Ζω σημαίνει επικοινωνώ!
23 Μαΐου 2013, 01:32
Τι είναι άραγε το "σωστό"...;;;
venceremos (23.05.2013)
Το ''σωστο'' ειναι ο,τι υπαγορευουν η ανατροφη μας, οι καλοι τροποι, οι αλλοι, η κουλτουρα. Το σωστο εκτος εισαγωγικων ειναι η φυσικη μας κλιση, αυτο που μας βγαινει αυθορμητα, η πρωτη μας αντιδραση πριν προλαβει να λογοκριθει απο εμας και τους αλλους. Ειναι αυτο που αν το αφηναμε ελευθερο να αναλαβει τα κουμαντα θα μας οδηγουσε σε αποφασεις που μας κανουν οντως ευτυχισμενους και οχι σε αποφασεις που δημιουργουν εσωτερικες συγκρουσεις και ειναι η πηγη πολλων κακων. Το τιμημα που θα πληρωσεις κανοντας "του κεφαλιου σου" επειδη "ετσι γουσταρεις" (και κακα τα ψεματα αυτο που γουσταρεις ειναι πολυ σημαντικος λογος να το κανεις ασε που συνηθως ειναι μονο η κορυφη του παγοβουνου) ειναι πολυ μικροτερο σε συγκριση με αυτο που θα πληρωσεις κανοντας κατι αλλο απο αυτο που αγαπας. Και αν μεχρι τωρα εζησες καποιες ζωες καπως και οχι ακριβως οπως θα ηθελες, αν κατι σε τρωει και φοβασαι οτι θα το σερνεις και στις επομενες ζωες σου, εχεις αλλες τοσες μεσα σ αυτη τη μια και μοναδικη ζωη σου να ζησεις και ευκαιρια να διορθωσεις τα κακως κειμενα (για μενα καθε μετακομιση, εκκουσια ή ακουσια, και σταθμος, και μια καινουρια ζωη, τοσο απλα..).blogarismenos-enge-falos (23.05.2013)
Άν ήμασταν σε κάποια φυλή ανθρωποφάγων, σωστό θα ήταν να τρώμε ανθρώπους. Το σωστό ορίζεται απο την πλειοψηφία των πολλών και γίνεται νόμος, έγγραφος ή άγραφος ή έθιμο. Με την χειραγώγηση της ηθικής, οργανωμένες μορφές εξουσίας, κράτος, εκκλησία, δήμος, ΜΜΕ, φτιάχνουν κώδικες σωστού και λάθους. Οπότε η πολλοί ορίζουν το σωστό που το ορίζουν οι μορφές εξουσίας. Αυτό βέβαια απέχει απο την δημοκρατία, αλλα είναι μια άλλη συζήτηση.sven (23.05.2013)
@ venceremos,
το να κάνουμε το «σωστό» -δηλαδή αυτό που πραγματικά μας αντιπροσωπεύει και θέλουμε- δεν είναι ταυτόσημο με το να κάνουμε ό,τι θέλουμε, αδιαφορώντας οριζοντίως και καθέτως για οποιονδήποτε Άλλον. Το να κάνουμε αυτού του είδους το «σωστό» προϋποθέτει ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ. Χωρίς αυτογνωσία, νομίζουμε πως κάνουμε το «σωστό», και οι πιθανότητες να αυταπατόμαστε είναι μεγάλες…
Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό. Η επικοινωνία και η επαφή με άλλους αποτελεί μια πανανθρώπινη πρωτογενή ανάγκη. Μαζί με άλλους εξελισσόμαστε και αυτοπραγματωνόμαστε. Αρχικά, ως παιδιά, κάποιοι άλλοι μας δείχνουν την αγάπη τους και, καθρεφτιζόμενοι σε αυτήν, μαθαίνουμε να αγαπάμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τους Άλλους. Και, όταν αγαπάμε κάποιον, τον λαμβάνουμε πάντα υπόψη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Κάτι τέτοιο, όμως, διαφέρει κατά πολύ από το να κάνουμε εκπτώσεις σε θεμελιώδεις επιλογές μας που αφορούν αποκλειστικά τη δική μας ζωή, ζώντας έτσι μια ζωή χτισμένη πάνω σε ενοχές, αίσθηση ανεπάρκειας και φόβο εγκατάλειψης…
Καλή συνέχεια:)))
sven (23.05.2013)
blogarismenos-enge-falos,
εξελισσόμαστε και αυτοπραγματωνόμαστε όχι μόνο μαζί με άλλους αλλά και σε σχέση με τις πολιτισμικές και κοινωνικές αξίες και νόμους της εκάστοτε εποχής που ζούμε. Το να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας και να κάνουμε το εκάστοτε «σωστό» αποτελεί μια κοινωνική και ιστορική τέχνη της οποίας είμαστε ή μπορούμε να γίνουμε συνδημιουργοί. Δεν είμαστε απαραίτητα -αν δεν το θέλουμε- μαριονέττες απέναντι στην πολιτισμική, κοινωνική ή ατομική/συλλογική βία κάποιων άλλων…
Ή, για να το εκφράσω διαφορετικά: το να είμαστε ο αληθινός εαυτός μας αποτελεί μία συνεχή άσκηση ισορροπίας ανάμεσα στην προσωπική μας ελευθερία και τον οποιοδήποτε κοινωνικό εξαναγκασμό. Και οι δύο αυτές διαστάσεις υποκρύπτουν «υφάλους» που οφείλουμε να αποφύγουμε για να μη μεταβληθούμε σε σύγχρονους Τιτανικούς…
Καλή συνέχεια:)))venceremos (23.05.2013)
Αναφερομαι στις προσωπικες επιλογες μας και στη συμπεριφορα μας που πολλες φορες διαμορφωνονται οχι απο τις δικες μας επιθυμιες αλλα απο τις προσδοκιες των αλλων.. Επομενως εδω δεν τιθεται θεμα ηθικης φιλε μου μπλοκαρισμενε εγκεφαλε.. :)
Απο κει και περα σιγουρα οι διαφορες μορφες εξουσιας προσπαθουν να μας ελεγξουν αλλα οσο δεν βλαπτω την ελευθερια του διπλα μου δεν εχω βρει ακομα εναν σοβαρο λογο γιατι εγω να κοπω και να ραφτω στα μετρα τους.. Η ανθρωποτητα σε ολη την μεχρι στιγμης εξελιξη της εχει περασει απο φωτεινες και σκοτεινες φασεις και συνεχιζει να εξελισσεται, αυτα που ισχυουν σημερα ως στανταρ αυριο μεθαυριο θα ναι παρωχημενα, επομενως δεν μου υπαγορευει καμια μη και μοναδικη αληθεια. Επομενως αυτα που θελει να μου περασει σημερα ως life-style και συνταγες επιτυχιας ειναι σχετικα και οχι απολυτα.
Ο καθενας οφειλει να ψαξει και να βρει τη θεση του και τον τροπο να ζει χωρις να αγοραζει ετοιμες συνταγες. Γιατι ολοι εχουμε μια αποψη αλλα αυτο που λειτουργει για σενα μπορει να μη λειτουργει για μενα με βασει τα δικα μου πιστευω και τις δικες μου επιθυμιες. Επομενως αγαπητε Σβεν δεκτο ο καθενας που μας αγαπα να χει αποψη αρκει να μας αφηνει να αναπνεουμε και να μη μας κοβει τον αερα και σιγουρα οι δικες του επιθυμιες, προσδοκιες, συμβουλες, ονειρα δεν πρεπει να επηρεαζουν την τελικη μας αποφαση. Πιστευω πως καθε αποφαση δεν ειναι ακινδυνη και σιγουρα εχει συνεπειες αφου καθοριζει την εξελιξη των πραγματων αλλα εκει ζυγιζεις προτεραιοτητες και μετρας ποια επιλογη εχει το λιγοτερο κοστος στη ψυχη σου..
