Αλυσίδες βαριές της ψυχής μου οι κραυγές
χέρια πόδια με έχουν δεμένη.
Μέχρι τώρα ζητούσα πνοή ζεστασιάς
μα δεν ξέρω τι με περιμένει.

Είναι λάβαρα, ζήτω κι αγέρα σιωπή
η πληγή  που μπροστά μου πλανιέται
την καρδιά μου όμως ποιος μπορεί να την δει
που χρόνια ολόκληρα μονάχη χτυπιέται.

Μια στοά ξετυλίγει βιαστικό μονοπάτι
και τον δρόμο μου δείχνει να φύγω
τρομαγμένη αρχίζω να τρέχω λοιπόν
από όλους σας πια να ξεφύγω.

Σαν μαχαίρι που κόβει στα δυο το χαρτί
κόβω έτσι την άλλη ζωή μου
από τώρα και μπρος ξεκινώ πια κι εγώ
το ταξίδι της άλλης ψυχής μου.

© Φραγκάκη Ειρήνη