Εγραψα το παρακατω αρθρο για την αγαπημενη μου ηθοποιο! Μια παρασταση σταθμο που θα την προτεινα σε ολους! Αλλη μια παρασταση στο Γαλατσι, 15 Σεπτεμβριου μενει!

Αν δεν αγαπήσεις, δεν γράφεις, αν δεν δακρύσεις, δεν γράφεις.

«Γιατί βρε άνθρωπε κουτέ δε φιλοσόφισες ποτέ στη σύντομη ζωή σου, παρά κλαις και μαραζώνεις και το κέφι σου χαλάς, κει που πήγαν τόσοι άλλοι, οι μικροί και οι μεγάλοι κάποτε κι εσύ θα πας.»

Έτσι ξεκινάει μια παράσταση που για 5ο χρόνο συνεχίζει ακάθεκτη. Είναι η γνωστή «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» με τη Νένα Μεντή. Ξεκίνησε από τη σκηνή Βολανάκης στο θέατρο Ιλίσια και αυτό το χρόνο κάνει περιοδεία στην Ελλάδα. Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου-η γριά όπως τη λένε πολλοί- ήταν μια από τις σημαντικότερες στιχουργούς, που λόγω του πάθους για την πόκα πουλούσε τα τραγούδια της κι έτσι πολλά τραγούδια έχουν «βγει» με άλλο όνομα. Ο μόνος που της φέρθηκε σωστά σε αυτό το θέμα ήταν ο Καλδάρας. Η Ευτυχία ήταν ένα ανήσυχο πνεύμα που πήγαινε κόντρα στην εποχή και στα έθιμα που θέλανε τη γυναίκα μέσα στο σπίτι. Γεννιέται στο Αϊδίνι, στη Μικρασία και με τη Μικρασιατική καταστροφή έρχεται στην Αθήνα με δυο μικρά παιδιά και τη μάνα της. Οι δυσκολίες πάρα πολλές  και παρ ότι έχει πτυχίο δασκάλας την κερδίζει το σανίδι.

Η Νένα Μεντή μπαίνει στη σκηνή καπνίζοντας. Πόσο αντισυμβατική γυναίκα! Η ώρα περνάει και δεν το καταλαβαίνει κανείς, μας εχει καθηλώσει! Με τα τραγούδια, με τη ζωή της. Με τη δύναμη ψυχής μιας γυναίκας που επέζησε από την Μικρασιατική καταστροφή, το Β παγκόσμιο πόλεμο και τη Χούντα. Γιατί λίγο-λίγο η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου παίρνει σάρκα και οστά και μέσα από το στόμα της Νένας Μεντή μας αφηγείται τη ζωή της. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι η ηθοποιός δεν έχει «σχέσεις» με τη Μικρασία καθώς η «αύρα» της πάνω στη σκηνή είναι λες και γνωρίζει απο «πρώτο χέρι» τα γεγονότα. Κι όμως αυτό είναι που την κάνει εξαιρετική ηθοποιό. Φαίνεται πως αγαπάει αυτό που κάνει, το νιώθουμε εμείς οι «από κάτω». Η παράσταση δεν εκτυλίσσεται  χρονικά αλλά συνειρμικά.

Βλέπουμε τόσο ζωντανά το διωγμό της Μικρασίας, νιώθαμε τη δίψα που ένιωθε κι εκείνη στο πλοίο. Μέσω αστείων περιστατικών αλλά και θλιβερών μαθαίνουμε ότι η Ευτυχία και την τράπεζα της Αγγλίας να της δώσεις θα την χρεοκοπήσεις, ότι έχει δυο παιδιά, ότι αγαπάει την πόκα. Η πόκα ήταν το πάθος της. Τόσα τραγούδια πούλησε για λίγα λεφτά -συγκριτικά με την αξία των τραγουδιών- που χάθηκαν στη πράσινη τσόχα. Έρχεται στην Αθήνα, την κερδίζει το θέατρο και περιοδεύει με μπουλούκια αλλά και με τον θίασο της Κοτοπούλη.