Εγω αυτο το ΄πηραμε τη ζωη μας λαθος΄ ετσι το ερμηνευω.. Ενας ανθρωπος που δεν αφουγκραστηκε το βαθυτερο εγω του για χι ψι λογους και εζησε ως ενας αλλος, ξενος στο βαθυτερο εαυτο του. Κοιταζοντας στον καθρεφτη βλεπει καποιον που πλεον δεν τον αναγνωριζει. Κοιταζοντας διπλα του βλεπει εναν ανθρωπο που ισως να μην τον αγαπα (πια). Κοιταζοντας τη ζωη του δεν βρισκει ενα νοημα σε ολα αυτα (πια). Αν ενα απο ολα αυτα συμβαινει, εγω υποστηριζω πως ποτε δεν ειναι αργα να αλλαξει. Τωρα το πως θα αλλαξει αυτο δεν υπαρχει μονο ενας τροπος. Εξαρταται παντα απο το προβλημα. Γενικα οταν προκειται για ανθρωπους γινομαι πιο ευαισθητη. Και οι ανθρωπινες σχεσεις για μενα δεν ειναι κατι στατικο αλλα δυναμικο, κατι που ευκολα μεταβαλλεται. Γενικα ψηφιζω υπερ του να μεινεις και να παλεψεις αν αξιζει τον κοπο και οχι με την πρωτη να το βαλεις στα ποδια, κυριως οταν προκειται για ανθρωπους. Γιατι οι ανθρωποι δεν ειναι αναλωσιμοι και οι πληγες δεν κλεινουν με χανσαπλαστ. Αυτα τα λιγα..blogarismenos-enge-falos (23.05.2013)
@ venceremos :-) Το τί είναι ηθικό το ορίζει και ο καθένας ατομικά μέσα απο τα βιώματά του. Το να κλέψει πχ. κάποιος φτωχός κάποιον πλούσιο για τον ίδιο τον φτωχό μπορεί να είναι ηθικό αφού είναι ανήθικο οι πλούσιοι να ζούν απο τον ιδρώτα τον φτωχών, όπως επίσης και η κοινωνία να επικροτεί όχι την ίδια την κλοπή αλλα τον βίαιο επαναπατρισμό χρημάτων στους φτωχούς απο τους πλούσιους μιάς και είναι μειοψηφία που μπορεί να τους βλέπουν ώς δυνάστες. Εδώ κάτι παράνομο μπορεί να είναι ηθικό για την κοινωνία, ενώ όπως είπε ο υπουργός δικαιοσύνης πρίν απο λίγο καιρό οτι είναι νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό. @ sven . Δυστυχώς η προσωπική έκφραση ελευθερίας πολτοποιείται απο την κοινωνία του φόβου του διαφορετικού. Κατακρίνεται , καταδείχνεται, και μέσα απο τον μέσο όρο του φυσιολογικού πράτει ανάλογα. Ένας που μπορεί να θέλει να βάψει γαλάζια τα μαλλιά του, να φοράει λαχανί ηλεκτρίκ πουκάμισο, κίτρινο παντελόνι και σανδάλι φιδιού, να θέλει να μιλάει σουαχίλι, έχει ελάχιστες πιθανότητες κοινωνικοποίησης. Το αποτέλεσμα σε αυτό το παράδειγμα είναι οτι η κοινωνία τρέφεται απο τον Μ.Ο. και βάσει αυτού δηιουργεί τα φυσιολογικά. Όμως αυτός ο Μ.Ο. διαμορφώνει άποψη μέσα απο τους decision makers παντώς είδους. Είτε lifestyle, είτε πολιτικούς είτε .....κλπ Ο δρόμος λοιπόν είναι απλός. Ή η προσωπική έκφραση θα είναι μια εξαναγκασμένη συγκατάβαση για να βρεί κάποιος εργασία, σπίτι, φίλους κλπ, είτε δεν θα υπάρχει κανένας συμβιβασμός ως προς τις προσωπικές επιλογές που δεν θα αντιβαίνουν φυσικά στις ελευθερίες άλλων ανθρώπων. Το αποτέλεσμα είναι ο εξοστρακισμός ή η ομογενοποίηση.sven (24.05.2013)
@ venceremos,
όταν διαθέτουμε την ικανότητα να αγαπάμε τους Άλλους -άρα και τον εαυτό μας- τότε φυσικά και δεν βλέπουμε τους Άλλους ως αναλώσιμα υλικά, και οφείλουμε να τους δίνουμε ευκαιρίες. Και εδώ, όμως, μπαίνει το ερώτημα: πού βρίσκονται τα όρια της ανοχής και της γενναιοδωρίας, και πού αρχίζουν τα άλλοθι και ο φόβος...
Να ο σημαντικός ρόλος της αυτογνωσίας...
@ blogarismenos enge-falos,
πιστεύω πως τα πράγματα είναι πολύ πολυπλοκότερα από αυτό που αναφέρει η τελευταία σου φράση, ότι, δηλαδή, υπάρχουν μόνο δύο πιθανές εκβάσεις: είτε εξοστρακισμός είτε ομογενοποίηση.
Ελάχιστα είναι τα άτομα εκείνα που θέλουν να ξεχωρίζουν με τόσο ακραίο τρόπο ώστε να περιθωριοποιούνται από την υπόλοιπη κοινωνία εξαιτίας των όποιων επιλογών ή του τρόπου της ζωής τους. Τουλάχιστον όσον αφορά τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, τα περιθώρια ανοχής είναι πλέον πολύ διευρυμένα και ελαστικά στα περισσότερα πράγματα.
