Στο βλέμμα των ανθρώπων

βουλιαγμένα όνειρα

καράβια αρματωμένα που ξεκίνησαν

και δε φτάσαν ποτέ

σε λιμάνια ησυχίας

και γερούς ντόκους.

Το βλέπω στις μονάκριβες κόρες τους

ό,τι χρώμα και να'χουν

βαδίζουν και ταξιδεύουν

στην ίδια ζωή.

Περνούν τα ίδια σκοτάδια

αντικρίζουν την ίδια αυγή.

Άλλα κλαίνε, άλλα γελούν

στο βλέμμα οι χαρές

στο βλέμμα και η πίκρα.

Δοξαριά σ' ένα τσέλο

άρπισμα κιθάρας

φυσαρμόνικας ανάσα

ξερή νότα πιάνου

μπότα σε ντραμς

φλάουτο σε δειλινό

τρίχορδο σε μεράκι

σαξόφωνου στριγκλιά

των ανθρώπων η ματιά.