Από τα σιτοχώραφα, κατέληξες σιμιγδάλι

Κι από νωρίς σ’ ανάγκασαν να βγεις στη βιοπάλη

Το στρίμωγμα μες στο σακί, πώς να μη σε φρικάρει;

Σ΄ανακατέψαν με νερό και σ΄έκαναν ζυμάρι

Κάθε ανάμνηση; Πικρή! Χαρά; Δεν είχες νιώσει!

Ζύμωμα και καλούπωμα, σ΄είχαν αποτελειώσει

Κι εκεί που νόμιζες φτωχή, πως όλα έχουν περάσει

Ήρθε κι η παστερίωση να σε ξεσκουληκιάσει.

Σαν να μην έφταναν αυτά, σε κλείσαν σε πακέτο

Στο ράφι σε πετάξανε, χωρίς ν΄ασκήσεις βέτο

Χρυσό κλουβί για σένανε, η  υπεραγορά

Και σε καρότσι βόλταρες για τελευταία φορά

Για σε, δεν έμενε κιμάς, ούτε καν λίγη σάλτσα

Σα μουσικός ατάλαντος, ζωή γεμάτη φάλτσα

Σε χύτρα με βραστό νερό, σ΄έσπασαν και σε πνίξαν

Με βούτυρο σε κάψανε, λίγο τυρί σου ρίξαν

Χωρίς πατέρα και μαμά, χωρίς καμιά πατρίδα

Τώρα πια σερβίρεσαι, σαν ορφανή μερίδα!

============================================================

Ύστερα από απαίτηση φίλων - φανατικών "είμαι μακαρονάς, τι να κάνουμε;", αποφάσισα να κυκλοφορήσω σε... blog και μάλιστα, σε απεριόριστα αντίτυπα, το ανωτέρω στιχούργημα. Μία έμμετρη γροθιά ενάντια στη σύγχρονη αστική ζυμαρική κοινωνία. Μία καταγγελία ενάντια στην απάτη του μάρκετινγκ που προωθεί κιμάδες, σάλτσες πουτανέσκες και πέστο, παραβλέποντας το υπαρκτό πρόβλημα μία απλής καθημερινής μακαρονάδας, όπου αισθάνεται υποδεέστερη, λιγότερο απολαυστική και με αυτό τον τρόπο αλλοτριώνεται από τον εργάτη του μόχθου  που την παράγει, ο οποίος με τη σειρά του αναλώνεται σε ένα κυνήγι ευτελούς & πλασματικής πολυτέλειας, ενδυόμενος  εντέλει με μεγαλύτερο μικροαστισμό!

Καλή σας όρεξη!