Όταν έχουμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε σχέσεις, αυτό γίνεται γιατί θέλουμε να μοιραζόμαστε εμπειρίες με άλλους. Αν ο τρόπος ζωής ή η συμπεριφορά κάποιου σήμερα, με τα όρια ανοχής που υπάρχουν, τον περιθωριοποιεί, στερώντας του βασικά δικαιώματα, όπως εργασία κ.ά., τότε ένα τέτοιο άτομο ΔΕΝ θέλει κατά πάσα πιθανότητα να μοιράζεται αλλά απλά να ξεχωρίζει. Σε μια τέτοια περίπτωση, μιλάμε περισσότερο για πιθανή ύπαρξη ψυχοπαθολογίας και όχι για κοινωνικό αποκλεισμό…
Όταν ο άλλος στις Η.Π.Α. έκανε διάφορες πλαστικές επεμβάσεις, τρόχισε τα δόντια του, έκανε τιγρέ τατουάζ σε ολόκληρο το σώμα του και εμφύτευσε μουστάκια αιλουροειδούς, επειδή ήθελε να μοιάζει με τίγρη, δεν ευθύνεται ο ιδιοκτήτης του καταστήματος που ζητά πωλητή και δεν τον προσέλαβε…
Οι πανανθρώπινες βασικές ανάγκες είναι κοινές για την τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων σ΄αυτόν τον πλανήτη. Ο οποιοσδήποτε διαθέτει στοιχειώδη εσωτερική ισορροπία και αυτογνωσία έχει σοβαρές πιθανότητες να αυτοπραγματωθεί και να λειτουργεί κατά πώς ο ίδιος επιθυμεί. Το lifestyle και οι διάφοροι decision managers έχουν απήχηση σε αυτούς που αναζητούν ταυτότητα αλά καρτ γιατί η ταυτότητά τους μπάζει στην ουσία από παντού, σε αυτούς που δεν θέλουν να αποκλίνουν από αυτό που λανσάρεται ως “trendy” και “in”, και ταυτόχρονα που θέλουν απλά να «ξεχωρίζουν» και όχι να είναι ο αληθινός εαυτός τους…
Εκεί όπου υπάρχει σαφής έλλειψη/απουσία βασικών πανανθρώπινων δικαιωμάτων, δηλαδή, όπου υπάρχει έλλειψη ελευθερίας, ανεργία, εξαθλίωση, διακρίσεις, φόβος κ.ά., εκεί οι δυνατότητες αυτοπραγμάτωσης συρρικνώνονται στο ελάχιστο ή εκλείπουν παντελώς…
Καλό σας ξημέρωμα:)))Kristalo (25.05.2013)
Οταν έψαχνα την ταυτοτητα μου μεσα στην μουσικη αποφασισα πως ειμαι ευτυχισμενη οταν ασχολουμαι με την Μουσικη προπαιδεια. Η φυσικοτητα και ο αυθορμητισμος των παιδιων με ενθουσίαζαν. Η καθαρότητα της ψυχής και παντα έλεγαν αυτο που ενιωθαν χωρίς να σκεφτονται αν ειναι σωστο η όχι. Καποια φορα μαλιστα γελασα με την ψυχή μου οταν ενα κοριτσακι μετα απο επιπληξη που του εκανα στην ταξη λογω ζωηραδας μου ειπε πως με φανταζεται σαν μαγισσα κλο-κλο οταν θυμώνω. Τοσο αυθορμητα και αληθινα λοιπόν. Αναρωτηθηκα γιατι αυτο το κομματι της μουσικης που διδασκα με τροφοδοτουσε ενεργεια και χαρά. Και η απάντηση ηταν πως μια ζωη προσπαθουσα να κανω το σωστο χωρις να αφηνομαι στα λάθη μου. Τιμωρουσα αρκετα τον ευατό μου και δεν με συγχωρουσα ευκολα. Νομιζω πως ειχα παψει να φέρομαι σαν παιδι απο πολυ νωρίς. Εκει λοιπόν αφηνόμουν και απολαμβανα τα παιδια με όλα τους τα λαθη, τα αστεια, την φαντασία. Νομίζω πως ειδα και τον ευατό μου αλλιως και ανθεωρησα στην ζωη μου πολλα πραγματα. Πλεον προσπαθω να αποκαλυπτω πως αισθανομαι εστω και αυτο ειναι λαθος η πληγωνω κάποιους ανθρωπους. Βέβαια πάντα προσπαθω να μην κανω ενεργειες που θα πληγωσουν. Εστω ομως και αυτο θεωρώ πως εχω κανει προοδο. Ειναι σημαντικο νομίζω να νιωθεις πως εισαι θνητος και οχι Θεός.sven (25.05.2013)
Αναστασία,
μέσα από την ενασχόληση με τα παιδιά από οποιαδήποτε θέση(γονιού, δασκάλου κ.τ.λ.), έχουμε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαπιστώσουμε και τη σχέση που έχουμε οι ίδιοι με το μικρό παιδί που ο καθένας μας κουβαλά εντός του. Όποιος επιλέγει να ασχοληθεί με παιδιά έχει -είτε το γνωρίζει είτε όχι- σοβαρούς προσωπικούς λόγους που το κάνει, και οι λόγοι αυτοί μπορεί να είναι από πολύ θετικοί έως πολύ αρνητικοί…
Για παράδειγμα, ο υπερπροστατευτικός, ο υπερβολικά αυστηρός, ο δίχως όρια, ο απορριπτικός ή ο συναισθηματικά γενναιόδωρος γονιός/εκπαιδευτικός κ.τ.λ. δικά του κομμάτια προβάλει στο παιδί/παιδιά που φροντίζει/εκπαιδεύει -βασισμένα στις προσωπικές του εμπειρίες- και λειτουργεί ως τέτοιος.
Ο παιδεραστής το ίδιο, όταν σε ποσοστό άνω του 90%, έχει πέσει ο ίδιος θύμα σεξουαλικής κακοποίησης ως παιδί.
Όταν, λοιπόν, κάποιος, από επιλογή, θέλει να ασχοληθεί με παιδιά, κάτι δικό του προσπαθεί συνήθως να διαχειρισθεί/«επιλύσει»/προβάλει/αναπαράγει. Το ζητούμενο είναι αν αυτό που προκύπτει είναι προς όφελος και των δύο…
Η ενασχόληση με παιδιά είναι ένα είδος «ψυχοθεραπείας». Όποιος έχει καλή σχέση με το παιδί που κουβαλά εντός του, αυτό αποτελεί εγγύηση και για τη σχέση του με το οποιοδήποτε παιδί. Αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, τότε μπορεί να τα «πάει καλά» με παιδιά συγκεκριμένου χαρακτήρα που δεν τον «απειλούν» με κάποιον τρόπο ή να μην τα «πάει καλά» με κανένα. Ανάμεσα στο να τα πάει θαυμάσια έως τραγικά υπάρχουν εκατομμύρια διαφορετικές αποχρώσεις...
Σημαντικό θετικό κριτήριο αποτελεί πάντα η χαρά που νιώθει κάποιος στην προοπτική να ασχοληθεί με παιδιά, χωρίς την ύπαρξη κάποιου υστερόβουλου ή απώτερου επιτακτικού προσωπικού σκοπού…
Καλό ΣΚ!!!blogarismenos-enge-falos (26.05.2013)
@ sven . Η απόσταση του "να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας" μέχρι τις "βασικές πανανθρώπινες ανάγκες" έχει προ πολλού γίνει ένα τεράστιο χάσμα. Ο λόγος στον οποίο ο καθένας θέλει να κάνει τροποποιήσεις στο σώμα του, ή να ντυθεί διαφορετικά, σίγουρα, δεν μπορεί να έχει μόνο την επίδειξη σαν τον μόνο λόγο. Αλλα ακόμα και έτσι να ήταν, η έκφραση στην οποία εκείνη την στιγμή εκείνος ο άνθρωπος θέλει να εκφραστεί γίνεται αμέσος εκτός του Μέσου Όρου που προανέφερα ο οποίος αυτός Μ.Ο. δημιουργεί το φυσιολογικό σε μία κοινωνία. Μία πανανθρώπινη ανάγκη είναι η ανάγκη για ελεύθερη έκφραση. Άν όλοι ντυνόμασταν το ίδιο, κάναμε τα ίδια τότε η έκφραση δεν θα είχε διαφορετικότητα, και θα ήμασταν όλοι ρομποτικές μονάδες. Μέσα σε αυτή την ανάγκη της έκφρασης που είναι και πανανθρώπινη και δεν ενοχλεί οποιονδήποτε άλλο συνανθρωπο το να "μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας" είναι μια μεγάλη Ιθάκη που θα περάσει πολλούς σκοπέλους και υφάλους μέχρι το πραγματικό γνώθι σ'αυτόν. Μέχρι τότε το σωστό θα ήταν η αποδοχή απο την κοινωνία του διαφορετικού, οπου μέσα στην κοινωνία θα μπορούσε να είναι και ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού που θα προσλάμβανε τον τροχισμένο του παραδείγματός σου. Αυτό για μένα θα ήταν το σωστό. Η αποδοχή του "διαφορετικού". Αλλα η κοινωνία είναι αυτή που αποφασίζει το σωστό μετά απο τις ήδη αποφασισμένες και πλασαρισμένες νόρμες των ΜΜΕ, των νόμων και της Εκκλησίας κάθε χώρας. πχ αυτόν τον καιρό συζητείται στην Βρετανία παπάδες gay να κάνουν λειτουργία. Η κοινωνία στην Ελλάδα το θεωρεί σωστό; Η εκκλησία εδώ; Πολλά τέτοια παραδείγματα οπου μια κοινωνία θεωρεί κάτι σωστό εκεί και λάθος κάπου παραπέρα.sven (26.05.2013)
@ blogarismenos-enge-falos,
νομίζω πως συμφωνούμε επί της ουσίας. Η σεβασμός της διαφορετικότητας είναι τόσο προϋπόθεση όσο και ζητούμενο αρκετές φορές. Τα όποια ακραία παραδείγματα δεν είναι αντιπροσωπευτικά της συζήτησής μας.
