Το θέμα δε σηκώνει προλόγους: Θα ζήσουμε αρκετά πράγματα, θέλοντας και μη. Σημαντικά και ασήμαντα.

Όμως όσον αφορά στις διαδικασίες που θα περάσουμε (και περνάμε) ως άνθρωποι, μια είναι η σημαντικότερη, η οποία επισκιάζει όλες τις άλλες.

Το πως σιγά σιγά θα χάσουμε ή όχι τις ευαισθησίες μας.

Από τους μπλε ουρανούς που βλέπει ο Armstrong ως τον άγριο κόσμο που περιγράφει στο μωρό του ο Stevens υπάρχει μια τεράστια απόσταση, συνήθως τόσο μεγάλη όσο η ζωή μας. Ή μάλλον, όσο η Διαδικασία.

Η αλήθεια δεν είναι ούτε στη μια άκρη ούτε στην άλλη. Δεν είναι καν στη μέση.

Η αλήθεια τρέχει από τη μια στην άλλη πλευρά ανεξέλεγκτα και πολύ επίπονα.

Από τους μπλε ουρανούς που θέλουν να βλέπουν τα μάτια μας, στην άλλη πλευρά, τη δύσκολη, που θέλει να βλέπει η λογική και αντίστροφα.

Κι όσο περνούν τα χρόνια, αισθάνεσαι και νοιώθεις μέσα σου ότι ο ουρανός δεν είναι τόσο μπλε. Δεν είναι θέμα εφηβικής μελαγχολίας ή κάτι τέτοιο. Δυστυχώς είναι θέμα ρεαλισμού, είναι η ίδια η ζωή.

Βλέπεις πως ξεθωριάζουν πράγματα μέσα σου που κάποτε σε έκαναν να κλαις ή να γελάς, να φωνάζεις από αγανάκτηση ή να ξεσπάς σε γέλια. Αυτό θα γίνει, είτε το θέλουμε είτε όχι. Πολλά από αυτά ήταν περιττά ή λάθος. Πολλά όχι.

Το ζητούμενο είναι τι θα κρατήσουμε και τι θα αφήσουμε. Ποιές ευαισθησίες θα σώσουμε και ποιές θα θυσιάσουμε. Πως θα προσαρμοζόμαστε συνεχώς στα νέα δεδομένα.

Και το 1ο στάδιο είναι να το δούμε. Να καταλάβουμε ότι δεν είαι έτσι ο κόσμος όπως τον φανταζόμαστε ή τον ονειρευόμαστε. Ή καλύτερα, είναι ακόμη πιο ωραίος, κι ας μη το καταλαβαίνουμε, γιατί άλλα ζητάμε, αλλού θέλει να γελάει η καρδιά μας.

Μολις το καταλάβουμε, αρχίζουν τα δύσκολα.

Και τότε αρχίζει η Διαδικασία. Και τελειώνει μαζί μας.

Υ.Σ. προσαρμογή: μια πιο καθησυχαστική λέξη για το συμβιβασμό