-Καλύτερα να βαδίζουμε έστω και ξυπόλητοι, παρά να κοιμόμαστε παπουτσωμένοι. Το παν είναι να βαδίζουμε.

-Τράβα τώρα. Ώρα σου καλή. Όπου πας μην ξαναπάς. Μην ξαναπάρεις τίποτα απ’ την αρχή. Θα τα χαραμίσεις όλα. Αυτά είχε να σου πει ένας ονειροπαρμένος γέρος που κάπου κάπου αφήνει και τον ξελογιάζει η νύχτα… Κοίτα ν’ αφήνεις κι εσύ κάπου κάπου να σε ξελογιάζει. Άνθρωπος που δεν μπορεί να ξελογιαστεί είναι άχρηστος.

-Και μια τελευταία ορμήνια: Για το Θεό! Κοίταξε μην πάρεις τίποτα έτοιμο! Το χειρότερο κακό στον κόσμο το ‘καναν τα έτοιμα πράματα. Η έτοιμη κορόνα, τα έτοιμα πλούτια, η έτοιμη δύναμη.

-…Τώρα βλέπει τις σπιταρόνες και ζαλίζεται. Πως δε ζαλίζονται κι οι ίδιες και δεν πέφτουν; Βλακείες. Ζαλίζονται ποτέ οι πέτρες κι οι ασβέστες; Εδώ δε ζαλίστηκαν κείνοι που τις έχτισαν ή κείνοι που τις κατοικούν! Μα τι στο καλό! Γεμάτη από ακροβάτες είναι αυτή η πόλη; Ορίστε… Ο ένας πατά –μαζί με το σπίτι του- απάνω στον άλλον. Αλλά…περίεργο! Δεν ξέρουν ο ένας τον άλλον –κι ούτε θέλουν να τον ξέρουν. Κι ούτε και τον χαιρετά. Μα αυτοί πια παιδί μου δεν είναι άνθρωποι. Αυτοί είν΄ αγρίμια! Και παραμονεύουν να ξεσκίσουν το ένα τ΄ άλλο! Τους βλέπεις; Να τους! Είναι σταματημένος τόσην ώρα σ΄ αυτόν τον πολυσύχναστο δρόμο… Πέρασαν, πέρασαν ο ένας μπρος απ΄ τον άλλον κάπου δυο χιλιάδες άνθρωποι. Ε, ούτε ένας μωρέ παιδί μου να μη σταματήσει να πει μια καλημέρα! «Καλημέρα, αδερφέ μου, τι κάνεις;» Πω πω…ρουμάνι! Αχ, Μέλιο, Μέλιο…Πως θα ζήσεις φτωχέ μου ανάμεσα σ΄ αυτά τ΄ άλαλα πλάσματα; Που θ΄ ακουμπήσεις; Να…νύχτωσε κι ως τώρα κανείς δε σε κοίταξε στα μάτια. Κανείς δε σταμάτησε να σου πει «Μην τρέμεις, παιδί μου, ησύχασε, βρίσκεσαι ανάμεσα σ΄ ανθρώπους…»

-….Η μέρα απλωνόταν μπροστά του άνοιαστη, αδιάφορη. Καρφάκι δεν της καιγόταν που θα τη σκέπαζε σε λίγο η νύχτα. Τι να τη νοιάξει; Αύριο πάλι εδώ θα ήταν. Απ τα στοιχειά της νύχτας δεν τρόμαζε. Τα ίδια ήταν με της μέρας. Δε βαριέσαι… σάματι είχε η νύχτα «στοιχειά»; Και της νύχτας και της μέρας τα στοιχειά είναι τα ίδια: Άνθρωποι.

-(Ωραία είναι τα όνειρα όταν είσαι βέβαιος ότι δεν είναι όνειρα).

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