Η επιρροή των Μ.Μ.Ε. είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, δεν μπορούν, όμως, να επιβάλουν τίποτα χωρίς τη δική μας συναίνεση και ενεργητική συμμετοχή. Γνώση και αυτογνωσία αποτελούν λέξεις κλειδιά και όπλα απέναντι σε κάθε είδους ανοιχτή ή συγκεκαλυμμένη βία.
Ευτυχώς, αρκετά πράγματα μπορούμε ακόμη να καθορίσουμε εμείς οι ίδιοι, αρκεί να θέλουμε, όπως, για παράδειγμα, την προσωπική μας ζωή και τις προσωπικές μας σχέσεις. Πόσοι, όμως, το προσπαθούν; Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε γύρω μας και δίπλα μας, για να διαπιστώσουμε τον εκφυλισμό των ανθρωπίνων σχέσεων, και για αυτό δεν ευθύνονται μόνο τα Μ.Μ.Ε. και η οικονομική κρίση αλλά κυρίως εμείς οι ίδιοι...
Είναι πολύ γονιμότερο να εστιαζόμαστε, αρχικά και κυρίως, στην ενδεχόμενη δική μας συμμετοχή/ευθύνη στην κάθε είδους «δυστυχία» ή «ατυχία» μας, και κατόπιν σε οτιδήποτε έξω από εμάς…
Καλή βδομάδα!!!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Τι είναι άραγε το "σωστό"...;;;
Τι είναι αλήθεια το «σωστό»; Ποιος και κατά πώς το ορίζει;
Είναι η φωνή της καρδιάς ή μήπως της λογικής; Είναι αυτό που τρυφερά ορεγόμαστε; Αυτό που μυστικά ονειρευόμαστε ή μήπως η «αλήθεια», οι σκέψεις και οι συναισθηματικές αντιδράσεις των μικρών παιδιών μιας ορισμένης ηλικίας;
«Σωστό» είναι αυτό που κάνουμε ή μήπως αυτό που θα θέλαμε να κάνουμε; Η ζωή που ζούμε ή αυτή που θα θέλαμε να ζήσουμε; Μήπως πάλι η διαπίστωση πως τελικά ζούμε αυτό που θέλαμε να αποφύγουμε; Αν συμβαίνει αυτό, τότε γιατί «ενώ πήραμε τη ζωή μας λάθος», δεν αλλάζουμε ζωή; Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι επιμένουν στη συντήρηση σοβαρών «λαθών» τους -παρόλο που τα διαπιστώνουν- υψώνοντας συρματοπλέγματα γύρω από την καρδιά;
«Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία» αλλά κάθε είδους ελευθερία, πιστεύω εγώ, δηλαδή της ψυχής, της σκέψης, των «θέλω», των ονείρων μας…
Λένε πως «ο πεινασμένος καρβέλια ονειρεύεται», δηλαδή, θα μπορούσαμε να πούμε πως ο πεινασμένος ονειρεύεται υπό όρους. Το ίδιο ισχύει και για την «πεινασμένη» ψυχή. Μόνο μια ψυχή ελεύθερη μπορεί να ονειρεύεται και να πετά αβίαστα κατά που θέλει, να Δημιουργεί και να παράγει όνειρα χωρίς να εγκλωβίζεται σ΄αυτά…
Είναι «σωστό» να στερείται κάποιος ή να έχει πάψει να νιώθει το γλυκό εκείνο ανατρίχιασμα δίπλα σε ένα κατά τα άλλα αγαπημένο κορμί; Ή μήπως είναι «σωστό» να φαντασιώνει ένα άλλο σώμα, την ίδια στιγμή που δίνει το δικό του/της αλλού;
Είναι, πάλι, «σωστό» και «δίκαιο» να εξαργυρώνουμε τη χαρά του έρωτα ή της ελευθερίας μας στο βωμό των ενοχών μας περί «σωστού» και «δικαίου»;
Όταν γεννιόμαστε, έχουμε μια συναισθηματική καθαρότητα. Αν παρατηρήσουμε το πώς συμπεριφέρεται ένα μέσο μικρό παιδί 2-3 χρονών, θα διαπιστώσουμε εύκολα το πόσο αυθόρμητα και ελεύθερα εκδηλώνει κάθε συναίσθημά του και πόση περιέργεια διαθέτει για τον περίγυρό του. Ένα μικρό παιδί ζει στο τώρα και για το τώρα, δεν ντρέπεται για κανένα παρελθόν ούτε ανησυχεί για κάποιο μέλλον. Εκφράζεται ελεύθερα συναισθηματικά και, επειδή δεν φοβάται να αγαπήσει, η αγάπη που νιώθει είναι απέραντη και εκρηκτικά έντονη. Αυτή είναι η αληθινή μας «φύση», μα πόσοι από εμάς καταφέρνουμε να τη διατηρήσουμε και στην ενήλική μας ζωή;
Ήδη από τα 3-4 μας χρόνια αρχίζουν να εμφανίζονται οι πρώτοι έντονοι φραγμοί και τα ίχνη που αφήνουν στον ανοχύρωτο ακόμα ψυχισμό μας. Μαζί με την εκμάθηση της γλώσσας και το χειρισμού του σώματός μας, μας μαθαίνουν -άλλοτε επιβραβεύοντας και άλλοτε τιμωρώντας- τι είναι «σωστό» και το τι θα πρέπει να ονειρευόμαστε και να θέλουμε, αν επιθυμούμε να συνεχίσουν να μας αγαπούν και να μας αποδέχονται. Ο «προγραμματισμός» αυτός, όμως, δεν είναι κοινός για όλους μας και εξαρτάται από τις εμπειρίες, τα όνειρα, τις επιθυμίες και τις συναισθηματικές πληγές των δικών μας γονιών…
Ίσως οι επιπλήξεις και οι όποιες μικρές ή μεγάλες τιμωρίες για τη φασαρία που κάναμε κάποιες φορές παίζοντας ως μικρά παιδιά να γίνονται τα πρώτα λιθαράκια του τείχους φόβου που αρχίζει να υψώνεται εντός μας κάθε φορά που νιώθουμε την ανάγκη να εκφράσουμε την ευτυχία ή κάποιο άλλο έντονό μας συναίσθημα, δηλαδή τον αυθεντικό μας εαυτό…
Δεν είναι, όμως, μόνο ο φόβος του να εκφράσουμε τα δικά μας συναισθήματα που γεννιέται εντός μας. Ταυτόχρονα, δημιουργείται -αν κάτι τέτοιο γίνεται συχνά και συστηματικά- και ένας ακόμα μεγαλύτερος φόβος πως μπορεί να πάψουν να μας αγαπούν αυτοί που έχουμε τόσο ανάγκη, σε περίπτωση που δεν είμαστε όπως μας θέλουν και τους απογοητεύσουμε…
Για τους λόγους αυτούς συνήθως, όλοι μας κουβαλούμε εντός μας ένα μικρό πληγωμένο παιδί που δεν είναι παρά μέρος του πραγματικού μας εαυτού και που λαχταρά απεγνωσμένα να το προσέξουν και να το επιτρέψουν να εκφρασθεί κάποια στιγμή κατά πώς επιθυμεί και να μη χρειάζεται να κάνει πάντα το «σωστό», δηλαδή, συνήθως, το «θέλω» κάποιου άλλου/άλλων…
