Ξενυχτούσε πολύ εκείνο τον καιρό. Παρέα με φίλους απολάμβανε τις Αθηναϊκές νύχτες σε ταβέρνες, κουτούκια, αλλά και μαγαζιά πολυτελείας, όπως έλεγε. Απολάμβανε και τις συζητήσεις, κατά κανόνα πολιτικές, γελούσε, γευόταν με πάθος τη ζωή. Ώσπου…

Σάββατο, 22  Ιανουαρίου 1977 και στο Προεδρικό Μέγαρο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος και η σύζυγός του Ιωάννα δεξιώνονται τους δημοσιογράφους. Γύρω στις 8:30 το βράδυ, ένα ψίθυρος μεταφέρεται από στόμα σε στόμα.

«Ο Μενέλαος Λουντέμης πέθανε».

[…]

Ο θάνατος βρήκε τον Μενέλαο Λουντέμη στη λεωφόρο Βουλιαγμένης μέσα στην πετρελαιοκίνητη «Μερσεντές» του, την οποία οδηγούσε ο ίδιος. Πήγαινε στον Άλιμο να παραδώσει για δακτυλογράφηση στη Στέλλα τα τελευταία συμπληρωματικά χειρόγραφα από τις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις στην Κίνα του Μάο.

«Έρχομαι να σας πάρω να πάμε στο θέατρο», είπε στη Βιργινία. Δυστυχώς δεν γύρισε. Η καρδιακή προσβολή τον βρήκε πάνω στο τιμόνι, καθώς διέσχιζε τη λεωφόρο  Βουλιαγμένης.

Λίγες μέρες πριν είχε κυκλοφορήσει το τελευταίο του βιβλίο «Της γης οι αντρειωμένοι». «Είναι το καλύτερό μου», έλεγε, «γιατί είναι αντιδογματικό».

Και μετά άρχιζε να πλάθει πάλι όνειρα. Έκανε σχέδια και είχε ιδέες, για να τις ρίξει στα χαρτιά, λες και επρόκειτο να ζήσει αιώνια.

«Να πάρω ένα σπίτι στη θάλασσα, στο Πόρτο Ράφτη, να τυπώσω στη Θεσσαλονίκη κάποια από τα έργα μου στον εκδοτικό οίκο του Μανώλη Μπαρμπουνάκη, να αρχίσω τις ταξιδιωτικές μου εντυπώσεις στη Μογγολία και να οδηγήσω το καινούριο μου αυτοκίνητο…», έλεγε και γελούσε σαν μικρό παιδί.

Ο Λουντέμης είχε πλήρη γνώση της κατάστασής της υγείας του, αλλά ούτε στιγμή δεν το έβαλε κάτω. Ήθελε να ρουφήξει ως το τέλος το ποτήρι της ζωής και να πεθάνει όρθιος.

[…]

Έσβησε μόνος, μέσα στο αυτοκίνητό του, στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, την ώρα που ο δρόμος έσφυζε από κίνηση και ζωή. Ο θάνατός του προήλθε από ανακοπή. Ένα παλιό εκτεταμένο έμφραγμα είχε διαλύσει την καρδιά του.

ΦΩΤΗΣ ΣΙΟΥΜΠΟΥΡΑΣ, Ο δικός μας Μενέλαος Λουντέμης, εκδόσεις Δωρικός