Άκουσα  ότι ανησυχούν οι γιατροί, καθώς ανακάλυψαν ότι οι περισσότεροι νέοι λέει, έχουν γεμίσει τριγλυκερίδια, χοληστερίνες κτλ. Πού είναι το πρόβλημα? Είναι ωραίο να ανακαλύπτεις τον εαυτό σου!

Εγώ πχ μόλις πρόσφατα ανακάλυψα ότι έχω υψοφοβία. Και η πλάκα είναι ότι όταν ήμουν μικρός και πήγαινα στο λούνα-παρκ με τους φίλους μου, έσπαγα το κεφάλι μου γιατί κάθε φορά που το «σφυρί» ή το «ταψί» έκανε κύκλους στον αέρα οι άλλοι γέλαγαν κι εγώ από μέσα μου έλεγα το πάτερ ημών σε τέσσερις γλώσσες.

Δίνοντας γι’ ακόμη μια φορά μαθήματα…αυτογνωσίας, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μάλλον είμαι θρησκόληπτος. Η διαπίστωσή μου αυτή με άφησε άναυδο γιατί η σχέση μου με την εκκλησία θυμίζει τη σχέση Καρβέλα-Βίσση. Αγαπιόμαστε μεν, κι ας βρισκόμαστε σε άλλη ήπειρο…

Μέχρι που ξεκίνησαν οι εφιάλτες. Στα όνειρά έβλεπα να παλεύω ως άλλος Διγενής Ακρίτας με το Χάρο, όχι σε κάποιο αλώνι, αλλά στο μπαλκόνι της πολυκατοικίας. Στο τέλος συνέχεια με κέρδιζε και με πέταγε από κάτω. (ευτυχώς που έμενα στο ισόγειο δηλαδή)

Ο εαυτός μου μ’ είχε προδώσει. Δεν είχα το κουράγιο να πληρώσω ούτε καν τα κοινόχρηστα.

Το τελειωτικό χτύπημα δεν άργησε να έρθει. Είχε χαλάσει η κεραία της τηλεόρασης. Η ταράτσα ήταν στο 8ο πάτωμα. Από κάτω ο δρόμος φαινόταν σα γρατζουνιά. Οι άνθρωποι να μην πω σαν τι. Η κεραία ήταν άκρη-άκρη.

-         Πας σε παρακαλώ να κοιτάξεις την κεραία, πρέπει να ‘χει φύγει.

Δεν είχα περιθώρια. Πήγα. Ίλιγγος μ’ είχε κυκλώσει. Δεν έκανα τίποτα αλλά δεν έπρεπε να δείξω την αδυναμία μου.

-         Εντάξει η κεραία, όπως μου ‘πες την κοίταξα! Δεν έφυγε, ακόμα πάνω είναι!

Ειπώθηκαν πολλά που δε με πειράξανε. Ένα όμως πόνεσε. Ότι δε στάθηκα στο ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ. Όχι ότι προσβλήθηκα δηλαδή, απλά μ’ έπιασε ίλιγγος!