Η συνάντηση και αναγέννηση του πραγματικού μας εαυτού προϋποθέτει τον εντοπισμό αυτών των θαμμένων κομματιών εντός μας και, στη συνέχεια, την επαφή με τους τεράστιους φόβους και την απόγνωση που συνδέονται με αυτά. Αν έχουμε το κουράγιο να κάνουμε αυτήν την εσωτερική αναδρομή, τότε σίγουρα θα μπορέσουμε να αγαπήσουμε αληθινά, να εκφράζουμε κάθε αυθεντικό μας συναίσθημα και, άρα, να κάνουμε αυτό που είναι «σωστό» πρωτίστως για ΕΜΑΣ τους ίδιους, που να εκφράζει και να επικοινωνεί προς τα έξω αυτό που πραγματικά είμαστε, νιώθουμε, επιθυμούμε…
11 σχόλια - Στείλε Σχόλιοvenceremos (23.05.2013)
Το ''σωστο'' ειναι ο,τι υπαγορευουν η ανατροφη μας, οι καλοι τροποι, οι αλλοι, η κουλτουρα. Το σωστο εκτος εισαγωγικων ειναι η φυσικη μας κλιση, αυτο που μας βγαινει αυθορμητα, η πρωτη μας αντιδραση πριν προλαβει να λογοκριθει απο εμας και τους αλλους. Ειναι αυτο που αν το αφηναμε ελευθερο να αναλαβει τα κουμαντα θα μας οδηγουσε σε αποφασεις που μας κανουν οντως ευτυχισμενους και οχι σε αποφασεις που δημιουργουν εσωτερικες συγκρουσεις και ειναι η πηγη πολλων κακων. Το τιμημα που θα πληρωσεις κανοντας "του κεφαλιου σου" επειδη "ετσι γουσταρεις" (και κακα τα ψεματα αυτο που γουσταρεις ειναι πολυ σημαντικος λογος να το κανεις ασε που συνηθως ειναι μονο η κορυφη του παγοβουνου) ειναι πολυ μικροτερο σε συγκριση με αυτο που θα πληρωσεις κανοντας κατι αλλο απο αυτο που αγαπας. Και αν μεχρι τωρα εζησες καποιες ζωες καπως και οχι ακριβως οπως θα ηθελες, αν κατι σε τρωει και φοβασαι οτι θα το σερνεις και στις επομενες ζωες σου, εχεις αλλες τοσες μεσα σ αυτη τη μια και μοναδικη ζωη σου να ζησεις και ευκαιρια να διορθωσεις τα κακως κειμενα (για μενα καθε μετακομιση, εκκουσια ή ακουσια, και σταθμος, και μια καινουρια ζωη, τοσο απλα..).blogarismenos-enge-falos (23.05.2013)
Άν ήμασταν σε κάποια φυλή ανθρωποφάγων, σωστό θα ήταν να τρώμε ανθρώπους. Το σωστό ορίζεται απο την πλειοψηφία των πολλών και γίνεται νόμος, έγγραφος ή άγραφος ή έθιμο. Με την χειραγώγηση της ηθικής, οργανωμένες μορφές εξουσίας, κράτος, εκκλησία, δήμος, ΜΜΕ, φτιάχνουν κώδικες σωστού και λάθους. Οπότε η πολλοί ορίζουν το σωστό που το ορίζουν οι μορφές εξουσίας. Αυτό βέβαια απέχει απο την δημοκρατία, αλλα είναι μια άλλη συζήτηση.sven (23.05.2013)
@ venceremos,
το να κάνουμε το «σωστό» -δηλαδή αυτό που πραγματικά μας αντιπροσωπεύει και θέλουμε- δεν είναι ταυτόσημο με το να κάνουμε ό,τι θέλουμε, αδιαφορώντας οριζοντίως και καθέτως για οποιονδήποτε Άλλον. Το να κάνουμε αυτού του είδους το «σωστό» προϋποθέτει ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ. Χωρίς αυτογνωσία, νομίζουμε πως κάνουμε το «σωστό», και οι πιθανότητες να αυταπατόμαστε είναι μεγάλες…
Ο άνθρωπος είναι ον κοινωνικό. Η επικοινωνία και η επαφή με άλλους αποτελεί μια πανανθρώπινη πρωτογενή ανάγκη. Μαζί με άλλους εξελισσόμαστε και αυτοπραγματωνόμαστε. Αρχικά, ως παιδιά, κάποιοι άλλοι μας δείχνουν την αγάπη τους και, καθρεφτιζόμενοι σε αυτήν, μαθαίνουμε να αγαπάμε όχι μόνο τον εαυτό μας αλλά και τους Άλλους. Και, όταν αγαπάμε κάποιον, τον λαμβάνουμε πάντα υπόψη με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Κάτι τέτοιο, όμως, διαφέρει κατά πολύ από το να κάνουμε εκπτώσεις σε θεμελιώδεις επιλογές μας που αφορούν αποκλειστικά τη δική μας ζωή, ζώντας έτσι μια ζωή χτισμένη πάνω σε ενοχές, αίσθηση ανεπάρκειας και φόβο εγκατάλειψης…
Καλή συνέχεια:)))
sven (23.05.2013)
blogarismenos-enge-falos,
εξελισσόμαστε και αυτοπραγματωνόμαστε όχι μόνο μαζί με άλλους αλλά και σε σχέση με τις πολιτισμικές και κοινωνικές αξίες και νόμους της εκάστοτε εποχής που ζούμε. Το να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας και να κάνουμε το εκάστοτε «σωστό» αποτελεί μια κοινωνική και ιστορική τέχνη της οποίας είμαστε ή μπορούμε να γίνουμε συνδημιουργοί. Δεν είμαστε απαραίτητα -αν δεν το θέλουμε- μαριονέττες απέναντι στην πολιτισμική, κοινωνική ή ατομική/συλλογική βία κάποιων άλλων…
Ή, για να το εκφράσω διαφορετικά: το να είμαστε ο αληθινός εαυτός μας αποτελεί μία συνεχή άσκηση ισορροπίας ανάμεσα στην προσωπική μας ελευθερία και τον οποιοδήποτε κοινωνικό εξαναγκασμό. Και οι δύο αυτές διαστάσεις υποκρύπτουν «υφάλους» που οφείλουμε να αποφύγουμε για να μη μεταβληθούμε σε σύγχρονους Τιτανικούς…
Καλή συνέχεια:)))venceremos (23.05.2013)
Αναφερομαι στις προσωπικες επιλογες μας και στη συμπεριφορα μας που πολλες φορες διαμορφωνονται οχι απο τις δικες μας επιθυμιες αλλα απο τις προσδοκιες των αλλων.. Επομενως εδω δεν τιθεται θεμα ηθικης φιλε μου μπλοκαρισμενε εγκεφαλε.. :)
Απο κει και περα σιγουρα οι διαφορες μορφες εξουσιας προσπαθουν να μας ελεγξουν αλλα οσο δεν βλαπτω την ελευθερια του διπλα μου δεν εχω βρει ακομα εναν σοβαρο λογο γιατι εγω να κοπω και να ραφτω στα μετρα τους.. Η ανθρωποτητα σε ολη την μεχρι στιγμης εξελιξη της εχει περασει απο φωτεινες και σκοτεινες φασεις και συνεχιζει να εξελισσεται, αυτα που ισχυουν σημερα ως στανταρ αυριο μεθαυριο θα ναι παρωχημενα, επομενως δεν μου υπαγορευει καμια μη και μοναδικη αληθεια. Επομενως αυτα που θελει να μου περασει σημερα ως life-style και συνταγες επιτυχιας ειναι σχετικα και οχι απολυτα.
