Ξύπνησα πριν μισή ώρα από τις καμτσικιές της βροχής πάνω στους τσίγκους του πάρκινγκ της πολυκατοικίας. Και παρά την ευχάριστη σύμπτωση να παίζει την ώρα εκείνη ο υπολογιστής την Ανοιξιάτικη Βροχούλα αυτή έμοιαζε περισσότερο με φθινοπωρινό πρωτοβρόχι ή καλοκαιρινή μπόρα.

Ακόμα βρέχει. Κι εγώ εθισμένος στην αναζήτηση συμβόλων και στη δημιουργία μεταφορών, δεν μπορώ να αντιληφθώ μονάχα ένα φυσικό φαινόμενο που έρχεται σε μια διψασμένη γη, που θα γεμίσει τους μισοάδειους ταμιευτήρες, που θα ξεπλύνει απ' τους δρόμους την σκόνη που νόμισε ότι την είχε καλέσει ένας βιαστικός Ιούλης. Να, το κάνω ήδη...

Ακούω τη βροχή, τη βλέπω, ανοίγω το παράθυρο να τη μυρίσω, να την αγγίξω και να τη γευτώ και πλάθω μικρές ιστορίες με υλικά τις σταγόνες της και στίχους από τραγούδια. Τραγούδια που την πήραν στα χέρια τους για να φτιάξουν υγρές βαρκούλες για τα αυτιά μας. Πέφτει μια βροχή, και κάποιες στιγμές σκέφτομαι πώς είναι αρρωστιάρα και κίτρινη σαν κάτι φόβους κι ενοχές που κρύβω στις δίπλες της ψυχής μου, ενώ άλλες φορές αναρωτιέμαι μαζί με μια βελούδινη ανάμνηση μήπως τούτη η βροχή έπεφτε όλη νύχτα παρέα με την πίκρα όσων περιμένουν στο σκοτάδι.

Πάλι βρέχει. Κι η βροχή στροβιλίζει στο νου μου φέρνοντας διαρκώς νέες εικόνες, νέους νερόλακκους, νέες ιστορίες. Η βροχή σαν λύτρωση, η βροχή σαν κάτι που ξεπλένει και φανερώνει την αλήθεια, η βροχή που κρύβει τον ήλιο, η βροχή σαν θεϊκά δάκρυα που ξέφυγαν από ουράνια μάτια. Ψάχνω μέσα σ' αυτές τις βρόχινες εικόνες που μου στέλνουν τα τραγούδια στο νου για να βρω μια που να μου κάνει και να τη βάλω συνοδεία στις σκέψεις μου. Ακόμα τίποτα: άλλες είναι στο περίπου, άλλες με ταξιδεύουν τελείως αλλού. Ίσως πάλι χρησιμοποιώ μια λάθος λέξη-κλειδί ή η σύνδεσή μου να είναι αργή...

Για να δούμε...Βρέχει πάλι απόψε στα σοκάκια...με τίποτα -πολύ ρετρό...Κι αν χιονίζει και αν βρέχει τ' αγριολούλουδο αντέχει...όχι, πολύ ανασφάλεια βγάζει αυτή η βεβαιότητα...Κάθε φορά που θα 'ρθεις βρέχει...Καλό, ιδίως αν έρχεται κιόλας ο άλλος...Βρέχει στη φτωχογειτονιά, βρέχει και στην καρδιά μου...εντάξει το δεύτερο, αλλά το πρώτο μας τελείωσε...Απόψε μύρισε βροχή, χειμώνας μπαίνει στην ψυχή...μπα, ούτε βράδυ είναι τώρα ούτε χειμωνιάζει η ψυχή μου...

Το βρήκα! Μα ήταν ολοφάνερο γιατί δεν μπορούσα να βρω κάτι που να ταιριάζει στη βροχή: την έβλεπα ως τώρα σαν κάτι ξένο, σαν κάτι έξω από μένα, απέναντί μου. Αυτό το "μου" δεν έπρεπε να είναι απέναντί της αλλά δίπλα της. Βροχή μου...Αυτό είναι! Να με πνίγει και να την πίνω, να με δροσίζει και να με λασπώνει, να με σκεπάζει με τις σταγόνες κι εγώ να τυλίγομαι με φύλλα -όχι δέντρων, αλλά χαρτιού- για να τη νιώσω μέσα μου...

Μερικοί άνθρωποι μοιάζουν με ήλιους, άλλοι με φεγγάρια, κάποιοι με αέρηδες και ελάχιστοι με χιόνι. Είμαι τυχερός που έχω τη δική μου, προσωπική βροχή -απρόβλεπτη, υγρή, βουρκωμένη, ανοιξιάτική ή φθινοπωρινή, άλλες φορές να με δροσίζει και άλλες να με πνίγει, την βροχή μου.

Σ' ευχαριστώ που με βρέχεις...

Ήρθες βροχή μου κι άλλαξες

το δρόμο και το νου

και βούλιαξε το βήμα μου ποτάμι

κι άθελά μου με τραβάς αλλού