Τα βράδια κυλάνε ήρεμα... Ο χρόνος πολύς και μπορώ να τα απολαύσω... Σήμερα ήπια καφέ με την κυρία Τ. απέναντι από το πατρικό μου. Για την ακρίβεια, οι γονείς μου έλειπαν τη μισή μέρα στη θάλασσα και γύρισα μόνο και μόνο για τον καφέ που της είχα υποσχεθεί. Το βλέμμα της άστραψε όταν με είδε μπροστά στη μισοσκουριασμένη πόρτα. Άνοιξε βιαστικά, αφού σκούπισε τα χέρια της στο μακρύ της φόρεμα. Με ρώτησε τι ήθελα και της είπα πως αν έχει χρόνο, μπορούμε να πιούμε σήμερα εκείνον τον καφέ. Το βλέμμα της έγινε σαν βλέμμα παιδιού που δοκιμάζει πρώτη φορά σοκολάτα. "Αλήθεια για τον καφέ ήρθες;" "Εμ, δε σας το είπα την προηγούμενη φορά;" "Εεεε... Πού να το περιμένω... Νέα κοπέλα είσαι, τι να 'ρθεις να πιεις καφέ με μένα;"... Κάποιες φορές, κάποιες ιστορίες μένουν κρυμμένες τόσο καιρό, που απλά πρέπει να ακουστούν κάποια στιγμή... Η κυρία Τ. λοιπόν, γεννήθηκε το 1944, την Πρωτομαγιά (μην αγχώνεστε, δε θα ξεκινήσω την ιστορία από τόσο παλιά... Άλλωστε, δυο ώρες κάθισα μόνο.). Για την ακρίβεια, δε θα αναφερθώ καν στην ιστορία της. Το θεωρώ λίγο ψεύτικο να μοιραστώ κάποια τόσο προσωπικά πράγματα άλλων, με άγνωστους ανθρώπους. 

Καθίσαμε, μου έφτιαξε τον καλύτερο κουπάτο ελληνικό που έχω πιει ποτέ μου, μου προσέφερε 100 διαφορετικά πράγματα, τα οποία δε δέχτηκα γιατί το στομάχι μου ήταν κόμπος από χθες και ξεκινήσαμε και μιλάγαμε... Με ρώτησε άπειρα πράγματα, ενώ πραγματικά περίμενα ότι αυτή θα ήθελε να μιλήσει πιο πολύ από μένα. Μίλησα και μίλησε και αυτή... Σαν να ήμασταν οικογένεια... Και στο τέλος καταλήξαμε να υποσχεθώ ότι θα επιστρέψω και για φαγητό κάποια στιγμή, με την απάντηση στο τέλος "Τώρα, ξέρω ότι εσύ θα έρθεις.". Πραγματικά ήταν πολύ όμορφη παρέα. Μία γυναίκα χωρίς ψυχολογικά, χωρίς μίση, παρά την πίκρα με την οποία μίλαγε για διάφορα πράγματα. Μία γυναίκα που ζει μόνη της, αλλά δεν το ρίχνει σε κανέναν. Ένας τόσο συνειδητοποιημένος άνθρωπος... Κι εκεί που τελείωνα τον καφέ μου, γυρνάει και μου προτείνει... "Δεν το κάνω συνήθως, αλλά θέλω να σου πω το φλιτζάνι". Γέλασα, γιατί "δεν πιστεύω σε αυτά" που λένε όλοι και η ίδια απάντησε ότι αφού δεν πιστεύω, δε θα έχω και πρόβλημα να του ρίξει μια ματιά... Και κάπου εκεί η κυρία Τ. αρχίζει να διηγείται μία σειρά που θα μπορούσε να παίξει άνετα σε μία γλυκανάλατη εκδοχή του HBO... 