Ο καθενας οφειλει να ψαξει και να βρει τη θεση του και τον τροπο να ζει χωρις να αγοραζει ετοιμες συνταγες. Γιατι ολοι εχουμε μια αποψη αλλα αυτο που λειτουργει για σενα μπορει να μη λειτουργει για μενα με βασει τα δικα μου πιστευω και τις δικες μου επιθυμιες. Επομενως αγαπητε Σβεν δεκτο ο καθενας που μας αγαπα να χει αποψη αρκει να μας αφηνει να αναπνεουμε και να μη μας κοβει τον αερα και σιγουρα οι δικες του επιθυμιες, προσδοκιες, συμβουλες, ονειρα δεν πρεπει να επηρεαζουν την τελικη μας αποφαση. Πιστευω πως καθε αποφαση δεν ειναι ακινδυνη και σιγουρα εχει συνεπειες αφου καθοριζει την εξελιξη των πραγματων αλλα εκει ζυγιζεις προτεραιοτητες και μετρας ποια επιλογη εχει το λιγοτερο κοστος στη ψυχη σου..
Εγω αυτο το ΄πηραμε τη ζωη μας λαθος΄ ετσι το ερμηνευω.. Ενας ανθρωπος που δεν αφουγκραστηκε το βαθυτερο εγω του για χι ψι λογους και εζησε ως ενας αλλος, ξενος στο βαθυτερο εαυτο του. Κοιταζοντας στον καθρεφτη βλεπει καποιον που πλεον δεν τον αναγνωριζει. Κοιταζοντας διπλα του βλεπει εναν ανθρωπο που ισως να μην τον αγαπα (πια). Κοιταζοντας τη ζωη του δεν βρισκει ενα νοημα σε ολα αυτα (πια). Αν ενα απο ολα αυτα συμβαινει, εγω υποστηριζω πως ποτε δεν ειναι αργα να αλλαξει. Τωρα το πως θα αλλαξει αυτο δεν υπαρχει μονο ενας τροπος. Εξαρταται παντα απο το προβλημα. Γενικα οταν προκειται για ανθρωπους γινομαι πιο ευαισθητη. Και οι ανθρωπινες σχεσεις για μενα δεν ειναι κατι στατικο αλλα δυναμικο, κατι που ευκολα μεταβαλλεται. Γενικα ψηφιζω υπερ του να μεινεις και να παλεψεις αν αξιζει τον κοπο και οχι με την πρωτη να το βαλεις στα ποδια, κυριως οταν προκειται για ανθρωπους. Γιατι οι ανθρωποι δεν ειναι αναλωσιμοι και οι πληγες δεν κλεινουν με χανσαπλαστ. Αυτα τα λιγα..blogarismenos-enge-falos (23.05.2013)
@ venceremos :-) Το τί είναι ηθικό το ορίζει και ο καθένας ατομικά μέσα απο τα βιώματά του. Το να κλέψει πχ. κάποιος φτωχός κάποιον πλούσιο για τον ίδιο τον φτωχό μπορεί να είναι ηθικό αφού είναι ανήθικο οι πλούσιοι να ζούν απο τον ιδρώτα τον φτωχών, όπως επίσης και η κοινωνία να επικροτεί όχι την ίδια την κλοπή αλλα τον βίαιο επαναπατρισμό χρημάτων στους φτωχούς απο τους πλούσιους μιάς και είναι μειοψηφία που μπορεί να τους βλέπουν ώς δυνάστες. Εδώ κάτι παράνομο μπορεί να είναι ηθικό για την κοινωνία, ενώ όπως είπε ο υπουργός δικαιοσύνης πρίν απο λίγο καιρό οτι είναι νόμιμο δεν είναι απαραίτητα και ηθικό. @ sven . Δυστυχώς η προσωπική έκφραση ελευθερίας πολτοποιείται απο την κοινωνία του φόβου του διαφορετικού. Κατακρίνεται , καταδείχνεται, και μέσα απο τον μέσο όρο του φυσιολογικού πράτει ανάλογα. Ένας που μπορεί να θέλει να βάψει γαλάζια τα μαλλιά του, να φοράει λαχανί ηλεκτρίκ πουκάμισο, κίτρινο παντελόνι και σανδάλι φιδιού, να θέλει να μιλάει σουαχίλι, έχει ελάχιστες πιθανότητες κοινωνικοποίησης. Το αποτέλεσμα σε αυτό το παράδειγμα είναι οτι η κοινωνία τρέφεται απο τον Μ.Ο. και βάσει αυτού δηιουργεί τα φυσιολογικά. Όμως αυτός ο Μ.Ο. διαμορφώνει άποψη μέσα απο τους decision makers παντώς είδους. Είτε lifestyle, είτε πολιτικούς είτε .....κλπ Ο δρόμος λοιπόν είναι απλός. Ή η προσωπική έκφραση θα είναι μια εξαναγκασμένη συγκατάβαση για να βρεί κάποιος εργασία, σπίτι, φίλους κλπ, είτε δεν θα υπάρχει κανένας συμβιβασμός ως προς τις προσωπικές επιλογές που δεν θα αντιβαίνουν φυσικά στις ελευθερίες άλλων ανθρώπων. Το αποτέλεσμα είναι ο εξοστρακισμός ή η ομογενοποίηση.sven (24.05.2013)
@ venceremos,
όταν διαθέτουμε την ικανότητα να αγαπάμε τους Άλλους -άρα και τον εαυτό μας- τότε φυσικά και δεν βλέπουμε τους Άλλους ως αναλώσιμα υλικά, και οφείλουμε να τους δίνουμε ευκαιρίες. Και εδώ, όμως, μπαίνει το ερώτημα: πού βρίσκονται τα όρια της ανοχής και της γενναιοδωρίας, και πού αρχίζουν τα άλλοθι και ο φόβος...
