Πολλά ποιήματα είναι ποτάμια.

Άλλα είναι χαμολούλουδα σε βραδινό κάμπο.

Άλλα είναι σαν πέτρες που δε χτίζουν τίποτα.

Πολλοί στίχοι είναι σα στρατιώτες έτοιμοι για τη μάχη.

Άλλοι σα λιποτάχτες κρυμμένοι πίσω απ’ τ’ ανθισμένα δέντρα.

Άλλοι σαν άγνωστοι στρατιώτες που δεν έχουν πρόσωπο.

Πολλά ποιήματα φωνάζουν δυνατά χωρίς ν’ ακούγονται.

Άλλα σωπαίνουνε με σταυρωμένα χέρια.

Άλλα σταυρώνονται και μιλούν σταυρωμένα.

Πολλοί στίχοι είναι σαν εργαλεία.

Εργαλεία σκουριασμένα, ριγμένα στο χώμα.

Κι άλλα καινούργια που δουλεύουν το χώμα.

Πολλά ποιήματα είναι σαν όπλα-

όπλα πεταμένα στο χώμα

κι όπλα στραμμένα στην καρδιά του εχθρού.

Πολλοί στίχοι στέκονται πίσω απ’ τη σιωπή

σαν τα χλωμά παιδιά πίσω απ’ τα τζάμια ενός ορφανοτροφείου-

κοιτάζουν μακριά, μες στη βροχή –δεν ξέρουν τι να κάνουν, πού να πάνε.

Πολλά ποιήματα είναι σα δέντρα

άλλα σαν κυπαρίσσια σ’ ένα λιόγερμα θλίψης

άλλα σα δέντρα οπωροφόρα σ’ ένα κολχόζ.

Πολλοί  στίχοι είναι σαν πόρτες-

πόρτες κλειστές σ’ ερημωμένα σπίτια

και πόρτες ανοιχτές σε ήμερες συγυρισμένες ψυχές.

Είναι και μαύρες πόρτες καμένες σε μια πυρκαιά,

κι άλλες τιναγμένες από μιαν έκρηξη

κι άλλες που μεταφέρουν ένα σκοτωμένο σύντροφο.

Υπάρχουν ποιήματα που καλπάζουν μες στο χρόνο

σαν το κόκκινο ιππικό του Σμυρνένσκη

ποιήματα καβαλλάρηδες που αφήνουν τα γκέμια και πιάνουν την αξίνα.

Πολλά ποιήματα γονατίζουν στη μέση του δρόμου,

πολλά ποιήματα άνεργα μ’ αδούλευτα χέρια,

πολλά ποιήματα εργάτες που ξεπερνούν χίλιες φορές τη νόρμα τους.

Υπάρχουν στίχοι σα δαντέλες στο λαιμό των κοριτσιών

ή σα δαχτυλιδόπετρες με μικρές μυστικές παραστάσεις

κι άλλοι που πλαταγίζουν ψηλά σα ρωμαλέες σημαίες.

Πολλά ποιήματα μένουν αργά τη νύχτα μες στην ερημιά’

βρέχουν κάθε τόσο τα τέσσερα δάχτυλα των στίχων τους σ’ ένα ρυάκι,

ύστερα χάνονται ονειροπαρμένοι μες στο δάσος και πια δεν επιστρέφουν.

Πολλοί στίχοι είναι σαν αργυρές κλωστές

δεμένες στα καμπανάκια των άστρων-

αν τους τραβήξεις, μια ασημένια κωδωνοκρουσία δονεί τον ορίζοντα.

Πολλά ποιήματα βουλιάζουν μες στην ίδια τους τη λάμψη,

περήφανα ποιήματα’  δεν καταδέχονται τίποτα να πουν.

Ξέρω πολλά ποιήματα που πνίγηκαν στο χρυσό πηγάδι της σελήνης.

Ένα σωστό ποίημα ποτέ δεν καθυστερεί σε μια γωνιά του ρεμβασμού.

Είναι πάντα στην ώρα του σαν τον συνειδητό, πρόθυμο εργάτη

είναι ένας έτοιμος στρατιώτης που λέει παρών στο πρώτο κάλεσμα της

εποχής του.

Κάποτε οι ποιητές μοιάζουνε με πουλιά μες στο δάσος του χρόνου,

οι άλμπατρος του Μπωντλαίρ, τα κοράκια του Πόε,

κάποτε σα σπουργίτια μες στο χιόνι ή σαν αητοί ψηλά σ’ απόκρημνα ιδανικά.

Υπάρχουν και ποιήματα όμορφα σαν τα πουλιά Γκλουχάρ-

το Μάη και τον Απρίλη πνίγονται μες στο ίδιο τους το ερωτικό τραγούδι

πνίγονται μες στη μελωδία τους και κουφαίνονται.

Το Μάη και τον Απρίλη τα χαράματα

μες στην κρυστάλλινη δροσιά του δάσους

βγαίνουν οι κυνηγοί με τα ντουφέκια τους και τα γκλουχάρ δεν τους

ακούνε.

Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, αδέρφια μου,

ας κρατάμε τ’ αυτί μας στυλωμένο στο γυαλί της σιωπής,-

τα βήματα του εχθρού και του φίλου μας μοιάζουν στο θαμπόφωτο του

δάσους. Πρέπει να διακρίνουμε.

Το νου σας, σύντροφοι ποιητές, μη και βουλιάξουμε μέσα στο τραγούδι μας

και μη μας εύρει ανέτοιμους η μεγάλη ώρα,

-ένας ποιητής δίνει παρών στο πρώτο κάλεσμα της εποχής του.

Αλλιώς θα μείνουν τα τραγούδια μας πάνω απ’ τις σκάλες των αιώνων

ταριχευμένα, ωραία κι ανώφελα πουλιά σαν τα γκλουχάρ εκείνα

τα γαλαζόμαυρα μες στους βασιλικούς διαδρόμους της Μπιστρίτζας.

Σαν τα γκλουχάρ εκείνα με τα δυό φτερά τους σταυρωμένα,

σιωπηλά, πένθιμα, ταριχευμένα –διακόσμηση ξένων παλατιών-

με τα μάτια δυο μάταιες στρογγυλές απορίες κάτω απ’ τα κόκκινα φρύδια τους.

Το νου σας, σύντροφοι ποιητές,- ένας ποιητής

είναι ένας εργάτης στο πόστο του, ένας στρατιώτης στη βάρδια του,

ένας υπεύθυνος αρχηγός μπροστά στις δημοκρατικές στρατιές των στίχων.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