Ορισμένες φορές υπάρχει κάτι κάπου εκεί κρυμμένο πολύ καλά που σε ωθεί να κάνεις κάποια πράγματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση υπάρχει κάτι που με ωθεί στο να γράψω ξανά πράγμα που δημιουργεί συναισθήματα με χαρακτήρα διττό. Ως συνήθως υπάρχουν οι δύο πλευρές κάθε νομίσματος στην πρώτη φαίνεται πως έχει ζωγραφιστεί η ευχαρίστηση, η οποία απορρέει από τη δημιουργία ή καλύτερα από την εξωτερίκευση σκέψεων πολλές φορές κρυφών και φοβερών, από την άλλη πλευρά βρίσκεται ο φόβος της αποτυχίας όσον αφορά την απόδοση των σκέψεων αυτών, γιατί οι αράδες και δει οι ηλεκτρονικές είναι ύπουλες, γεμάτες από κακοτράχαλα σημεία έτοιμα να σε καταπιούν με την πρώτη ευκαιρία. Βέβαια, πράγμα σχεδόν πάντοτε ασυνήθιστο, υπάρχει και μία τρίτη πλευρά στο νόμισμα που τόσην ώρα περιγράφω: εκείνη η πλευρά που σε κάνει να ξεχνάς τις άλλες δύο, που σε προκαλεί να συνεχίσεις παρά τις οποιεσδήποτε συνέπειες: ας της δώσουμε ένα όνομα: αυτοϊκανοποίηση, ελευθερία ψυχής, απελευθέρωση του «εγώ».

Αναμενόμενο να επιμείνω στην ανάλυση της τρίτης όψης του νομίσματος. Όλοι κατηγορούν όλους με τη δικαιολογία ότι έχουν γίνει εγωμανείς, εγωιστές, εγωκεντρικοί και όλα αυτά τα συνθετικά με το «εγώ» που αποδίδουν με περισσή, θα έλεγα, ευκολία σε όλους χωρίς πίσω από αυτούς τους χαρακτηρισμούς να υπάρχει έστω και μία μικρή δομή, ένας τόσος δα λίθος  που θα δικαιολογήσει με κάποιον τρόπο όλα αυτά.

Δυστυχώς οι άνθρωποι στις μέρες μας έπαψαν να είναι εγωιστές. Όταν μιλάμε για εγωισμό εννοούμε εκείνον το εποικοδομητικό εγωισμό που κάθε στιγμή σε ωθεί στο να κάνει κάτι καλύτερο για τον εαυτό σου, κάτι που θα σε «ανεβάσει» όχι μόνον στο κοινωνικό γίγνεσθαι, αλλά και στα μάτια του ίδιου σου του εαυτού. Πέρα από τα οικονομικού περιεχομένου θέματα και ζητήματα που μαστίζουν την σύγχρονη κοινωνία είναι και αυτά που έχουν να κάνουν με τον εαυτό μας και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι η οικονομική κρίση έβγαλε στην επιφάνεια τόσα ζητήματα πέρα από αυτά της επιβίωσης που πραγματικά έχουν σχεδόν ξεφύγει από κάθε έλεγχο.

Οι άνθρωποι πια επιζητούμε το «καλύτερο». Θέλουμε να έχουμε δίπλα μας έναν άνθρωπο που θα μπορούμε να του εμπιστευθούμε ακόμη και την ίδια μας την ζωή, αν χρειαστεί, άσχετα με το αν εκείνος ανήκει στις φιλικές σχέσεις μας ή στις ερωτικές. Από έναν φίλο περιμένουμε πολύ περισσότερα πράγματα από ό,τι από έναν ερωτικό σύντροφο συνήθως, ειδικά αν ο φίλος είναι φίλος «ζωής». Πάντοτε έρχεται το τέλος σε οτιδήποτε αρχίσουμε, διότι είναι γνωστό ότι ό,τι έχει αρχή έχει και τέλος.

Βέβαια, αν το τέλος είναι ο σκοπός, το ζητούμενο σύμφωνα με την αριστοτελική έννοια του τέλους τότε όλα βαίνουν ομαλά και με επιτυχία. Το ζητούμενο της υπόθεσης είναι αν δεν πρόκειται για το τέλος του Αριστοτέλη, αλλά γι αυτό που έχουμε όλοι συνηθίσει. Αν συμβεί αυτό τότε ο κόσμος όλος χάνεται κάτω από τα πόδια μας, σα να μην υπήρχε χθες, σα να μην υπάρχει αύριο και φυσικά δεν υπάρχει σήμερα. Εδώ είναι που χρειαζόμαστε την τρίτη πλευρά του νομίσματος, μία πλευρά που θα έπρεπε να μάθουμε να βλέπουμε και να χρησιμοποιούμε, όπως κάναμε και για τις άλλες δύο.

Το συμπέρασμα όλης αυτής της σκέψης; Είναι και αυτό διττό, όπως ακριβώς και η αφετηρία της. Αν δώσω μίαν απάντηση σε αυτό τότε θα χαθεί όλο το νόημα, με φόβο να παραποιηθεί χωρίς προηγούμενο ο συλλογισμός. Αλλά ποια θα ήταν η αξία όλου του πράγματος αν έστω και μέσω αυτών των ηλεκτρονικών αράδων δεν κατέληγα στην αποκρυστάλλωση έστω και ενός συμπεράσματος;

Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, όλα φαίνονται τόσο ξεκάθαρα, ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να τα δούμε όλα ως έχουν, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο «εγώ», σε μία καλύτερη ζωή.

Ο καθείς στον πάγκο του!!!

Ένα κομμάτι που τελευταία έχω αγαπήσει αρκετά:

• https://www.youtube.com/watch?v=kx6FV2qR2TY 

 www.youtube.com/watch?v=kx6FV2qR2TY