Να ο σημαντικός ρόλος της αυτογνωσίας...
@ blogarismenos enge-falos,
πιστεύω πως τα πράγματα είναι πολύ πολυπλοκότερα από αυτό που αναφέρει η τελευταία σου φράση, ότι, δηλαδή, υπάρχουν μόνο δύο πιθανές εκβάσεις: είτε εξοστρακισμός είτε ομογενοποίηση.
Ελάχιστα είναι τα άτομα εκείνα που θέλουν να ξεχωρίζουν με τόσο ακραίο τρόπο ώστε να περιθωριοποιούνται από την υπόλοιπη κοινωνία εξαιτίας των όποιων επιλογών ή του τρόπου της ζωής τους. Τουλάχιστον όσον αφορά τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, τα περιθώρια ανοχής είναι πλέον πολύ διευρυμένα και ελαστικά στα περισσότερα πράγματα.
Όταν έχουμε την ανάγκη να δημιουργήσουμε σχέσεις, αυτό γίνεται γιατί θέλουμε να μοιραζόμαστε εμπειρίες με άλλους. Αν ο τρόπος ζωής ή η συμπεριφορά κάποιου σήμερα, με τα όρια ανοχής που υπάρχουν, τον περιθωριοποιεί, στερώντας του βασικά δικαιώματα, όπως εργασία κ.ά., τότε ένα τέτοιο άτομο ΔΕΝ θέλει κατά πάσα πιθανότητα να μοιράζεται αλλά απλά να ξεχωρίζει. Σε μια τέτοια περίπτωση, μιλάμε περισσότερο για πιθανή ύπαρξη ψυχοπαθολογίας και όχι για κοινωνικό αποκλεισμό…
Όταν ο άλλος στις Η.Π.Α. έκανε διάφορες πλαστικές επεμβάσεις, τρόχισε τα δόντια του, έκανε τιγρέ τατουάζ σε ολόκληρο το σώμα του και εμφύτευσε μουστάκια αιλουροειδούς, επειδή ήθελε να μοιάζει με τίγρη, δεν ευθύνεται ο ιδιοκτήτης του καταστήματος που ζητά πωλητή και δεν τον προσέλαβε…
Οι πανανθρώπινες βασικές ανάγκες είναι κοινές για την τεράστια πλειοψηφία των ανθρώπων σ΄αυτόν τον πλανήτη. Ο οποιοσδήποτε διαθέτει στοιχειώδη εσωτερική ισορροπία και αυτογνωσία έχει σοβαρές πιθανότητες να αυτοπραγματωθεί και να λειτουργεί κατά πώς ο ίδιος επιθυμεί. Το lifestyle και οι διάφοροι decision managers έχουν απήχηση σε αυτούς που αναζητούν ταυτότητα αλά καρτ γιατί η ταυτότητά τους μπάζει στην ουσία από παντού, σε αυτούς που δεν θέλουν να αποκλίνουν από αυτό που λανσάρεται ως “trendy” και “in”, και ταυτόχρονα που θέλουν απλά να «ξεχωρίζουν» και όχι να είναι ο αληθινός εαυτός τους…
Εκεί όπου υπάρχει σαφής έλλειψη/απουσία βασικών πανανθρώπινων δικαιωμάτων, δηλαδή, όπου υπάρχει έλλειψη ελευθερίας, ανεργία, εξαθλίωση, διακρίσεις, φόβος κ.ά., εκεί οι δυνατότητες αυτοπραγμάτωσης συρρικνώνονται στο ελάχιστο ή εκλείπουν παντελώς…
Καλό σας ξημέρωμα:)))Kristalo (25.05.2013)
Οταν έψαχνα την ταυτοτητα μου μεσα στην μουσικη αποφασισα πως ειμαι ευτυχισμενη οταν ασχολουμαι με την Μουσικη προπαιδεια. Η φυσικοτητα και ο αυθορμητισμος των παιδιων με ενθουσίαζαν. Η καθαρότητα της ψυχής και παντα έλεγαν αυτο που ενιωθαν χωρίς να σκεφτονται αν ειναι σωστο η όχι. Καποια φορα μαλιστα γελασα με την ψυχή μου οταν ενα κοριτσακι μετα απο επιπληξη που του εκανα στην ταξη λογω ζωηραδας μου ειπε πως με φανταζεται σαν μαγισσα κλο-κλο οταν θυμώνω. Τοσο αυθορμητα και αληθινα λοιπόν. Αναρωτηθηκα γιατι αυτο το κομματι της μουσικης που διδασκα με τροφοδοτουσε ενεργεια και χαρά. Και η απάντηση ηταν πως μια ζωη προσπαθουσα να κανω το σωστο χωρις να αφηνομαι στα λάθη μου. Τιμωρουσα αρκετα τον ευατό μου και δεν με συγχωρουσα ευκολα. Νομιζω πως ειχα παψει να φέρομαι σαν παιδι απο πολυ νωρίς. Εκει λοιπόν αφηνόμουν και απολαμβανα τα παιδια με όλα τους τα λαθη, τα αστεια, την φαντασία. Νομίζω πως ειδα και τον ευατό μου αλλιως και ανθεωρησα στην ζωη μου πολλα πραγματα. Πλεον προσπαθω να αποκαλυπτω πως αισθανομαι εστω και αυτο ειναι λαθος η πληγωνω κάποιους ανθρωπους. Βέβαια πάντα προσπαθω να μην κανω ενεργειες που θα πληγωσουν. Εστω ομως και αυτο θεωρώ πως εχω κανει προοδο. Ειναι σημαντικο νομίζω να νιωθεις πως εισαι θνητος και οχι Θεός.sven (25.05.2013)
Αναστασία,
μέσα από την ενασχόληση με τα παιδιά από οποιαδήποτε θέση(γονιού, δασκάλου κ.τ.λ.), έχουμε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να διαπιστώσουμε και τη σχέση που έχουμε οι ίδιοι με το μικρό παιδί που ο καθένας μας κουβαλά εντός του. Όποιος επιλέγει να ασχοληθεί με παιδιά έχει -είτε το γνωρίζει είτε όχι- σοβαρούς προσωπικούς λόγους που το κάνει, και οι λόγοι αυτοί μπορεί να είναι από πολύ θετικοί έως πολύ αρνητικοί…
Για παράδειγμα, ο υπερπροστατευτικός, ο υπερβολικά αυστηρός, ο δίχως όρια, ο απορριπτικός ή ο συναισθηματικά γενναιόδωρος γονιός/εκπαιδευτικός κ.τ.λ. δικά του κομμάτια προβάλει στο παιδί/παιδιά που φροντίζει/εκπαιδεύει -βασισμένα στις προσωπικές του εμπειρίες- και λειτουργεί ως τέτοιος.
Ο παιδεραστής το ίδιο, όταν σε ποσοστό άνω του 90%, έχει πέσει ο ίδιος θύμα σεξουαλικής κακοποίησης ως παιδί.