"Κάθεσαι εδώ μόνη σου. Πολλοί δαίμονες πάνω από το κεφάλι σου. Τα βλέπεις τα κέρατα; -γυρνάει το φλιτζάνι προς το μέρος μου, την κοιτάω και χαμογελάω-... Έχεις μεγάλο Σατανά πάνω από το κεφάλι σου... Οι δαίμονές σου είναι! Δικοί σου είναι! -εμένα μου λες κυρά Τ...- Ένας ψηλός άντρας σε κοιτάει από μακριά. Κοιτάει προς το μέρος σου. Δε φεύγει, ούτε έρχεται. Στέκεται εκεί και σε περιμένει. Σε κοιτάει όμως -βλέπεις το κεφάλι του που είναι στραμμένο προς εσένα;- Σε περιμένει κόρη μου... Να διώξεις τους δαίμονες! -παύση- Να τους διώξεις! Ζωή με δαίμονες μόνο προβλήματα φέρνει... -γυρνάει λίγο το φλιτζάνι, να "διαβάσει" την επόμενη σκηνή-. Κοίτα, κοίτα!!! Βλέπεις; Σε πιάνει από το χέρι και σε τραβάει και οι δαίμονες μένουν πίσω! Λύκοι, πολλοί λύκοι γύρω σας. Κάθονται και παραφυλάνε! Δεν κάνουν τίποτα. Δεν μπορούν να κάνουν. Αλλά είναι πάρα πολλοί και καραδοκούν! Ααααα... Έχει και σκυλί εδώ! Το σκυλί πιάνει το μεγάλο το λύκο και τον πατάει κάτω. Κάποιος σε προστατεύει! Έχεις καλούς φίλους; -με κοιτάει... "Έτσι νομίζω" της χαμογελάω-. Οι φίλοι είναι μεγάλη υπόθεση! Εγώ έμεινα τελευταία... -κατσουφιάζει-. Όλα αυτά θα γίνουν πολύ σύντομα... Σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Γι αυτό να προσέχεις κόρη μου..." 

Χτύπησε το κινητό μου. Ήσουν εσύ... Πάντα το πρόσωπό μου αλλάζει όταν μιλάμε... Γαληνεύει και γλυκαίνει σαν μικρού παιδιού. Ξύπνησες και είχα φύγει, αλλά ήταν περίεργη η νύχτα και είπα να μην ξεκινήσω και τη μέρα έτσι. Θα πέρναγα όλη τη μέρα στους γονείς μου. Αυτές οι μικρές διακοπές είναι όμορφες πού και πού. Εξάλλου στο είχα πει και εκείνη τη φορά, που ήρθα ξημερώματα στην Αθήνα. Με ρώτησες, γεμάτος αγωνία τι ήθελα... "Θέλω όταν φεύγω να με ψάχνεις". Αυτό θέλω μόνο από έναν άντρα. Να χάνομαι και να μην ηρεμεί. Με σένα μπλέξαμε όμως, γιατί ξέρεις και πού να με βρεις (όσο δαμάζω τους "δαίμονες" που είπε και η κυρά Τ.). Θέλω να φεύγω για ένα βράδυ, να έρχομαι στους γονείς μου και την επόμενη μέρα όταν μπαίνω να μην προλαβαινω να βγάλω τα κλειδιά από την πόρτα και να με κρατάς τόσο σφιχτά, σαν να έρχομαι για πρώτη φορά... Και όταν τελειώσει αυτό; Γιατί όλα τελειώνουν... Όταν τελειώσει αυτό έρχεται η αγάπη λένε... Δε θέλω αγάπη με σένα... Ή μάλλον, δε με ενοχλεί να έρθει η αγάπη... Αρκεί να μην εκφυλίσσει τον έρωτα. Μπορεί να ζήσει ο έρωτας για πάντα; Κι ας μη φιλοσοφήσουμε το τι σημαίνει για πάντα; Για πάντα, για μένα, σημαίνει μέχρι να πεθάνω... Μπορεί ένας έρωτας να αντέξει δεκαετίες; Να είναι τόσο δυνατός; Να τα καίει όλα στο πέρασμά του; Κι ας είναι και μονόπλευρος... Αν θες να αγαπήσεις και να κάθεσαι ήρεμος σε μία κουζίνα να πίνεις καφέ, την ώρα που εγώ θα καίγομαι μέσα μου για ένα σου χάδι, δε με ενοχλεί... Εγώ θέλω να μείνω για ΠΑΝΤΑ ερωτευμένη μαζί σου... Να χτυπάει το τηλέφωνο και να χτυπάει η καρδιά μου σαν να έκανα σπριντ. Να σε βλέπω ανεβαίνοντας τις σκάλες και να σκύβω το κεφάλι για να μη φανεί ότι κοκκίνισα. Να σε βλέπω στο live και να σε ξεχωρίζω από τους εκατοντάδες ανθρώπους μες στο χώρο... Να ξυπνάω το πρωί, να με παίρνεις αγκαλιά και να είμαι έτοιμη να τα παρατήσω όλα γι αυτή και μόνο τη στιγμή... Αυτό... Γίνεται να το έχω για πάντα; Κι αν ναι... Πώς...;