…Σε λίγο άνοιξε η βασιλοπούλα τα μάτια και τον αναγνώρισε.

-Πώς βρέθηκες εδώ, γιατρέ; ρώτησε.

-Δεν πειράζει τώρα το πώς βρέθηκε εδώ, αποκρίθηκε ο γιατρός· σου το λέγω άλλη ώρα. Συ πες μου, πού θέλεις να πας; Το μουλάρι μου είναι εδώ, θα σε πάω όπου θέλεις.

-Ευλογημένος να είσαι! είπε με χαρά η βασιλοπούλα, πήγαινέ με στη χώρα, κάτω στο λιμάνι, εκεί που έφθασαν τα καράβια του ξένου βασιλιά!

-Πιες αυτό, της είπε ο γιατρός, και σου υπόσχομαι να σε πάγω εκεί όπου θέλεις.

Και αφού την τύλιξε στο ζεστό επανωφόρι που είχε φέρει, την έβαλε στο μουλάρι και κατέβηκαν κάτω στον κάμπο.

Τα ξημερώματα έφθασαν στο λιμάνι και είδαν όλο τον ξενικό στόλο αραγμένο.

Στη χώρα, ο κόσμος όλος ήταν στο πόδι, πολύ λίγον ύπνο είχαν βρει οι άνθρωποι εκείνη τη νύχτα. Ήξεραν πως η βασιλοπούλα δεν είχε βρεθεί, και πως ο βασιλιάς ποτέ δε θα παράδινε την μονάκριβή του κόρη, έστω και αν την είχε βρει, και ήξεραν πως το βασιλόπουλο ήταν πολύ άρρωστο και πως ο κύρης του ήταν πολύ αγριεμένος, και όλοι περίμεναν  την καταστροφή που ήταν να πλακώσει.

Η βασιλοπούλα παρακάλεσε τον γιατρό να την πάγει στο καράβι του ξένου βασιλιά.

Οι στρατιώτες, όταν την είδαν κουρελιασμένη και ξυπόλητη, τυλιγμένη σ’ ένα βαρύ αντρίκειο επανωφόρι, δε θέλησαν να την αφήσουν να περάσει, μα ο βασιλιάς, που έπινε τον καφέ του εκείνη την ώρα, άκουσε τις ομιλίες και πρόσταξε να τη φέρουν μπροστά του.

Όταν την είδε έμεινε άφωνος, σαστισμένος από την ομορφιά της.

-Ποια είσαι συ, τη ρώτησε, που γυρίζεις με κουρέλια και γυμνά ποδάρια, και που έχεις μέτωπο άξιο να φορέσει το λαμπρότερο στέμμα της Ανατολής;

-Είμαι η κόρη του βασιλιά του νησιού, αποκρίθηκε η βασιλοπούλα, και ήλθα να παραδοθώ στα χέρια σου για να τιμωρήσεις μόνο εμένα και να λυπηθείς την άτυχη πατρίδα μου.

Ο βασιλιάς νόμισε πως ζητούσε να τον γελάσει· της είπε με θυμό:

-Κόρη του βασιλιά αν ήσουν, δε θα παρουσιαζόσουν μπροστά μου κουρελού και ξυπόλητη! Πες μου την αλήθεια, ποιος σ’ έστειλε να πεις αυτές τις ψευτιές;

-Ψέματα δε σου λέω, είπε η βασιλοπούλα, και κανένας δε μ’ έστειλε. Είμαι η κόρη του βασιλιά και ήλθα να παραδοθώ, για να σώσω το νησί μου από το θυμό σου.

Ο ήσυχος και αξόπρεπος τρόπος της κόρης κλόνισε κάπου το βασιλιά.

-Είναι παράξενα τα λόγια σου, της είπε, και περίεργο το ντύσιμό σου. Γιατί τάχα να πιστέψω πως αυτά που μου λες είναι αλήθεια;

-Γιατί σου τα λέω, είπε η βασιλοπούλα.

Τόση αρχοντιά είχε η στάση της, τόση υπερηφάνεια το βλέμμα της, που πείστηκε ο βασιλιάς.

-Πες μου την ιστορία σου όλη, είπε δαμασμένος και παίρνοντάς την από το χέρι, θέλησε να τη βάλει να καθίσει κοντά του· αυτή όμως αρνήθηκε.

-Άκουσε πρώτα, είπε.

Και όρθια μπροστά του, του διηγήθηκε όλη της τη ζωή, χωρίς ν’ αφήσει τίποτα, τη βάφτισή της, την αδιαφορία της, τη σκληρότητά της, τον αρραβώνα της, τα λόγια που είπε, και που παρακίνησαν το βασιλόπουλο να πέσει στη λίμνη, το ταξίδι που έκαμνε για να βρει την καρδιά της, την αλλαγή και την επιστροφή της με όλες τις δυσκολίες που απάντησε.

Αφού τέλειωσε, την κοίταξε λίγη ώρα σιωπηλά ο βασιλιάς, εκεί που στέκουνταν μπροστά του, με το κεφάλι τόσο ψηλά, τόσο υπερήφανη και όμως τόσο ταπεινωμένη. Ύστερα σηκώθηκε και με συγκίνηση την πήρε στην αγκαλιά του, τη φίλησε και της είπε:

-Πήγαινέ με συ στο παλάτι του πατέρα σου. Θέλω να του πω πως το θεωρώ τιμή να σε κάνω νύφη μου.

