Όταν η φύση έχει προικίσει με διορατικότητα κάποιους ανθρώπους , ώστε να βλέπουν τις μελλοντικές εξελίξεις των γεγονότων , βασιζόμενοι όμως πάντοτε , στην ανθρώπινη αντικειμενική λογική και κρίνοντας χωρίς υστεροβουλίες τα τεκταινόμενα ,  που προδικάζουν το μέλλον ,  έχουμε την αψεγάδιαστη   επαλήθευση ...

    Στις περιπτώσεις αυτές κατατάσσεται ο μεγάλος νομπελίστας Γεώργιος Σεφέρης . Παρατίθεται η ομιλία του κατά την τελετή παραλαβής του βραβείου ΝΟΜΠΕΛ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑΣ στις 11-Δεκεμβρίου-1963

                             Σαν  να το είπε χθες!!!!!

                                                 *****

Πριν Μιλήσεις, ’κου.

Πριν Γράψεις, Σκέψου.

Πριν Πληγώσεις, Νιώσε.

Πριν Μισήσεις, Αγάπησε.

Πριν  τα Παρατήσεις, Προσπάθησε.

Μα Πριν Πεθάνεις, ΖΗΣΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!

“Ἀνήκω σὲ ΅ία χώρα ΅ικρή” (Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη) 

Εδώ και μήνες η Ελλάδα είναι στο πραιτώριο.  Χλευάζεται και

κατασυκοφαντείται. Αναίσχυντοι αργυραμοιβοί την παίζουν στα ζάρια.

Προσβάλλουν τους ανθρώπους της, αμφισβητούν την ιστορία της και τον

πολιτισμό της. Όποια  εφημερίδα και να ανοίξεις, μας έχουν κατατάξει

στα  «σκουπίδια». Μας θεωρούν ένα περιττό βάρος, από το οποίο

όλοι θέλουν να απαλλαγούν, αλλά δεν ξέρουν ακόμα πώς. 

Ε, λοιπόν, η Ελλάδα δεν είναι για τα σκουπίδια!

Δεν είμαστε  οι Έλληνες διεφθαρμένοι και τεμπέληδες. Χαβαλέδες ήμασταν

για πολύ καιρό. Βάλαμε τον αυτόματο πιλότο. Ένας φτωχός λαός, που

γνώρισε την αφθονία και παρασύρθηκε γιατί νόμισε πως θα κρατήσει για

πάντα. Πίστεψε και στα «ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» κάποιων

αδίστακτων πολιτικάντηδων. Για την ακρίβεια ίσως στην Ελλάδα υπάρχουν

λιγότεροι διεφθαρμένοι και τεμπέληδες απ’ ότι σε πολλές άλλες χώρες.

Και τώρα ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Είναι μια δύσκολη ώρα, αλλά δεν

ήρθε το τέλος.

Όμως, ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα το 15% του πληθυσμού της δεν ζει με κουπόνια.

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα, κάθε ελληνόπουλο έχει δωρεάν πρόσβαση στο

Πανεπιστήμιο.

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα, έστω ημιτελές, αλλά έχουμε σύστημα υγείας.

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα έχουμε ένα κράτος που έχει μια μεγάλη

περιουσία. ’λλα κράτη δεν έχουν τίποτα. Αυτήν βλέπουν και

ξερογλύφονται.

Ευτυχώς ακόμα στην Ελλάδα οι γονείς βοηθάνε τα παιδιά τους και εκείνα

τους γονείς τους.

Ευτυχώς, η μικρή και φτωχή Ελλάδα δεν ήταν απούσα από καμιά μεγάλη

μάχη για την ελευθερία. Και έδινε το είναι της, όταν οι άλλοι είχαν

ήδη παραδώσει και την ψυχή και το πνεύμα.

Ευτυχώς ακόμα, η Ελλάδα έχει μέλλον.

Έβλεπα εκείνα τα κορίτσια της Εθνικής Ομάδος Πόλο, να ανεβαίνουν στον

Όλυμπο,  μες τη «φωλιά του Δράκου», και είπα , πως  δεν χάθηκε η

ελπίδα. Υπάρχει ακόμα το μέταλλο του νικητή.

Η Ελλάδα έχει μέλλον, γιατί στη μακραίωνα ιστορία της κάθε μεγάλη ήττα

και καταστροφή, αντί να την  αφανίσει, την ανάσταινε!

