Μπλέκει η Δευτέρα με την Τρίτη

κι η βδομάδα με τη χρονιά:

δεν  μπορεί να κοπεί ο καιρός

με τα φαγωμένα σου ψαλίδια

και τα ονόματα της ημέρας, όλα

τα σβήνει της νύχτας το νερό.

Κανείς δεν μπορεί να ονομαστεί Πέδρο,

καμιά δεν είναι η Ρόσα ή η Μαρία,

όλοι μας είμαστε σκόνη ή άμμος,

όλοι μας είμαστε βροχή μες στη βροχή.

Μου έχουν μιλήσει για Βενεζουέλες,

για Παραγουάες και για Χιλές,

δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάτε:

γνωρίζω το πετσί της γης

και ξέρω πως επώνυμο δεν έχει.

Όταν εζούσα με τις ρίζες

αυτές μ’  αρέσαν πιο πολύ κι απ’  τα λουλούδια,

και όταν μιλούσα με μια πέτρα,

αντηχούσε σαν καμπάνα.

Έχει τόσο μάκρος η άνοιξη

που βαστάει όλο το χειμώνα:

ο Χρόνος έχει χάσει τα παπούτσια του:

ένας χρόνος έχει τέσσερους αιώνες.

Τις νύχτες όλες όταν κοιμάμαι,

πώς ονομάζομαι ή πώς δεν ονομάζομαι;

Κι όταν ξυπνάω ποιος είμαι

αν όταν κοιμόμουν δεν ήμουν εγώ;

Αυτό πάει να πει πως μόλις

ξεμπαρκάρουμε στη ζωή,

ότι μόλις γεννηθούμε,

να μη γεμίζουμε το στόμα μας

με τόσα αβέβαια ονόματα,

με τόσες θλιβερές ετικέτες,

με τόσα χτυπητά γράμματα,

με τόσα «δικό σου και δικό μου»,

με τόση υπογραφή πάνω στα χαρτιά.

Εγώ σκέφτομαι ν’  ανακατέψω τα πράγματα.

να τα ενώσω και να τα φρεσκογεννήσω,

να τα μπερδέψω, να τα γδύσω,

ωσότου το φως του κόσμου

να ‘χει την ενότητα του ωκεανού:

μιαν αφειδώλευτη ακεραιότητα,

ένα λάλον μύρο.

Πάβλο Νερούδα (μετάφραση Δανάη Στρατηγοπούλου)

Καλή εβδομάδα