Φώναξε αμέσως να κατεβάσουν στη στεριά το μαύρο του άλογο, και άλλο ένα άσπρο για τη βασιλοπούλα.

Βγήκαν από το καράβι και είδαν το γιατρό που περίμενε έξω.

-Πρόσταξε, βασιλιά μου, ο άνθρωπος αυτός να έλθει μαζί μας, είπε η βασιλοπούλα· του χρεωστώ τη ζωή μου, και πολύ περισσότερο από τη ζωή μου.

Αμέσως ο βασιλιάς έδωσε διαταγή να φέρουν και τρίτο άλογο, και όλοι μαζί καβαλίκεψαν και πήραν το δρόμο του παλατιού.

Στο δρόμο, ο τρομαγμένος κόσμος στέκουνταν με απορία, κοιτάζοντας την περίεργη αυτή συνοδεία, τον ξένο βασιλιά με τον πορφυρένιο μανδύα, την κουρελιασμένη και ξυπόλητη κόρη, τυλιγμένη σ’ ένα αντρίκειο επανωφόρι, και το χωριανό γιατρό, όλους σε λαμπρά άλογα καβαλικεμένους, και πίσω τους ο χρυσοστόλιστος στρατός, με τα μακριά γυαλιστά κοντάρια και τα χρυσοκέντητα φλάμπουρα.

Ο λαός, που περίμενε καταστροφές, παραξενεύουνταν να βλέπει τόσο στρατό να περνά ήσυχα, χωρίς να πειράζει κανένα.

Μερικοί αναγνώρισαν την βασιλοπούλα τους και, καταλαβαίνοντας πως σ’ αυτήν ίσως χρωστούσαν τη σωτηρία του τόπου, έπεσαν στα γόνατα και την προσκύνησαν. Άλλοι που δεν την γνώρισαν, έλεγαν πως ήταν νεράιδα και πως μάγεψε τον ξένο βασιλιά για να σώσει το νησί. Οι περισσότεροι δεν καταλάβαιναν τίποτε και φαντάζουνταν χίλια μύρια μελλούμενα κακά.

Στο παλάτι ο βασιλιάς στέκουνταν ανήσυχα στο παράθυρο κοιτάζοντας με το τηλεσκόπιο τη θάλασσα και τα καράβια· η βασίλισσα, καθισμένη δίπλα στο σοφά όπου ήταν πλαγιασμένο το βασιλόπουλο, έκλαιγε για το χαμό της βασιλοπούλας, όταν έφθασε η συνοδεία εμπρός στο παλάτι.

Καθώς είδε ο βασιλιάς τον ξένο άρχοντα και γνώρισε τη βασιλοπούλα ντυμένη στα κουρέλια κοντά του, κόντεψε να πέσει ανάσκελα.

Σ’ ένα λεπτό όλο το σπίτι βρέθηκε στο δρόμο· η βασίλισσα με κλάματα έσφιξε την κόρη της στην αγκαλιά της και σύντομα έγιναν οι εξηγήσεις.

Ύστερα όλοι μαζί ανέβηκαν στο δωμάτιο όπου το βασιλόπουλο ήταν πλαγιασμένο, με κλειστά μάτια και λιγνεμένο πρόσωπο. Η βασιλοπούλα έπεσε στα γόνατα κι έπιασε το χέρι του.

-Συγχώρεσέ με! είπε.

Το βασιλόπουλο άνοιξε τα μάτια, την είδε και, από το φως που έλαμπε στο πρόσωπό της, κατάλαβε όλη την ιστορία.

Πέταξε τα σκεπάσματά του, σηκώθηκε μεμιάς και, παίρνοντας τη βασιλοπούλα από το χέρι, την πήγε στον πατέρα του.

-Βασιλιά μου και πατέρα μου, είπε γονατίζοντας μπροστά του·  δώσε μας την ευχή σου· αυτή είναι η γυναίκα μου.

Κι έγινε ο γάμος με χαρές μεγάλες και ξεφαντώματα που βάσταξαν τρεις μήνες.

Αν θέλετε να ξέρετε και για τους άλλους τι έγιναν, τους ληστές όλους τους έπιασαν οι χωροφύλακες και τους πήγαν στο κάτεργο. Ο γιατρός έγινε ιδιαίτερος γιατρός του βασιλιά.

Αλλά εκεί δε σταμάτησε η ευγνωμοσύνη της βασιλοπούλας· επειδή γνώριζε την ευγενική του ψυχή, και δεν ξέχασε ποτέ τις δυστυχίες που είχε απαντήσει στο δρόμο της, όταν πήγαινε να βρει την καρδιά της, αυτόν τον έστελνε σε κάθε γωνιά του νησιού για να βλέπει ποιοι είχαν ανάγκη από βοήθεια. Γρήγορα έμαθαν οι φτωχοί και οι λυπημένοι ποιος υουε φρόντιζε· και όταν κανένας χωρικός έβλεπε το γιατρό να περνά με το μουλάρι του από κανέναν παράμερο δρόμο, καταλάβαινε πως σε κάποια φτωχική καλύβα θα ξανάμπαινε πάλι το φως και η χαρά, μαζί με τη βοήθεια που έστελνε η λατρεμένη του βασιλοπούλα.

ΤΕΛΟΣ

(…περισσότερες λεπτομέρειες για το παραμύθι και τη συγγραφέα του σε επόμενη ανάρτηση…)