Χτες, και παρότι το νεο μου αυτοκίνητο το έχω εδώ και 2 μήνες, μου δόθηκε η ευκαιρία να ψαξω περισσοτερο και να ανακαλύψω τα όρια και τις δυνατότητες του.

Η ευκαιρία δόθηκε το πρωί, καθώς υπήρχε προγραμματισμένο ένα ταξιδάκι για επαγγελματικούς λόγους, σε κάποια βουναλάκια στην περιοχή της Βοιωτίας, στο ύψος της Θηβας. Εφτασα το πρωί στο γραφείο για να παρω ενα εταιρικό αυτοκίνητο, αλλά το μονο διαθέσιμο εκίενη την στιγμή ήταν ενα Renault Kangoo. Αξιοπιστο αμαξάκι και πολύ ανετο, όμως δυστυχώς χτες το πρωι ειχε διαφορετική άποψη το immobilazer του, το οποίο κόλλησε και εμεινα έτσι δίχως εναλλακτική.

Αφού είχα που είχα αργήσει, αποφάσισα να πάω με το δικό μου, και να κανω τον σταυρό μου να μην το σπάσω σε κανενα χωματοδρομο. Γιατι δεν λέω, ωραίο αμαξι το Α3, αλά εχει σχεδιαστεί για ασφαλτο και οχι για περιέργες καταστάσεις.

10.20 το πρωί λοιπόν, διαβαίνω τα διοδια της Αττικής Οδού, και λίγο αργότερα στριβω για εθνική προς Λαμία. Στο αρχικό κομματι της διαδρομής μέχρι τα πρωτα διοδια, η κίνηση ηταν σχετικά μεγάλη, οπότε δεν δοθηκαν και πολλές ευκαιρίες για τεσταρισμα... ηταν και η πρώτη φορά που εβγαινα στην εθνική, ε, με ετρωγε και λίγο να ψαξω να δω τις δυνατοτητες του.

Ε λοιπόν, παρότι το αμαξι ειναι 3,5 ετών και τα αμορτισερ του βρισκοντουσαν σε σχετικά μέτρια επίπεδα, η συμπεριφορά του με αφησε απολύτως ικανοποιημενο. Ταξίδευε ανετα με ταχυτητες που προσσέγγιζαν την τελική, και εστριβε το ιδιο ανετα. Και για σας προλάβω, δεν ειμαι κανένας ραλίστας των εθνικων οδών, αλλά ειχα αργήσει σε ενα ραντεβού στην περιοχή του Ακραίφνιου, οπότε αναγκαστικά έτρεχα σαν τρελλός. Τα μόλις 102 αλογάκια του κατόρθωσαν να διαβούν τις πεδιάδες της περιοχής με την μέγιστη ταχύτητα των 196km/h. τωρα που το σκέφτομαι, παλι καλά που δεν πέτυχα πουθενά και καμία Τροχαία!

Σε 45 λεπτά ειχα φτάσει. Εκεί ομως ξεκίνησε μια δευτερη, και περισσότερο επικινδυνη δοκιμή: Αναμεσα στα αλλα, αναγκάστηκα να κανω περιπου 10 χιλιόμετρα σε χωματοδρομο! Ομολογώ πως εκέι δεν ηταν στο στοιχείο του, αλλά παρόλα αυτά τα καταφερε μια χαρά, αν αναλογιστεί κανείς πως ακολουθούσε συνεχως απο πισω ενα RAV 4. H φωτογραφία ειναι από το μεσο της διαδρομής αυτής, οταν χρειαστηκε να βγουμε και σε ενα λιβαδακι! Μια χαρά!

Για να μην τα πολυλογώ, γυρισα στην Αθηνα κατά τις 7.30 το βραδυ, πιο χαλαρά αυτή τη φορά, με την μουσικούλα για συντροφιά και ενα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη. Χαμογελο, γιατί πρώτον, το αμαξάκι τα πήγε μια χαρά, και δευτερον, επιτέλους κατόρθωσα - εστω και για δουλειά - να αποδράσω για μια μερα απο το γραφειο!

Η συνέχεια προσεχώς!