Χθες το βράδυ, ήταν από αυτά τα γλυκά βράδια, που μαζεύεστε σχεδόν τυχαία πάλι, οι τελευταίοι 5-6 φίλοι που έχετε μείνει, με αναμνήσεις που κρατάνε από πολύ πριν το θαυμαστό "New Millenium". Γελάτε, κλαίτε, θυμάστε καταστάσεις, ανθρώπους, ζωές... Αναπολείτε και όλα φαίνονται τόσο μακρινά... Τόσο "άκακα". Φιλοσοφείτε και υπόσχεστε... Πάνω απ'όλα, ζείτε στιγμές, μέσα από πράγματα που έγιναν ή πράγματα που πρόκειται να γίνουν... Τόσες υποσχέσεις, τόσες ελπίδες... Η παρέα που ζούσε για το τώρα, τώρα ζει για το χθες και το αύριο. Όλα είναι τέλεια... Δεν λέω! Αλλά δεν έχω μάθει να σκέφτομαι τόσο μακριά... Ένα live Motorhead - The Damned έκλεισα να πάω να δω το Νοέμβρη και με αγχώνει το γεγονός ότι είναι τόσο μακριά κι εγώ το έχω κανονίσει... Κι εσύ μου ζήτησες να σου φέρω μία μπλούζα από το live... Όπως μου ζήτησες να σε συνοδεύσω την άλλη βδομάδα σε μία "κοινωνική εκδήλωση" -όπως την βαφτίσαμε-. Δε με αγχώνουν όλα αυτά. Κάθε άλλο, με κάνουν και χαμογελάω. Ωστόσο και οι δύο είμαστε άνθρωποι που θα κανονίσουμε να βρεθούμε αύριο και εσύ μπορεί να δουλεύεις όλη την ημέρα και τη μισή νύχτα κι εγώ μπορεί να ξημερώσω στη Θεσσαλονίκη, αν πιω κι αυτό το καραφάκι. Η προσωποποίηση της λογικής, σε μία σχέση με την προσωποποίηση των αυθόρμητων αποφάσεων... 

"Θα κουραστείς". Αυτή ήταν η πρώτη μου κουβέντα όταν μετά από διάφορα βράδια, κρυμμένοι από όλους και απ'όλα, αποφασίσαμε να συζητήσουμε το "τι έχουμε". Με κοίταξες και γέλασες, με την υπόσχεση της απόλυτης...διαχείρισης. Βέβαια! Εσύ τα διαχειρίζεσαι όλα, εμένα δε θα διαχειριστείς; Εξάλλου, αν δεν είχα αυτό το θέμα με τις αυθόρμητες αποφάσεις, το πιο πιθανό είναι να μην ήμασταν καν μαζί... Εγώ για φαγητό στη Θεσσαλονίκη είχα βγει... Αλήθεια! Και κάπου στο τρίτο ή τέταρτο κέρασμα, τα μάζεψα, στις τρεις η ώρα τα ξημερώματα και κατέβηκα Αθήνα. Και στις εννιά το πρωί ήμουν ήδη ξαπλωμένη δίπλα σου... Τόσο περήφανος γι αυτό που κατάφερες... Σε έκανε να αισθανθείς ότι έχεις το πάνω χέρι. Εγώ απλά σε ήθελα. Δεν το έκρυψα ποτέ. Δε με νοιάζει να κρύψω τίποτα... Ανοιχτό βιβλίο είμαι. Αλλά η φωνή της λογικής που εκπροσωπείς, δε σε αφήνει να απολαύσεις τίποτα... Κάνεις μακρινά σχέδια μεταξύ σοβαρού και αστείου και αγχώνεσαι όταν σε κοιτάω θολωμένη. Κι εγώ; Εγώ σου είπα ότι είμαι ερωτευμένη μαζί σου... Δε χρειάζεται να κανονίσουμε διακοπές τον Αύγουστο του 2015 για να καταλάβεις τι εννοώ... Τον Απρίλη ζούσα στη Θεσσαλονίκη και το Μάιο στην Αθήνα... Πώς μπορώ να κάνω σχέδια; Πρέπει να βρεθεί η χρυσή τομή, γιατί αλλιώς κάποιος θα τα διαλύσει όλα. Η χρυσή τομή ήταν χθες. Που μετά από την βόλτα με την παλιά μου παρέα που σκεφτόταν πού θα είμαστε το 2020, έφυγα και ήρθα να σε βρω και εκείνα τα φιλιά, που μας έκαιγαν για ώρες ολόκληρες, είναι η χρυσή τομή... 

Όχι, δεν έρχομαι να σε βρω μόνο όταν πίνω... Αλλά, αν πίνω με άλλους και δεν πίνουμε μαζί, σημαίνει ότι κάτι μου λείπει, όπως και με τον καφέ το πρωί, που πλέον έχουμε κάνει σύμβαση να τον πίνουμε μαζί. Όταν κάτι μου λείπει, φουντώνει μέσα μου η θάλασσα... Και λίγο πριν με πνίξει, απλώνω το χέρι και αρπάζομαι από τη στεριά... Και τότε είναι που χτυπάω το κουδούνι σου και η θάλασσα ηρεμεί... Δεν έχει να κάνει με το αλκοόλ... Πάντα έτσι είναι μακριά σου...