«Ομπρός’ βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω απ’ την Ελλάδα’

ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!

Τι, ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,

κι α, ιδέτε, χώθηκε τ’  αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!

Ομπρός, παιδιά , και δε βολεί μονάχος του ν’  ανέβει  ο ήλιος’

σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,

σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα.

Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!

Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του

ομπρός, ομπρός, κι η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!

Ομπρός, οι δημιουργοί… Την αχθοφόρα ορμή Σας

στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος!

Βοηθάτε με κι εμένανε, αδερφοί, να μη βουλιάξω αντάμα…

Τι πια είν’ απάνω μου και μέσα μου και γύρα,

τι πια γυρίζω σ’ έναν άγιον ίλιγγο μαζί του!...

Χίλια καπούλια ταύροι του κρατάν τη βάση’

δικέφαλος αϊτός , κι απάνω μου τινάζει

τις φτερούγες του και βογκάει ο σάλαγός του

στην κεφαλή μου πλάι και μέσα στην ψυχή μου,

και το μακρά και το σιμά για με πια είν’  ένα!...

Πρωτάκουστες, βαριές με ζώνουν Αρμονίες! Ομπρός, σύντροφοι,

βοηθάτε να σκωθεί, να γίνει ο ήλιος Πνέμα!

Σιμώνει ο νέος Λόγος, π’ όλα θα τα βάψει

στη νέα του φλόγα, νου και σώμα, ατόφιο ατσάλι…

Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου…

Παχιά και καρπερά, να μην αφήσουμε τα χώματά μας

να ξεραθούν απ’  το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου,

πιο πλούσιο, πιο βαθύ κι απ’  όποιο πρωτοβρόχι!

Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια

την γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη…

Ν’ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο ζωής να γένει,

και η Άμπελός μας ν’ απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης…

Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν΄ ανέβει ο ήλιος.

Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη’

σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’  το γαίμα’

σπρώχτε με χέρια και κεφάλια, για ν’ αστράψει ο ήλιος Πνέμα!»

ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Καλημέρα και καλή εβδομάδα