Γιατί τα γράφω αυτά; Μου τηλεφώνησαν κάποιοι «φίλοι» απ’ το εξωτερικό

και  μας ….νεκρολογούσαν! Είναι απ’ τα κοράκια που έχουν στοιχηματίσει

στην πτώχευσή μας και ανησυχούν μήπως και χάσουν τα λεφτά τους!  Και

βιάζονται! Τόσο πολύ θύμωσα που έκλεισα το τηλέφωνο. Ύστερα τους

έστειλα το κείμενο που ακολουθεί…

“Ἀνήκω σὲ ΅ία χώρα ΅ικρή.

Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τὸν

ἀγώνα τοῦ λαοῦ, τὴ θάλασσα, καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου.

Εἶναι ΅ικρὸς ὁ τόπος ΅ας, ἀλλὰ ἡ παράδοσή του εἶναι τεράστια καὶ τὸ

πράγ΅α ποὺ τὴ χαρακτηρίζει εἶναι ὅτι ΅ᾶς παραδόθηκε χωρὶς διακοπή.

Ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα δὲν ἔπαψε ποτὲ της νὰ ΅ιλιέται. Δέχτηκε τὶς

ἀλλοιώσεις ποὺ δέχεται καθετὶ ζωντανό, ἀλλὰ δὲν παρουσιάζει κανένα

χάσ΅α.

Ἄλλο χαρακτηριστικὸ αὐτῆς τῆς παράδοσης εἶναι ἡ ἀγάπη της γιὰ τὴν

ἀνθρωπιά, κανόνας της εἶναι ἡ δικαιοσύνη.

Στὴν ἀρχαία τραγωδία, τὴν ὀργανω΅ένη ΅ὲ τόση ἀκρίβεια, ὁ ἄνθρωπος ποὺ

ξεπερνᾶ τὸ ΅έτρο, πρέπει νὰ τι΅ωρηθεῖ ἀπὸ τὶς Ἐρινύες.

Ὅσο γιὰ ΅ένα συγκινοῦ΅αι παρατηρώντας πὼς ἡ συνείδηση τῆς δικαιοσύνης

εἶχε τόσο πολὺ διαποτίσει τὴν ἑλληνικὴ ψυχή, ὥστε νὰ γίνει κανόνας τοῦ

φυσικοῦ κόσ΅ου.

Καὶ ἕνας ἀπὸ τοὺς διδασκάλους ΅ου, τῶν ἀρχῶν τοῦ περασ΅ένου αἰώνα,

γράφει: «… θὰ χαθοῦ΅ε γιατί ἀδικήσα΅ε …».

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ἦταν ἀγρά΅΅ατος. Εἶχε ΅άθει νὰ γράφει στὰ τριάντα

πέντε χρόνια τῆς ἡλικίας του. Ἀλλὰ στὴν Ἑλλάδα τῶν ἡ΅ερῶν ΅ας, ἡ

προφορικὴ παράδοση πηγαίνει ΅ακριὰ στὰ περασ΅ένα ὅσο καὶ ἡ γραπτή. Τὸ

ἴδιο καὶ ἡ ποίηση.

Εἶναι γιὰ ΅ένα ση΅αντικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ Σουηδία θέλησε νὰ τι΅ήσει

καὶ τούτη τὴν ποίηση καὶ ὅλη τὴν ποίηση γενικά, ἀκό΅η καὶ ὅταν

ἀναβρύζει ἀνά΅εσα σ’ἕνα λαὸ περιορισ΅ένο.

Γιατί πιστεύω πὼς τοῦτος ὁ σύγχρονος κόσ΅ος ὅπου ζοῦ΅ε, ὁ

τυρρανισ΅ένος ἀπὸ τὸ φόβο καὶ τὴν ἀνησυχία, τὴ χρειάζεται τὴν ποίηση.

