Η παρουσία της βίας είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο στη ζωή μας όπου και αν στραφούμε, είτε στις οθόνες των τηλεοράσεών μας είτε στα πρωτοσέλιδα των έντυπων μέσων είτε στο διαδίκτυο. Στο βωμό της αύξησης της τηλεθέασης και της αναγνωσιμότητας, η προβολή κάθε είδους βίας έχει την πρωτοκαθεδρία.

Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό; Η βία απασχολεί τη φαντασία και τη σκέψη μας, μας διασκεδάζει, μας τρομάζει, μας «διαπαιδαγωγεί». Δεν είναι, όμως, μόνον αυτό. Πιστεύω πως πίσω από το προφανές ελλοχεύει κάτι πολύ πιο ύπουλο και καθολικό. Όλη αυτή η υπερπροσφορά βίας σε κάθε είδους συσκευασία και χωρίς προειδοποιήσεις κινδύνου, όπως στις συσκευασίες τσιγάρων, αποβλέπει σε κάτι πολύ πιο αρχέγονο και θεμελιακό που δεν είναι άλλο από τη δημιουργία ενός αισθήματος ΦΟΒΟΥ στους ανθρώπους.

Γιατί, όμως, να επιδιώκεται η πρόκληση φόβου στον κόσμο; Η συνταγή είναι παλιά, δοκιμασμένη και πολύ αποτελεσματική, ιδιαίτερα τώρα, με τη βοήθεια των εκλεπτυσμένων και «επιστημονικών» τρόπων που σερβίρεται.

Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με το παράδοξο της ύπαρξης δεκάδων τηλεοπτικών εκπομπών μαγειρικής που σερβίρονται καθημερινά από όλα τα τηλεοπτικά κανάλια, τη στιγμή που εκατοντάδες χιλιάδες πολιτών λιμοκτονούν και μερικά εκατομμύρια άλλων επιβιώνουν με το ζόρι. Οι εκπομπές αυτές δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προσφέρουν, στους λιγότερο ή περισσότερο «εξαθλιωμένους», φαντασιωσική τροφή, κάλυψη, εκφόρτιση και ίσως κάποιου είδους αμυδρή «ελπίδα». Αντί, λοιπόν, να βγεις έξω οργισμένος επειδή δεν έχεις να φας και να εκφράσεις έμπρακτα κάποια στιγμή την απόγνωση και την οργή σου, διεκδικώντας τα αυτονόητα, αυνανίζεσαι τηλεοπτικά και φαντασιωσικά διαμέσου των εκπομπών αυτών, τιθασεύοντας, τουλάχιστον πρόσκαιρα, αυτές τις θεμελιακές σου ανάγκες…

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το σερβίρισμα φόβου και τρομολαγνείας. Φοβισμένος πολίτης σημαίνει ΑΔΡΑΝΗΣ και εύκολα ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΣ πολίτης. Φοβισμένος πολίτης σημαίνει, επίσης, πολίτης που θα αναζητήσει απεγνωσμένα κάθε είδους προστασία ή προστάτη, είτε αυτά λέγονται αντικλεπτικά είτε ιδιωτική ασφάλεια ζωής και υγείας είτε κάποιος «σωτήρας» που εύκολα μπορεί να πείσει διαμέσου ηχηρών συμπεριφορών και πρακτικών. Το αντίτιμο αυτού του είδους «προστασίας» είναι πάντα «Ακολούθα με, κάνε ό,τι σου λέω, αφέσου πλήρως σ΄εμένα», δηλαδή κάτι ανάλογο με αυτό που κάνει ένας παντελώς αδύναμος και φοβισμένος άνθρωπος όταν, μη έχοντας άλλη ελπίδα ή επιλογή, λέει «Θεέ μου, βοήθησέ με»…

Είναι τυχαίο που η κυβέρνηση Σαμαρά επέλεξε αυτόν τον πρωτόγνωρα βίαιο και αυταρχικό τρόπο κλεισίματος της δημόσιας τηλεόρασης, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να επιλέξει έναν πολύ πιο «κομψό» τρόπο; Εδώ είμαστε και θα δείτε πως στις αμέσως επόμενες δημοσκοπήσεις τα ποσοστά της Ν.Δ. και της καταλληλότητας του Σαμαρά ως πρωθυπουργού θα εκτοξευθούν στα ύψη. Ο αδύναμος ηδονίζεται, θαυμάζει και υπερταυτίζεται με τον ασκούντα βία ή τον αυταρχικά συμπεριφερόμενο…

Επί τρία συναπτά χρόνια, βομβαρδιζόμαστε καθημερινά με τρομακτικά σενάρια καταστροφής. Γιατί άραγε; Για να τα εμπεδώσουμε ή μήπως για να υποταχθούμε στο φόβο και κατ΄επέκταση και σ΄αυτούς που θέλουν να μας ελέγχουν; Όταν αυτοί που μας κυβερνούν, με τη συνοδεία των φερέφωνών τους, μιλούν καθημερινά για διάφορες απρόσωπες απειλές που καραδοκούν για να μας αφανίσουν, τότε ο φόβος εκτοξεύεται στα ύψη, όπως και η ανάγκη μας για άμυνα και προστασία που πυροδοτούν με τη σειρά τους ακόμα μεγαλύτερο φόβο…

Με άλλα λόγια, αυτό σημαίνει άσκηση εξουσίας διαμέσου της παραγωγής και αναπαραγωγής φόβου και κλίματος ανασφάλειας και βίας από τα Μ.Μ.Ε. Η άσκηση βίας ήταν, και εξακολουθεί να είναι και στις μέρες μας, μια προέκταση της πολιτικής. Ποτέ η άσκηση άμεσης βίας δεν διαδραματίζεται μακριά από τον ανθρώπινο πόνο και τη δυστυχία. Πολύ συχνά δε, ασκείται εκεί που δεν είναι στραμμένα τα φώτα της δημοσιότητας, όπως, για παράδειγμα, στα πλαίσια της «Αγίας Οικογένειας», δηλαδή στο σύμβολο της ασφάλειας, όπου η κακοποίηση και ο εξευτελισμός γυναικών και παιδιών καλά κρατεί, είτε σε βρώμικους εμφυλίους πολέμους και γενοκτονίες, συνήθως υποκινούμενα από τις μεγάλες δυνάμεις προς ίδιον όφελος κ.τ.λ. Και μετά, οι κρατούντες χαρακτηρίζουν τα διάφορα κινήματα αγανακτισμένων ή/και εξαθλιωμένων πολιτών ως ασκούντα βία και απειλούντα την έννομη τάξη!!!

Αν δεν δούμε την άμεση σχέση μεταξύ πολιτικής και άσκησης βίας, ποτέ δεν θα καταφέρουμε να παράξουμε δημιουργική γνώση που να αποβλέπει σε έναν κόσμο χωρίς βία…