Μεταφερόμαστε στις εποχές που  το βιβλιοπωλείο του Γκοβόστη ήταν σ ένα ημιυπόγειο και η Ευτυχία γνωρίζει εκεί το δεύτερο άντρα της , τον Γιώργο. Αστυνομικός το επάγγελμα. Μαζί δεν κάνουν παιδιά αλλά είναι πολύ αγαπημένοι. Μάλιστα της εξέδωσε και δυο ποιητικές συλλογές.  Όταν ο Γιώργος πεθαίνει από τον πόνο πέφτει με τα μούτρα στα χαρτιά. Τα παιδιά ήταν από το πρώτο της γάμο – τον οποίο δεν ήθελε- με τον Νικολαΐδη. Η κόρη της Μαίρη (Λαίδου) ήταν ηθοποιός και παντρεύτηκε τον Φραγκίσκο Μανέλη, χαρίζοντας της έτσι την εγγόνα της, τη Ρέα. Μαθαίνουμε πως και η Ρέα βγαίνει στο θέατρο αλλά χάνει μικρή τη μητέρα της. Από τις πιο συγκινητικές στιγμές της παράστασης εκεί οπού η Ευτυχία χάνει τη κόρη της. Η Νένα Μεντή χωρίς απαραίτητα να μιλάει μας δείχνει μέσω των κινήσεων και των μορφασμών το πόνο της μάνας να χάνει το παιδί της. Η κραυγή της ηχεί στα αυτιά μου τόσο δυνατά, σα να μου ξεσκίζει τη ψυχή. Εκεί έρχεται το «Δυο πόρτες έχει η ζωή» να μας θυμίσει πως «όλα είναι ένα ψέμα» και το κοινό πάλι χειροκρότημα. Είναι βλέπεις αυτά τα πράγματα που ξέρεις ότι φτάνουν τα μύχια της ψυχής σου και την διαλύουν.  Μια εξίσου συγκινητική στιγμή είναι όταν βλέπουμε το θάνατο της μητέρας της,6 του Μάρτη –μας λέει- και αμέσως πέφτει το τραγούδι «τι έχει και κλαίει το παιδί» μαζί με τα χειροκροτήματα του κόσμου. Τους ακούς να κλαίνε, κλαις κι εσύ. Ένα ολόκληρο θέατρο λυγίζει στα βάσανα αυτής της γυναίκας.  Βλέπουμε μπροστά μας την Νένα Μεντή να μεγαλώνει, να γερνάει, και σκέφτομαι πόσο καλή ηθοποιός είναι! Καταφέρνει να μας δώσει την εικόνα της Ευτυχίας στο τέλος της ζωής της. Φοράει τσεμπέρι, τα μαύρα γυαλιά- σήμα κατατεθέν της Ευτυχίας- και ακόμα κι λόγος φαίνεται να δυσκολεύει. Μας «αποχαιρετά» διακωμωδώντας τον εαυτό της, διαβάζοντας ένα γράμμα που έχει στείλει η δεύτερη κόρη της, η Μαίρη, στη Ρέα λέγοντας πως η γιαγιά ασθενεί και θα πεθάνει.

Όμως…τέλος; Και βέβαια όχι! Δεν θα προδώσω το τέλος – για τους λίγους που δεν το έχουνε δει.

Τελειώνοντας η Νένα Μεντή κάθεται και τραγουδάει το τραγούδι του τέλους (Δυο πόρτες έχει η ζωή) μαζί μας ενώ όλο το θέατρο είναι όρθιο και την χειροκροτάει με ενθουσιασμό. Από τους γύρω μου ακούω όλο κολακευτικά σχόλια και κόσμο που ζητάει χαρτομάντηλο. Ναι, είναι αλήθεια, δεν μπορεί να μη πας να δεις τη συγκεκριμένη παράσταση και να μη χρειαστείς χαρτομάντηλο.  Μετά στα καμαρίνια κόσμος μαζεύεται να τη συγχαρεί και να της πουν για τους δικούς τους συγγενείς από τη Μικρασία, για τη συγκίνηση που τους προσέφερε. Είναι κάτι μαγικό αυτή η παράσταση και μόνο αν τη δει κάποιος καταλαβαίνει τι εννοώ.

Ο Πέτρος Ζούλιας έχει καταφέρει να χωρέσει άψογα μέσα σε μιάμιση ώρα περίπου τη ζωή μιας αντισυμβατικής και μαχητικής γυναίκας που μεγαλούργησε στο λαικό τραγούδι.  Σαν bonus φεύγοντας ακούμε την Νένα Μεντή να τραγουδάει η ίδια το «Δυο πόρτες έχει η ζωή» κάτι που μου άρεσε πάρα πολύ. (Δημιουργία του Γ. Χριστοδουλόπουλου) Συγχαρητήρια αξίζουν και στην Ε. Βραχάλη για την επιλογή των τραγουδιών. Η παράσταση είναι βασισμένη στο βιβλίο της Ρέας Μανέλη «Η γιαγιά μου η Ευτυχία».

Περισσότερα: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&id=4277#ixzz3D8AI2Kzp