Ένας παππούς και ο εγγονός του στον χρόνο.

Ο μικρός είχε την τύχη να έχει συχνή επαφή με τον παππού του, οι γονείς του επισκέπτονταν συχνά πυκνά εκείνο το σπίτι με τις πορτοκαλιές, τις κερασιές και το άρωμα απ΄ τις λεμονιές που γέμιζε την ατμόσφαιρα και τα ρουθούνια. τόσο έντονο ήταν το άρωμα που οι γονείς ανακοίνωναν στον μικρό την επίσκεψη κάπως έτσι, "άντε ετοιμάσου, θα πάμε στο κήπο με το άρωμα!!". Ο μικρός χαμογελούσε στις αρχές αλλά μετά που άρχισε να μεγαλώνει ανταπαντούσε, "όχι, στον Παππού θα πάμε!!."

Σε εκείνο το σπίτι οι σκύλοι κι οι γάτες είχαν κηρύξει ειρήνη, ή καλύτερα ανακωχή, αφού μόλις βγαίναν απ΄ έξω τσακώνονταν. Αλλά στον κήπο, πάντα ηρεμία, ένα βλέμμα του παππού ήταν αρκετό για να λουφάξουν τα "ζώα"..

Ο παππούς ήταν λιγομίλητος άνθρωπος, μέτραγε τα λόγια του για να μην τα ξοδεύει, πρόσεχε να μην χρησιμοποιεί πολύ τις λέξεις για να μην τις φθείρει όπως είπε κάποτε στον μικρό.

Πάντα απαντούσε στις ερωτήσεις, είτε με λόγια, είτε με πράξεις, είτε (συχνότερα) με την σιωπή, ή καλύτερα με το βλέμμα, αυτό το βλέμμα που σύμφωνα με τις ιστορίες είχε σταματήσει πολλούς καβγάδες πριν αρχίσουν, (σε αυτό βέβαια βοήθούσε σχεδόν πάντα το τεράστιο σώμα του που πάντα εκινήτο με απαράμιλλη σιγουριά στον χώρο), και  ήταν υπεύθυνο για πολλές απόπειρες αυτοκτονίας νέων κοριτσιών στα δικά του χρόνια. Αυτό το βλέμμα είχε ταξιδέψει μακριά όπως λένε οι φήμες και είχε συζητηθεί από όλους όσους στον κόσμο το είχαν δει. Μπορούσε να σε λυγίσει στα δύο με την ορμή και την καθαρότητα που έπεφτε πάνω σου. Όταν ήσουν το επίκεντρό του, σε έκανε να αναθεωρείς για τα πιο απλά πράγματα για τα τις πιο μεγάλες σου πεποιθήσεις. Στα έλεγε όλα αυτό το βλέμμα, μπορούσε να σου εξηγήσει τον λόγο που κελαηδάνε τα πουλιά και γιατί τα ποτάμια που καταλήγουν σε θάλασσες είναι ευτυχισμένα ενώ εκείνα που καταλήγουν σε λίμνες είναι ήρεμα. ήταν ταξιδιάρικο βλέμμα, το ταξίδι του έμοιαζε να είναι αέρινο σαν το πέταγμα ενός αετού παιχνιδιάρικο σαν νεαρό αιλουροειδές και δυνατό σαν το βάδισμα ελέφαντα ή σαν το βάδισμα κοπαδιού από ελέφαντες. Σίγουρα θα σε ταξίδευε παντού, σε πράγματα που είχε δει και σε πράγματα που είχε φανταστεί, και ναι, όποιος είχε δει αυτό το βλέμμα ξέρει πως έχει φαντστεί τον κόσμο αλλιώς.

Πήρε χρόνια στον μικρό εγγονό  να μεγαλώσει και του πήρε άλλα τόσο για να καταλάβει πως αυτό το αθάνατο βλέμμα του Παππού ήταν απλά ένας καθαρός και αψεγάδιαστος καθρέφτης. Ήταν τέτοια η ανακάλυψή του που πετάχτηκε από την καρέκλα που καθόταν παρά τα αρθριτικά που τον ταλαιπωρούσαν.

Μετά από εκείνει την ανακάλυψη τα δικά του εγγόνια τον άκουγαν ξανά και ξανά να παραμιλάει μόνος του και να λέει "ναι, για αυτό ο καθένας έβλεπε διαφορετικά πράγματα σε αυτό το βλέμμα." ή άλλωτε "έτσι εξηγήτε γιατί η Μ... έκλαψε όταν το είδε.." 

Αλλά ας μην κουράσουμε άλλο για αυτό το μαγικό, εξαιρετικό, θαυμάσιο, υπέροχο, μοναδικό, πραγματικό, καθαρό, κρυστάλλινο, αέρινο, γήινο, υγρό, πύρινο, ατσάλινο, μαλακό, σταθερό, επίμονο, δυνατό, ταξιδιάρικο, ορμητικό, όμορφο, ερωτεύσιμο (παρά τα χρόνια του), γλυκό, χαρούμενο, πικρό, μελαγχολικό, αγκαθώδες βλέμμα.

Ο μικρός είχε βρει τον τρόπο απ΄την αρχή για να ξεκλειδώνει τον Παπού και να του παίρνει έστω και μια λέξη. Του έκανε λοιπόν πάντα λίγο πριν φύγουν (με σκοπό να κάτσουν λίγο παραπάνω) την ίδια ερώτηση. 

