Η ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΜΩΝΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε πολύ ψηλά στον ουρανό ένας μικρός ονειροπόλος άνεμος, που πίστευε πολύ στα παραμύθια. Ήτανε όμως πολύ δυστυχισμένος ο καημενούλης μας. Βίωνε ένα ατελείωτο δράμα. Γιατί κανείς δεν τον καταλάβαινε. Και ένιωθε τόσο μόνος… Έτσι το μοναδικό ενδιαφέρον που είχε ήταν να παίζει με ένα κουτάκι σπίρτα. Το παιχνίδι με την φωτιά άλλωστε πάντοτε τον γοήτευε. Όμως τα σπίρτα τελείωναν πολύ σύντομα. Ο Θεός των Ανέμων επέτρεπε μόνο περιορισμένο αριθμό σπιρτόκουτων στον πλανήτη του, κι αυτά με χίλια ζόρια, και μόνο κάθε χειμώνα. Γι΄ αυτό ο Άνεμός μας μισούσε την άνοιξη! Ήταν η πιο αφόρητη εποχή απ΄ όλες. Η μοναξιά του τον έπνιγε τότε περισσότερο από ποτέ…Και ένα βράδυ, που η αγρύπνια του ξεπέρασε κάθε προηγούμενο, άρχισε να νιώθει μίσος για όλα και για όλους, μίσος για τον ίδιο του τον εαυτό.  Έψαξε χιλιάδες τρόπους να περάσει την ώρα του, μα μάταιος κόπος….Τίποτα. Το κενό της ψυχής του δεν γέμιζε με τίποτα. Τότε πήρε την μεγάλη απόφαση! Θα κατέβαινε στη γη! Γενικά δεν του πολυάρεσε ένα τέτοιο ταξίδι, σήμερα όμως είχε την πίστη πως κάτι θα του συνέβαινε. Πως θα ζούσε επιτέλους το παραμύθι του. Έπρεπε να κατεβεί επειγόντως στη γη! Θα το έσκαγε κρυφά από τον πατέρα Άνεμο και από τον πλανήτη του. Η ώρα να αναζητήσει το παραμύθι του είχε φτάσει! Έτσι κι έκανε. Κατέβηκε αμέσως. Του πήρε όμως λίγη ώρα να προσαρμοστεί είναι η αλήθεια, αφού η μοναδική επαφή που είχε με τη γη τον τελευταίο  χρόνο ήταν μια φωτογραφία που του είχε χαρίσει η Ομίχλη. Όταν άρχισε να συνέρχεται από το ταξίδι του, βρέθηκε σε στέγες σπιτιών και έπαιξε με τα απλωμένα ρούχα των σχοινιών, χάιδεψε απαλά τα μαλλιά πολλών ξενύχτηδων, περιπλανήθηκε στους άδειους δρόμους αναζητώντας αυτό που τον είχε κατεβάσει στη γη. Μα τίποτα. Άρχισε πάλι να νιώθει ένα ανεξέλεγκτο μίσος για όλα. Βρισκόταν μπροστά σε ένα μικροσκοπικό φυτό όταν άρχισε από τα νεύρα του να φυσάει με όλη του τη δύναμη. Και τότε…Μεταμόρφωση! Το μικροσκοπικό φυτό άρχισε να ανθίζει! Και από τα σπλάχνα του ξεπήδησε ένα πανέμορφο λουλούδι! Το φύσημά του Ανέμου μας όμως εκτός από το λουλουδάκι ξύπνησε και τον Θεό Άνεμο. Έξαλλος με τα καμώματα του μικρού Ανέμου, που δεν ζήτησε τη άδειά του γι΄ αυτό το ταξίδι, άρχισε να φυσά με μανία προς το μέρος του. Βήχας έπιασε το μικρό λουλουδάκι. Μάταια πάσχιζε ο ονειροπόλος Άνεμος να το προφυλάξει. Ένα ένα τα πεταλά του έπεφταν νεκρά στο γρασίδι….Μια μαγική χρυσόσκονη απλώθηκε παντού…. Το μικρό Λουλουδάκι και ο Άνεμος του είχαν εξαφανιστεί………………………………………………………………………

Κάπως έτσι γεννήθηκε η Ανεμώνη. «Μόνο που η ζωή αυτού του λουλουδιού κρατάει λίγο. Όταν ο άνεμος φυσάει κάνει τα μπουμπούκια του φυτού να ανθίσουν και ύστερα ένα άλλο ανεμοφύσημα παρασέρνει τα πέταλα μακριά. Το λουλούδι αυτό ονομάστηκε ανεμώνη ή ανεμολούλουδο επειδή ο άνεμος βοηθάει την ανθοφορία του αλλά και την παρακμή του…» (http://www.valentine.gr/mythology_gr1.htm)