-Και τι θέλεις να γίνεις, βρε τζιβαέρι μου;

-Καβαλάρης.

-Να το! έλεγ’ ο παππούς κι έστριβε τα μουστάκια του. Καβαλάρης ε; Μπράβο! Δεν είναι τέχνη αυτό. Μα είναι περηφάνια. Ε, έτσι θα την περπατήσουμε μεις τη ζωή μας. Καβαλάρηδες!

…

Ήθελε να ‘χει κι αυτός κάτι για να προστατεύει σ’ αυτόν τον κόσμο. Κάτι να ‘χει για να περηφανεύεται. Βασιλοπούλες -όπως γίνεται στα παραμύθια- δεν υπήρχαν. Μα ούτε και ήθελε αυτές να τις γλιτώσει. Ούτε μία. Αυτοί που γλίτωναν τις βασιλοπούλες πέθαναν μια και καλή πριν από καιρό. Και οι σημερινές βασιλοπούλες δεν άξιζαν για γλίτωμα. Μα εδώ που τα λέμε, ούτε κι αυτές καταδέχονται να γλιτωθούν από χωριατόπουλα. Και για να τα λέμε ακόμη καθαρότερα, κείνες σιχαίνονται πια σήμερα τ’ άλογα. Προτιμούν τα βαποράκια, τ’ αεροπλάνα ή τ’ αυτοκίνητα.

Πόσο αλλιώτικος, αλήθεια, ήταν ο κόσμος απ’ αυτόν που γράφανε τα βιβλία! Λοιπόν… τίποτα. Πρέπει το γρηγορότερο να γραφούν βιβλία για τον καινούριο κόσμο. Γιατί όλα όσα γράφτηκαν για το παλιό πάλιωσαν. Γράψε, σε παρακαλώ, για ένα παιδί που χάνει τον πατέρα του και φοράει μπαλωμένα ρούχα. Γιατί δεν το γράφεις; Ή γράψε για ένα παιδί που προστατεύει τ’ αβγά από τα φίδια. Μπορείς; Γιατί  μόνο ένα τέτοιο βιβλίο αξίζει σήμερα…

…

-Δαμάλι, Φώτη! Να. Δαμάλι είν’ ο άνθρωπος χωρίς μόρφωση. Τι κάνει στη ζωή του; Δουλεύει… δουλεύει… πεινάει… σωπαίνει… Και περιμένει τον παπά να ‘ρθει να τον πάρει. Γλώσσα λέει. Ε, ναι. Απ’ αυτήν ξεχωρίζει ο άνθρωπος. Κι όσο λιγότερο την καταπίνει τόσο περισσότερο άνθρωπος είναι.

…

-Ε… ξεκίνα τώρα και συ να πας, μάτια μου, για να μην σε προφτάσει η νύχτα. Δε σου λέω για τα φαντάσματα. Εσύ -το ξέρω- τα φαντάσματα δεν τα φοβάσαι. Αλλά είναι κάτι άλλα φαντάσματα ζωντανά που τουφεκάνε. Αυτά φοβήσου τα, γιε. Φοβήσου τα ώσπου να φύγουνε. Και θα φύγουνε. Λένε πως τα φαντάσματα σκορπούνε με το ξημέρωμα. Ε, θα ‘ρθει το ξημέρωμα. Και θα σκορπίσουνε. Να ‘σαι σίγουρος…

…

-Α, εδώ θα τα χαλάσουμε. Είσαι μικρός ακόμη, Φώτη. Και δε θέλω να μεγαλώσεις με το μίσος στην ψυχή. Τα παιδιά δεν πρέπει να μεγαλώνουν με το μίσος στην ψυχή. Είναι τρυφερή και θα την κάψει. Άμα θέλεις να βγάλεις το άχτι σου βγάλ’ το αλλιώς. Γίνου ακόμα πιο καλός και βγάλ’ το. Περίμενε όμως πρώτα να μεγαλώσεις. Τότε θα το βρεις μόνος σου το τι πρέπει να κάνεις.

…

-Αχ… παραμύθια που φκιάνουν καμιά φορά οι άνθρωποι σαν είναι λυπημένοι…

…

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Θυμωμένα στάχυα, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.