Μια γριά μέγαιρα της γειτονιάς μου, μου απένειμε κάποτε τας ανελπίστους τιμάς του κατσικοκλέφτη.

-Η κατσίκα μου, κύριε, μπήκε στο περιβόλι σας. Να μ’ αφήσετε να ‘ρθω μέσα να ψάξω.

-Να ‘ρθεις, κυρά μου… της είπα.

Η κατσίκα δεν ανευρέθη.

-Δεν γίνεται! επέμεινεν η γριά μέγαιρα. Η κατσίκα εδώ μπήκε! Θα την έχετε κλεισμένη μέσα στο υπόγειο…

Ομολογώ, ότι, πρώτην φοράν εις την ζωήν μου, ένιωσα την ανάγκην, να δοκιμάσω στην ηδονήν του αγρίου δαρμού θήλεος, ηδονήν, η οποία ομολογείτε απαραμίλλος από όσους την εγεύθησαν. Εκράτησα όμως την όρεξή μου δια καλύτερα ψαχνά. Ορίστε, κυρά μου, να ψάξεις και στο υπόγειο, της είπα αγγελικότατα. Και την οδήγησα εις το υπόγειον. Άνοιξα την θύραν, της έκαμα τας τιμάς να περάσει πρώτη και κατόπιν εκλείδωσα την θύραν από πίσω της.

Η γριά μέγαιρα άρχισε να ορύεται.

-Ποιος σου φταίει; της εφώναξα απόξω. Αφού ξέρεις πως εδώ κλέβουμε κατσίκες και τις κρύβουμε στο υπόγειο, τι ήθελες και ήρθες; Ή μήπως νόμισες, πως μόνο τις νέες κατσίκες κλέβουμε; Και οι γριές κατσίκες δε μας βλάφτουν. Κάτσε τώρα εκεί που κάθεσαι!

Και την άφηκα εις το υπόγειον, έως ότου η φωνή της άρχισε να μοιάζει με βέλασμα.

Το συμπέρασμα είναι, ότι, αποκτών κανείς, καλά ή καλά, ένα τίτλον –έστω και του κατσικοκλέφτη-πρέπει να γνωρίζει να τον τιμά και να τον δικαιολογεί. Δεν έκαμα τίποτε περισσότερον. Επομένως τα συγχαρητήρια είναι περιττά.

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ, Λόγοι και αντίλογοι