-Τι έμαθες απ΄ την ζωή Παππού;

Δυστυχώς δεν έχουν σωθεί όλες οι απαντήσεις του Παππού, αλλά ορίστε μερικές που ο εγγονός κατάφερε να διασώσει στον χρόνο.

-Αν μπορούμε να χωρίζουμε τους ανθρώπους σε 2 μόνο μεγάλες κατηγορίες τότε χωρίζονατι,

σε αυτούς που αξίζουν το είναι σου, και σε αυτούς που δεν αξίζουν ούτε το βλέμμα σου.

Το ζητούμενο είναι να φτάσεις να ξεχωρίζεις ποιός ανήκει που πριν καν τον κοιτάξεις.

..............................................

-Έμαθα πως, για την ζωή δικαιούνται να παραπονιούνται μόνο όσοι τόλμησαν αρκετά, οι υπόλοιποι ας βολοδέρνονται κι ας παραπονιούντε για το λίγο του εαυτού τους..

.................................................

-Έμαθα πως δεν πρέπει να δίνεις σημασία στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι τεράστιοι, αλλά το ξεχνάν συχνά πυκνά και γίνονται μικροί.

Άνθρωπος είναι εκείνο το νοήμων ζώο(ν) που μπορεί να κινήσει βουνά και να αλλάξει τον ρού τον ποταμών αλλά που πιστεύει πως αν ονειρευτεί σκατά στον ύπνο του θα πάρει λεφτά στον ξύπνιο του..

....................................................

-Έμαθα πως τα πάντα είναι επιτρεπτά να γίνονται αρκεί να συνοδεύονατι απ΄την Μαγεία..

.....................................................

-Η βλακεία του ενός είναι δυσκολοκατάβλητη. 

Η βλακεία των πολλών όμως είναι ανίκητη.

.......................................................

-Έμαθα πως δεν πρέπει να τα βάζεις με τους βλάκες, για πολλούς λόγους.

πρώτον γιατί είναι αήτητοι, δεύτερον γιατί είναι πολλοί, τρίτον γιατί και οι βλάκες είναι αναγκαίοι, τέταρτον πως η εξουσία δίνει θανάσιμο πλεονέκτημα σε έναν βλάκα (πόσο μάλλον σε πολλούς) και πέμπτον όση περισσότερη η εξουσία του βλάκα τόσο πιο ξεκάθαρο γίνεται και το μέγεθος της βλακείας του.

έκτον. όλοι οι άνθρωποι είμαστε βλάκες αλλά κανένας μας δεν είναι ακόμα σε θέση να (παρα)δεχτεί αυτή την αλήθεια..

και ποτέ μα ποτέ μην δώσεις σημασία σε έναν βλάκα δημόσια, η απογοήτευσή σου θα πολλαπλασιαστεί.

........................................................

-Αν δεν καείς δεν θα μάθεις ποτέ την αξία της φωτιάς..

.......................................................

Έμαθα πως οι άνθρωποι ανέπτυξαν επί χιλιάδες χρόνια την γλώσσα για να καλύψουν την ανάγκη της επικοινωνίας αλλά δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε για τα βασικά. Για αυτά ανέπτυξαν την τέχνη, όμως κάπου τους γλίστρησε κι αυτή..

.......................................................

-Η ανθρωπότητα εξελίσεται με άλματα ανά περιόδους. Ακριβώς όπως ανεβαίνει το γέρικο σώμα μου την σκάλα. Ένα σκαλοπάτι την φορά. Ενώ θα έπρεπε να εξελίσσεται καθημερινά, αδιάκοπα. Να επεκτείνεται ασταμάτητα.

........................................................

- Έμαθα πως και το πιο μικρό τσακμάκι μπορεί να κάψει το πιο μεγάλο δάσος.

.........................................................

-Έμαθα πως ο άνθρωπος μπορεί εύκολα να πιστέψει σε παραμύθια των θρησκειών για ποτάμια που χωρίζουν στην μέση, για πιλάφια και παρθένες στου παραδείσου τους κήπους, εύκολα μπορεί να πιστέψει πως γλύτωσε από ένα ατύχημα από θαύμα, αλλά άμα του πεις πως η ζωή η ίδια είναι ένα θαυμάσιο παραμύθι θα σε κοιτάει με απορία.

...........................................................

-Έμαθα πως οι άγκυρες του ανθρώπου είναι οι πεποιθήσεις του. Πως όσο πιο παλιές τόσο πιο σκουριασμένες και βαλτωμένες, τόσο πιο γερά κρατάνε στον βυθό. 

Για αυτό να θυμάσαι, κάθε φορά που θέλεις να εξερευνήσεις καινούργιες θάλασσες, να τις σηκώνεις..

...........................................................

-Αν κοιτάς τα πράγματα από ψηλά και τα τοποθετείς στον χρόνο τότε, μόνο τότε μπορείς να τους δώσεις την αξία που τους αξίζει.

Αυτά είπε ο Παππούς με το τεράστιο σώμα, το χαμόγελο και το βλέμμα του. Κι όσες φορές κι αν άκουσε την ίδια ερώτηση στα τόσα χρόνια ποτέ δεν έδωσε την ίδια απάντηση.

Υ.Γ. Αφιερωμένο στον Παππού και στον εγγονό που όλοι έχουμε μέσα μας.

Υ.Γ.2 τα δελφίνια να προσέχετε, δεν μας έφταιξαν σε τίποτα..