Σκυλοτράγουδα. ΟΙ ΣΚΛΑΒΟΙ. Μιλάω από μέσα μου μήπως και σταματήσω να ακούω. Μιλάει. Καπνός. Χορεύουν. ΤΕΛΕΙΑ. Καρέκλες αναποδογυρισμένες και μια φωνή κλαίω. Κλαίει δυνατά αλλά κανένα αυτί δεν ανταποκρίνεται.

- Άκουσε με.

-Δεν θέλεις.

ΦΩΝΑΞΕ στην εκκωφαντική σιωπή, μια διάσταση άγνωστη για τους περισσότερους. Στόμα χωρίς γλώσσα, ποτήρι άδειο, εγώ χωρίς εμένα, ή μήπως...

 Πνίγομαι στην προσπάθεια μου να εφαρμόσω σε μια στενή καρέκλα, ακατάλληλη για την πλατιά μου ύπαρξη. Μασάνε. Τους ακούω να μασάνε και κλαίω. Κλαίει γι' αυτό που θα έπρεπε να είναι και γι' αυτό που θα ήθελε να ήταν.

Αναπνοή χωρίς σκοπό. Βήματα δήθεν. Πρόσωπα μικρά ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΣΜΟ. ΕΝΑΝ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΣΜΟ. Τα μάτια τους πόνεσαν. Τα δευτερόλεπτα βαραίνουν τους ώμους μου και εκλιπαρώ. Εκλιπαρούσες δύο λεπτά και δεκαπέντε δευτερόλεπτα πριν.

Δύο χέρια είχα. Είχες. 2+2...4 πόδια έχουν. Πρόβατα παχιά και άσπρα. Πρόβατα σε μια λακκούβα γεμάτη νεκρολούλουδα σε έναν μεγάλο, πολύ μεγάλο κόσμο.

-ΧΩΡΕΣΕΣ;

-Εσύ;

-Εγώ; Ίσως. προχθές.