Δε θα ζητήσω συγγνώμη που γεννήθηκα. Είναι καλό να το επαναλαμβάνω μέχρι να το πιστέψω. Δεν μπορώ να τα ξέρω όλα. Το σίγουρο είναι ότι θα πληρώσω όσο κι αν κοστίσει. Αυτά τα πράγματα βέβαια πρέπει να τα βάζει κανείς στη ναφθαλίνη. Αλλά δε μου αρέσει να ανακατεύομαι στη ζωή των άλλων. Προχώρα μπροστά. Ακόμα κι αν τρικλίζεις. Είναι ευθύνη, δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε. ’μα κάνουμε υπομονή, δεν μπορεί να μας νικήσει κανείς.

Το έχω δει κάπου αυτό το πρόσωπο, ξέρετε. Στους ανθρώπους αρέσει να αλλάζουν. Αλλά αυτό δεν ήταν τελείως σωστό. Οι περισσότεροι φοβούνται μήπως γίνουν θύματα ενός μέτριου ταξιδιού από τη φτώχεια στο τίποτα. Η άλλη όψη της σελήνης. Ο Νότος δεν υπάρχει. Μην παίρνεις αυτή την έκφραση. Α, βέβαια, δε σας σύστησα: αυτός εδώ καίει βιβλία. Πρέπει να ζει και να κοιμάται μπροστά στον καθρέφτη.

Εκείνη ήταν πολύ όμορφη. Και όμως... Εξακολουθούσε να έχει ένα ξανθό χαμόγελο στα χείλη της, που ήταν φτιαγμένα στο μέγεθος του μπιμπερό. Έβρεχε, κι έτσι έψαξε το ράντισμα των λέξεων. Βγήκε στο δρόμο. Δεν ήταν αυτή. Είναι επικίνδυνη; Είναι ερώτηση αυτό ή κατάφαση; Δε θα αργήσει πολύ. Έμεινε γυμνή, σαν να ξεπρόβαλε από τη θάλασσα της νύχτας. -Έχεις ανθρώπινα μάτια σαν τα δικά του. Μη με αφήσεις να πνιγώ, του είπε.

Ένας άνθρωπος άμα θέλει να εξαφανιστεί, εξαφανίζεται. Δεν υποφέρω για τους απογόνους μου. Φρίττω στην πιθανότητα να μη μπορείς πια να απολαύσεις τη ζωή. Σας παρατηρώ. Δεν μπορείς να είσαι κάθε μέρα μεθυσμένος. Η μεγάλη κούραση προαναγγέλει το μεγάλο ενθουσιασμό. Αφήστε τον να κοιμηθεί. Εγώ ξέρω πού ήταν. Κανείς δε θα με πάει πια στο Νότο.

Πριν αναρωτηθείτε αν έγραψα το παραπάνω κείμενο υπό την επήρεια ουσιών ή με χειροκροτήσετε για όσα γράφω, οφείλω να πω ότι ολόκληρο το κείμενο είναι ένα κολάζ φράσεων που προέρχονται από μια ανάποδη (από τη σελίδα 192 και προς την αρχή) ανάγνωση του βιβλίου του Manuel Vazquez Montalban (Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν), "Οι Θάλασσες του Νότου".