιο κόντρα στα μάτια, φοράμε τα τρέντυ γιαλιά ηλίου μας, και φωνάζουμε σε συνελεύσεις συνθήματα σαν τις μαϊμούδες, α και ου και ου ου οε οε οε...

Λυπάμαι που, όπως όλα δείχνουν, μπαίνουμε σα γενιά, σε λογικές και μηχανισμούς τόσο σάπιους και ψεύτικους. Νοοτροπίες που οι γενιές πριν από εμάς δημιούργησαν και δυνάμωσαν τόσο πολύ, ώστε να μας ρουφούν σα μαύρες τρύπες. Και εμείς μπαίνουμε με χαρά. Τι τύχη να έχει μια γενιά όταν τους φοιτητές της εκπροσωπούν(;) 30ρηδες φαλακροί αρχηγοί «νεολαίων» κομμάτων; Και φοβάμαι που για τα σημαντικά θέματα αποφασίζουν ανίκανοι. Φοβάμαι για όλα αυτά που θα γίνουν για μένα, λέει το τραγούδι, χωρίς εμένα. Και τώρα, αυτό γίνεται. Κι όσο κι αν προσπαθούμε, δεν μπορούμε (ακόμα) να το αλλάξουμε. Ο εχθρός είναι εσωτερικός και αριθμητκά (πολύ) ανώτερος.

Και δυο ερωτήσεις πρόχειρες: Εαν δίνατε κύριοι βουλευτές, τα χρήματα που δίνει η Φιλανδία (ως ποσοστό πάντα) για την παιδεία, και εαν αγαπητοί κύριοι Καθηγητές, αξιποιούσατε αυτά τα λεφτά εκεί που πρέπει κι όχι στα εξοχικά και τις επενδύσεις σας, τότε δεν υπήρχε περίπτωση κάποιος ιδιώτης να τολμήσει να σταθεί απέναντί σας. Γιατί στην Αγγλία όλα τα Πανεπιστήμια είναι δημόσια και έχουν (στην πλειοψηφία τους) ποιότητα στις σπουδές τους;

Και ωραία, δε ζούμε σε μια ουτοπία, αφήνουμε τις «υπερβολικές απαιτήσεις». Όλοι εμείς οι φοιτητές, κυρίως σε κλάδους όπως τα Οικονομικά (να έρθουμε λίγο στα δικά μας), για να πάρουμε μια θέση σε μια εταιρία δε τρωγώμαστε; αυτός δεν είναι ο στόχος του κάθε εκκολαπτόμενου manager στη σημερινή Ελλάδα; ή μήπως όταν πατήσουμε τα -άντα, δε θα μείνουν στην άκρη οι κόκκινες σημαίες και δε θα πανηγηρίζει ο φοιτητής που τον πήρε στην εταιρία του ο ιδιώτης που τώρα βρίζει ως κατεστημένο; Όχι, δε λέω να πάψουμε να αγωνιζόμαστε για τα ιδανικά μας. Αν το κάνουμε αυτό έχουμε σβήσει ως γενιά όμως, διάολε, δεν είναι γελοία αυτή η υποκρισία, όταν ενώ βρίζεις το «κεφάλαιο που μπήκε στην εκπαίδευση», κινείς ουρανό και Γη για να βρεις μια καλοπληρωμένη θέση στις επιχειρήσεις αυτού του «κακού» κεφαλαίου; Διάλεξε μια πλευρά και πήγαινε. Αλλά μείνε.

Έτσι φίλε μου, ο εχθρός δεν είναι στα Υπουργεία, ούτε στα Εξαρχεια. Είναι μέσα στο κεφάλι σου, δίπλα από το θολωμένο μυαλό.

Υ.Σ. Τόσο καλό υλικό, κρίμα να πηγαίνει χαμένο. Τόσες γενιές, χωρίς ουσιαστική παροχή παιδείας, από μια χώρα που μας πληγώνει συνέχεια. Λένε ότι αν οι γονείς σου σε μεγαλώσουν με ξύλο, εσύ τα παιδιά σου δε θα τα χτυπήσεις ποτέ. Ελπίζω εμείς που μεγαλώνουμε χωρις παιδεία, να το έχουμε ως πρώτο μέλημα στην κοινωνία που θα χτίσουμε αύριο.

Φωτο: Καζαντζάκη Ν., Ασκητική. Χαρακτικό του Χρήστου Σανταμούρη. © Χρήστος Σανταμούρης & Εκδόσεις 'Αρτεμις, 1991