«…Το πουλί με το αγκάθι στο στήθος ακολουθεί ένα νόμο της φύσης’ δεν ξέρει τι είν’ αυτό που το σπρώχνει να πάει να τρυπηθεί, και να πεθάνει κελαηδώντας. Ακόμα κι όταν το σουβλίζει το αγκάθι, δεν έχει επίγνωση του επερχόμενου θανάτου’ μονάχα κελαηδάει και κελαηδάει μέχρι που δεν απομένει πια φωνή να βγάλει, έστω και μια νότα παραπάνω. Εμείς όμως, όταν μπήγουμε στα στήθια μας τ’ αγκάθια, ξέρουμε. Καταλαβαίνουμε. Κι ωστόσο, επιμένουμε να το κάνουμε. Επιμένουμε πάντα να το κάνουμε…»

COLLEEN McCULLOUCH

….

Για άλλη μία φορά και για ακόμα ένα βιβλίο έχω μείνει να απορώ: γιατί τόσα χρόνια δεν το διάβαζα…

 «Τα πουλιά πεθαίνουν τραγουδώντας» ,ένα υπέροχο βιβλίο, με έντονη πλοκή, εξαιρετικά καλοφτιαγμένους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες, και, βέβαια, με πολλαπλά μηνύματα.

«Ένα έπος, που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του».

«…ένα από τα λαμπρότερα αναγνώσματα στα χρονικά της λογοτεχνίας».

Δεν θα σταθώ στο κομμάτι της αγάπης ή στο μοιραίο που σε κάθε σελίδα του βιβλίου φαίνεται ξεκάθαρα ότι η συγγραφέας πιστεύει πως υπάρχει στη ζωή μας και ξεπερνά τα πάντα.

Θα μείνω σε αυτό που εγώ αφουγκράστηκα και εισέπραξα διαβάζοντάς το. Και είναι η φθορά. Η φθορά που έρχεται με τα χρόνια και είναι αναπόφευκτη. Η φθορά που σβήνει πίσω της σχεδόν τα πάντα, όχι όμως τις πράξεις μας και τον τρόπο με τον οποίο διαχειριστήκαμε τη ζωή μας…

Γι’ αυτό και το μήνυμα που εγώ κρατάω από το βιβλίο είναι το εξής: όταν τα χρόνια περάσουν και η φθορά αρχίσει σιγά σιγά ή απότομα να μας αγγίζει, είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε ότι πίσω μας αφήσαμε κάτι… Κάτι όμορφο...