…Περνούσαν τα χρόνια, μεγάλωνε η βασιλοπούλα, και όλο γίνουνταν ομορφότερη κι εξυπνότερη, αλλά όλο και πιο εγωίστρια και άκαρδη. Οι γονείς της πάλι όσο πήγαινε πικραίνουνταν περισσότερο, γιατί έβλεπαν πως ολοένα λιγόστευε η αγάπη του λαού για την όμορφη μα άσπλαχνη βασιλοπούλα.

Μα κι αυτή δεν ήταν ευχαριστημένη.

Λύπη και οίκτο δεν γνώρισε, μα και χαρά δεν ήξερε τι θα πει. Όταν έβλεπε τις φιλενάδες της να φιλούν τη μητέρα τους απορούσε, γιατί αυτή δεν είχε όρεξη να φιλήσει τη δική της μητέρα.

Όταν άκουε τους άλλους να μιλούν για συγκίνηση, έλεγε μέσα της:

Τι είναι αυτό;

Μια μέρα, πέρασε ένας λαουτάρης από το νησί, και ο βασιλιάς πρόσταξε να ‘ρθει και να τραγουδήσει και να παίξει στο παλάτι μπροστά σ’ όλη την αυλή. Το βράδι, στον κήπο, ο λαουτάρης έπαιξε το λαούτο και τραγούδησε, είχε ωραία φωνή και ο βασιλιάς ευχαριστήθηκε πολύ, και τον πρόσταξε να πει κανένα τραγούδι της πατρίδας του.

Και τραγούδησε πάλι ο λαουτάρης, με τόση αγάπη είπε την ομορφιά της πατρίδας του και τον πόνο που βρίσκουνταν στα ξένα, που όλοι γύρω έκλαψαν.

Η βασιλοπούλα μόνο έμενε ατάραχη, και απόρησε γιατί να κλαίνε οι άλλοι, ενώ αυτή δεν αισθάνουνταν ούτε λύπη ούτε χαρά. Και όταν άκουσε τον βασιλιά, που πρόσταξε να δώσουν στον τραγουδιστή ένα σακί φλουριά, είπε θυμωμένη στον πατέρα της:

-Δε λυπήθηκες να πετάξεις τόσα φλουριά για έναν κουρελιάρη, που μας σκότισε τόση ώρα με τις φωνές του και με τα λαούτα του;

-Γιατί λες πως μας σκότισε; αποκρίθηκε ο βασιλιάς. Μας ευχαρίστησε απεναντίας, γιατί τραγούδησε με πόνο και με καρδιά!

Αλλά πάλι δεν κατάλαβε η βασιλοπούλα.

Επειδή όμως ήταν πολύ έξυπνη, αντιλαμβανουνταν πως κάτι της έλειπε που την έκανε διαφορετική από τους άλλους ανθρώπους, μα δεν ήξερε τι ήταν αυτό το κάτι. Και για να το εξηγήσει έλεγε μέσα της:

Εγώ είμαι εξυπνότερη από τους άλλους, και γι’ αυτό ούτε με πειράζει τίποτε, ούτε με συγκινεί.

Έγινε δεκάξι χρονών η βασιλοπούλα, και οι γονείς της συλλογίστηκαν πως ήταν πια καιρός να την παντρέψουν.

Στο γειτονικό βασίλειο ήταν ένα όμορφο βασιλόπουλο, γνωστό στον κόσμο για την παλικαριά του και την ευγένεια της ψυχής του. Ήταν προικισμένο με όλα τα ωραιότερα προτερήματα, και ο πατέρας του και η μητέρα του το λάτρευαν.

Η ομορφιά και η εξυπνάδα της βασιλοπούλας είχαν ακουστεί και στο δικό του βασίλειο και το βασιλόπουλο αποφάσισε να την πάρει αυτή γυναίκα του.

-Με την ευχή σας, είπε στους γονείς του, θα πάω να την ζητήσω.

Και του έδωσαν την ευχή τους, και ξεκίνησε το βασιλόπουλο για το νησί της βασιλοπούλας.

Όταν το έμαθε ο βασιλιάς, ετοίμασε μεγάλα πανηγύρια και μεγάλα ξεφαντώματα, γιατί το είχε τιμή του να κάμνει γαμπρό τέτοιο τρανό βασιλόπουλο.

Ένα φόβο μόνο είχε, και τον ξεμυστηρεύτηκε της βασίλισσας:

-Να μην τύχει και κάμει ή πει τίποτα η κόρη μας, που να λυπήσει το γαμπρό και να δει που δεν έχει καρδιά!

Φώναξε λοιπόν την κόρη της η βασίλισσα, της είπε πως έρχεται το γειτονικό βασιλόπουλο, και της εξήγησε πώς πρέπει να φέρεται. Αλλά με το φαντασμένο ύφος της αποκρίθηκε η βασιλοπούλα:

-Είμαι η πιο όμορφη και η εξυπνότερη του κόσμου, τιμή του είναι να με πάρει.

Κι έκλαψε πάλι η βασίλισσα, και δεν είπε τίποτα στην κόρη της.

Όταν την είδε το βασιλόπουλο…

(συνεχίζεται…)