Ἡ ποίηση ἔχει τὶς ρίζες της στὴν ἀνθρώπινη ἀνάσα – καὶ τί θὰ

γινό΅ασταν ἂν ἡ πνοή ΅ας λιγόστευε;

Εἶναι ΅ία πράξη ἐ΅πιστοσύνης – κι ἕνας Θεὸς τὸ ξέρει ἂν τὰ δεινά ΅ας

δὲν τὰ χρωστᾶ΅ε στὴ στέρηση ἐ΅πιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τὸν περασ΅ένο χρόνο γύρω ἀπὸ τοῦτο τὸ τραπέζι, τὴν πολὺ

΅εγάλη διαφορὰ ἀνά΅εσα στὶς ἀνακαλύψεις τῆς σύγχρονης ἐπιστή΅ης καὶ

στὴ λογοτεχνία. παρατήρησαν πὼς ἀνά΅εσα σ’ ἕνα ἀρχαῖο ἑλληνικὸ δρά΅α

καὶ ἕνα ση΅ερινό, ἡ διαφορὰ εἶναι λίγη. Ναί, ἡ συ΅περιφορὰ τοῦ

ἀνθρώπου δὲ ΅οιάζει νὰ ἔχει ἀλλάξει βασικά. Καὶ πρέπει νὰ προσθέσω πὼς

νιώθει πάντα τὴν ἀνάγκη ν’ ἀκούσει τούτη τὴν ἀνθρώπινη φωνὴ ποὺ

ὀνο΅άζου΅ε ποίηση. Αὐτὴ ἡ φωνὴ ποὺ κινδυνεύει νὰ σβήσει κάθε στιγ΅ὴ ἀπὸ

στέρηση ἀγάπης καὶ ὁλοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγη΅ένη, ξέρει ποὺ νὰ

’βρει καταφύγιο, ἀπαρνη΅ένη, ἔχει τὸ ἔνστικτο νὰ πάει νὰ ριζώσει στοὺς

πιὸ ἀπροσδόκητους τόπους. Γι’ αὐτὴ δὲν ὑπάρχουν ΅εγάλα καὶ ΅ικρὰ ΅έρη

τοῦ κόσ΅ου. Τὸ βασίλειό της εἶναι στὶς καρδιὲς ὅλων τῶν ἀνθρώπων τῆς

γῆς. Ἔχει τὴ χάρη ν’ ἀποφεύγει πάντα τὴ συνήθεια, αὐτὴ τὴ βιο΅ηχανία.

Χρωστῶ τὴν εὐγνω΅οσύνη ΅ου στὴ Σουηδικὴ Ἀκαδη΅ία ποὺ ἔνιωσε αὐτὰ τὰ

πράγ΅ατα, ποὺ ἔνιωσε πὼς οἱ γλῶσσες, οἱ λεγό΅ενες περιορισ΅ένης

χρήσης, δὲν πρέπει νὰ καταντοῦν φράχτες ὅπου πνίγεται ὁ παλ΅ὸς τῆς

ἀνθρώπινης καρδιᾶς, ποὺ ἔγινε ἕνας Ἄρειος Πάγος ἱκανός νὰ κρίνει ΅ὲ

ἀλήθεια ἐπίση΅η τὴν ἄδικη ΅οίρα τῆς ζωῆς, γιὰ νὰ θυ΅ηθῶ τὸν Σέλλεϋ,

τὸν ἐ΅πνευστή, καθώς ΅ᾶς λένε, τοῦ Ἀλφρέδου Νο΅πέλ, αὐτοῦ τοῦ ἀνθρώπου

ποὺ ΅πόρεσε νὰ ἐξαγοράσει τὴν ἀναπόφευκτη βία ΅ὲ τὴ ΅εγαλοσύνη τῆς

καρδιᾶς του.

Σ’ αὐτὸ τὸν κόσ΅ο, ποὺ ὁλοένα στενεύει, ὁ καθένας ΅ας χρειάζεται ὅλους

τούς ἄλλους. Πρέπει ν’ ἀναζητήσου΅ε τὸν ἄνθρωπο, ὅπου καὶ νὰ

βρίσκεται.

Ὅταν στὸ δρό΅ο τῆς Θήβας, ὁ Οἰδίπους συνάντησε τὴ Σφίγγα, κι αὐτὴ τοῦ

ἔθεσε τὸ αἴνιγ΅ά της, ἡ ἀπόκρισή του ἦταν: ὁ ἄνθρωπος. Τούτη ἡ ἁπλὴ

λέξη χάλασε τὸ τέρας. Ἔχου΅ε πολλὰ τέρατα νὰ καταστρέψου΅ε.  Ἂς

συλλογιστοῦ΅ε τὴν ἀπόκριση τοῦ Οἰδίποδα.»

Ομιλία του Γιώργου Σεφέρη κατά την τελετή παραλαβής του Βραβείου

Νόμπελ Λογοτεχνίας, 11 Δεκεμβρίου 1963

                   Σαν να το είπε χθες!!!! 

stoxastis-vaggeliscom