Παίρνοντας αφορμή από  το αφιέρωμα του Deos και του Beatlus στους Beatles, σκέφτηκα ότι ήρθε η ώρα να αφιερώσω λίγες γραμμές στην μπάντα αυτή που κατά ένα μεγάλο μέρος καθόρισε πολλά από τα στοιχεία του «εγώ» μου.

Beatles λοιπόν…Τους πρωτοάκουσα πολύ μικρή, από κάτι παλιές κασέτες που κυκλοφορούσαν στο σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι αρχικά δεν ενθουσιάστηκα ιδιαίτερα – για τον λόγο βέβαια ότι δεν είχα ιδέα του τι άκουγα, δεν είχα γενικώς καμία ιδέα στο κούφιο μου κεφαλάκι…Τους ξανάπιασα όμως αρκετά αργότερα, όταν μπήκε στο σπίτι ένα mp3 με όλους τους δίσκους τους που μας έκανε δώρο ένας φίλος των γονιών μου. Κι εκείνη ήταν η αρχή ενός μεγάλου και πανέμορφου ταξιδιού…

Πολύ σύντομα άρχισα να ακούω μανιωδώς τα κομμάτια τους κι έψαχνα παντού πληροφορίες για το συγκρότημα που μεσουράνησε τη δεκαετία του ’60. Μπήκαν τόσο θορυβωδώς στη ζωή μου που και τώρα ακόμη, όταν αναφέρομαι σε παλιές εποχές και περιόδους συχνά χρησιμοποιώ, ασυναίσθητα ίσως, ως σημείο αναφοράς τα δικά τους κομμάτια με τα οποία κολλούσα κατά καιρούς..(π.χ.  έχω συνδυάσει την είσοδό μου στο γυμνάσιο με το Hey Jude και το Paperback Writer ή την περίοδο που έδινα εξετάσεις για το πτυχίο των Αγγλικών με το Across the Universe και το We can work it out…Κάπως έτσι…)

Η σχέση μου αυτή με τα «σκαθάρια» πέρασε από διάφορες φάσεις. Υπήρξε περίοδος της ζωής μου – ευτυχώς όχι πολύ μεγάλη - που ένιωθα τόσο δεμένη και επηρεασμένη από τα κομμάτια τους και την όλη ιστορία τους, που δεν μπορούσα καν να βάλω cd τους να παίξει, λόγω της έντονης συναισθηματικής φόρτισης και της αμηχανίας που μου προκαλούσαν...(ναι, ξέρω, ακούγονται κάπως διαστημικά όλα αυτά...Αλλά τι σας λέει ότι δεν είμαι από τον ’ρη..;;;). Σταδιακά όμως παγιώθηκε και σταθεροποιήθηκε μια πολύ γλυκιά και τρυφερή σχέση μεταξύ εμού και των τεσσάρων – ίσως λίγο περισσότερο με τον αγαπητό μου Lennon – που διαρκεί ακάθεκτη έως και σήμερα.

Και, αλήθεια, όσο κι αν προσπάθησα να εξηγήσω το περίεργο αυτό δέσιμο που έχω με τους Beatles, δεν τα κατάφερα. Κι ενώ τα ακούσματά μου είναι αρκετά διευρυμένα και σίγουρα εκφράζω και πιο ιδιαίτερες προτιμήσεις για πολλά άλλα συγκροτήματα και καλλιτέχνες, έλληνες και ξένους, με την εν λόγω μπάντα με συνδέει κάτι το διαφορετικό, κάτι πιο βαθύ..Κάθε φορά που τους ακούω νιώθω μια ανεξήγητη νοσταλγία και μια ελαφριά μελαγχολία σε συνδυασμό με ένα αίσθημα οικειότητας…Σα να ήμουν η κιθάρα του Harrison ή τα drums του Ringo, όταν εκείνοι «δημιουργούσαν». Σα να ήμουν κάτι από αυτούς, ίσως τόσο ασήμαντο, όσο ένα σκισμένο κομμάτι χαρτί, πάνω στο οποίο γράφτηκαν κάποια στιγμή δυο – τρεις διάσπαρτοι στίχοι, που αργότερα αποτέλεσαν ένα από τα τραγούδια τους…

Ποιος ξέρει…;;

Μπορεί και να ήμουν…

Μπορεί…