Περνάμε "φάσεις" στην ζωή μας και είναι υγιές. Δεν μπορούμε να βαδίζουμε στο σωστό μονοπάτι σαν να είμαστε προγραμματισμένοι να μην κάνουμε λάθη. Γιατί πολύ απλά, ακόμα και οι άνθρωποι που πασχίζουν να μην κάνουν λάθη, λειτουργώντας αποκλειστικά και μόνο λαμβάνοντας αποφάσεις με το μυαλό τους και όχι με τα συναισθήματα (τα οποία, ας σας την σπάσω, και αυτά αποκλειστικά από το μυαλό προκαλούνται, η καρδιά δεν έχει καμία θέση σε όλο αυτό το μοτίβο), ακόμα και αυτοί, δεν μπορούν να "πεταχτούν" στο μέλλον και να δουν τα αποτελέσματα των αποφάσεών τους, τη στιγμή που καλούνται να πάρουν μία απόφαση.

Κι εγώ έπεσα. Έπεσα και χτύπισα πάρα πολύ... Η ικανότητά μου να παίρνω σωστές αποφάσεις έπεσε σε κώμα για μεγάλο διάστημα και αυτοί που με αγαπούσαν και προσπαθούσαν να με φτιάξουν, οι γιατροί μου, είχαν χάσει κάθε ελπίδα για πρόοδο. Ώσπου κάποια μέρα, έγινε το ιατρικό "θαύμα" και ξύπνησα από το κώμα. Έκανα μία ανασκόπηση σε όλα αυτά που είχα κάνει και όποιο εντόπισα ότι με κρατάει πίσω, το απέβαλα με μία απλή "αντιβίωση". Ή σχεδόν όλα... Δεν μπορείς πάντα να παραδεχτείς και να αποβάλεις ότι σε σκοτώνει. Μερικά πράγματα είναι εκεί τόσο καιρό που τα θεωρείς κομμάτι σου και αρνείσαι να δεις ότι σε καταστρέφουν. Αλλά όχι για πολύ...

Όπως λέω πάντα... "Baby Steps"... Σήμερα φτιάχνω τη δουλειά μου, αύριο φτιάχνω το ανάστημά μου, μεθαύριο φτιάχνω όλη μου την ζωή. Ποτέ δεν ήμουν ο άνθρωπος που νόμιζε ότι η αλλαγή που διάλεξε θα γίνει σε μία μέρα. Οι αλλαγές γίνονται σιγά σιγά και φαίνονται μέρα με τη μέρα...