Το κανάλι τρέχει, τρέχει σαν ποταμός. Κατεβάζει φρόκαλα, βαπόρια, όνειρα. Χαϊδεύει τα παρόχθια σπιτάκια. Λέει ιστορίες στους μοναχικούς βράχους. Άμα αγριεύει όμως τα χαλάει όλα. Καμτσικώνει τα δέντρα, φτύνει τους βράχους, κάνει ένα σωρό ασκήμιες. Δουλειά δεν είχα. Πήρα το δρόμο για πέρα, πέρα. Ψωμί δεν είχα μα είχα τσιγάρο. Ξάπλωσα κάτω.  Να τώρα ένα βαπόρι περνά κατσουφιασμένο απ’ τ’ ανοιχτά. Δεν έχει καθόλου λόγο γι’ αυτό, μα είναι. Η θάλασσα σκάει στο πλάι του πεταχτά χαμόγελα. Γιατί να είναι κατσουφιασμένο; Μα είναι…

Να ‘χεις μιαν ανυπόμονη καρδιά, να περιμένεις τόσα πολλά και τόσα μεγάλα πράματα, η μέρα να είναι φρεσκολουσμένη κόρη, και το βαπόρι που περνά να είναι κατσουφιασμένο! Γιατί;…

Θέλω να κοιμηθώ. Ο ύπνος σε τέτοια νιότη είναι ντροπή, μα εγώ νυστάζω. Είναι γιατί δεν αντέχω στα όνειρα. Δεν αντέχω στην ορφάνια, δεν αντέχω όλα τα πικρά και τ’ άδικα…

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Καληνύχτα ζωή, εκδόσεις Δωρικός.

…