Όταν, λοιπόν, κάποιος, από επιλογή, θέλει να ασχοληθεί με παιδιά, κάτι δικό του προσπαθεί συνήθως να διαχειρισθεί/«επιλύσει»/προβάλει/αναπαράγει. Το ζητούμενο είναι αν αυτό που προκύπτει είναι προς όφελος και των δύο…
Η ενασχόληση με παιδιά είναι ένα είδος «ψυχοθεραπείας». Όποιος έχει καλή σχέση με το παιδί που κουβαλά εντός του, αυτό αποτελεί εγγύηση και για τη σχέση του με το οποιοδήποτε παιδί. Αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, τότε μπορεί να τα «πάει καλά» με παιδιά συγκεκριμένου χαρακτήρα που δεν τον «απειλούν» με κάποιον τρόπο ή να μην τα «πάει καλά» με κανένα. Ανάμεσα στο να τα πάει θαυμάσια έως τραγικά υπάρχουν εκατομμύρια διαφορετικές αποχρώσεις...
Σημαντικό θετικό κριτήριο αποτελεί πάντα η χαρά που νιώθει κάποιος στην προοπτική να ασχοληθεί με παιδιά, χωρίς την ύπαρξη κάποιου υστερόβουλου ή απώτερου επιτακτικού προσωπικού σκοπού…
Καλό ΣΚ!!!blogarismenos-enge-falos (26.05.2013)
@ sven . Η απόσταση του "να μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας" μέχρι τις "βασικές πανανθρώπινες ανάγκες" έχει προ πολλού γίνει ένα τεράστιο χάσμα. Ο λόγος στον οποίο ο καθένας θέλει να κάνει τροποποιήσεις στο σώμα του, ή να ντυθεί διαφορετικά, σίγουρα, δεν μπορεί να έχει μόνο την επίδειξη σαν τον μόνο λόγο. Αλλα ακόμα και έτσι να ήταν, η έκφραση στην οποία εκείνη την στιγμή εκείνος ο άνθρωπος θέλει να εκφραστεί γίνεται αμέσος εκτός του Μέσου Όρου που προανέφερα ο οποίος αυτός Μ.Ο. δημιουργεί το φυσιολογικό σε μία κοινωνία. Μία πανανθρώπινη ανάγκη είναι η ανάγκη για ελεύθερη έκφραση. Άν όλοι ντυνόμασταν το ίδιο, κάναμε τα ίδια τότε η έκφραση δεν θα είχε διαφορετικότητα, και θα ήμασταν όλοι ρομποτικές μονάδες. Μέσα σε αυτή την ανάγκη της έκφρασης που είναι και πανανθρώπινη και δεν ενοχλεί οποιονδήποτε άλλο συνανθρωπο το να "μπορούμε να είμαστε ο εαυτός μας" είναι μια μεγάλη Ιθάκη που θα περάσει πολλούς σκοπέλους και υφάλους μέχρι το πραγματικό γνώθι σ'αυτόν. Μέχρι τότε το σωστό θα ήταν η αποδοχή απο την κοινωνία του διαφορετικού, οπου μέσα στην κοινωνία θα μπορούσε να είναι και ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού που θα προσλάμβανε τον τροχισμένο του παραδείγματός σου. Αυτό για μένα θα ήταν το σωστό. Η αποδοχή του "διαφορετικού". Αλλα η κοινωνία είναι αυτή που αποφασίζει το σωστό μετά απο τις ήδη αποφασισμένες και πλασαρισμένες νόρμες των ΜΜΕ, των νόμων και της Εκκλησίας κάθε χώρας. πχ αυτόν τον καιρό συζητείται στην Βρετανία παπάδες gay να κάνουν λειτουργία. Η κοινωνία στην Ελλάδα το θεωρεί σωστό; Η εκκλησία εδώ; Πολλά τέτοια παραδείγματα οπου μια κοινωνία θεωρεί κάτι σωστό εκεί και λάθος κάπου παραπέρα.sven (26.05.2013)
@ blogarismenos-enge-falos,
νομίζω πως συμφωνούμε επί της ουσίας. Η σεβασμός της διαφορετικότητας είναι τόσο προϋπόθεση όσο και ζητούμενο αρκετές φορές. Τα όποια ακραία παραδείγματα δεν είναι αντιπροσωπευτικά της συζήτησής μας.
Η επιρροή των Μ.Μ.Ε. είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο, δεν μπορούν, όμως, να επιβάλουν τίποτα χωρίς τη δική μας συναίνεση και ενεργητική συμμετοχή. Γνώση και αυτογνωσία αποτελούν λέξεις κλειδιά και όπλα απέναντι σε κάθε είδους ανοιχτή ή συγκεκαλυμμένη βία.
Ευτυχώς, αρκετά πράγματα μπορούμε ακόμη να καθορίσουμε εμείς οι ίδιοι, αρκεί να θέλουμε, όπως, για παράδειγμα, την προσωπική μας ζωή και τις προσωπικές μας σχέσεις. Πόσοι, όμως, το προσπαθούν; Δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε γύρω μας και δίπλα μας, για να διαπιστώσουμε τον εκφυλισμό των ανθρωπίνων σχέσεων, και για αυτό δεν ευθύνονται μόνο τα Μ.Μ.Ε. και η οικονομική κρίση αλλά κυρίως εμείς οι ίδιοι...
Είναι πολύ γονιμότερο να εστιαζόμαστε, αρχικά και κυρίως, στην ενδεχόμενη δική μας συμμετοχή/ευθύνη στην κάθε είδους «δυστυχία» ή «ατυχία» μας, και κατόπιν σε οτιδήποτε έξω από εμάς…
Καλή βδομάδα!!!
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
sven
από ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/sven
Επίσημοι αναγνώστες (39)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links
sven
από ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/sven
Επίσημοι αναγνώστες (39)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
- Orfeus
- avgi
- axilleas23
- movflower
- renabill
- mary_omikron
- yokor
- alkyoni
- AlfaWolf
- Peace18
- sillia
- mixalis-kleanthis
- skolakas
- Kristalo
- Oraclas
- Latte
- DemetresOpc
- koukz
- nevitelle
- dimitris1965
- johnpanman
- 8e8e8
- ZARATHUSTRA
- carpediem72
- maron
- Merarxos
- gianna-dep
- zeta490
- toulaaa
- thaleia84
- morfoyla
- STEFANOS604
- lyd9
- EVAGGELIASAKELLARIOU
- BlossomBlue
- alexandros1977
- essendream
- andikostas
- anestis12
Πρόσφατα...
- Σύνδρομο Münchausen by Proxy: όταν ο μύθος της καλής μητέρας καταρρέει…
- «ΚΙΝΗΜΑ-metoo» : δείγμα αφύπνισης απέναντι στην ανδρική βία
- ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»
- Όταν ο Χάρος έχει πρόσωπο αγγελικό...
- Δυο γιούς είχες μανούλα μου...
- Ενός λεπτού σιγή για τον Αύγουστο που φεύγει…
- Γουρούνι γεννιέσαι;
- Όταν ένα παιδί εγκαταλείπεται…
Δημοφιλέστερα...
- "...κι εσύ την πήδηξες" μου είπε...
- Συγνώμη: το προνόμιο των δυνατών...
- Νοσταλγικές αναδρομές...
- Η συνεχής ανάγκη επιβεβαίωσης και θαυμασμού από τους άλλους...
- Γουρούνι γεννιέσαι;
- Ν. Παπάζογλου - 4 χρόνια ενός δυσαναπλήρωτου κενού.....
- "...Για να αγαπήσω τον εαυτό μου", είπε...
- "Make up" ή "συμφιλιωτικό" σεξ...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
- oraclas
- latte
- thank
- dithen
- pterarhos
- mardhm
- kithara-woman
- tsipouraki
- nevitelle
- inappropriate
- Zarathustra
- Hithtoly
- movflower
Links