Μεγάλωσε στην υποτέλεια, υπηρετώντας αυτούς που απλά τον συντηρούσαν -για όσο δέχονταν αδιαμαρτύρητα τις όποιες απαιτήσεις τους- βαδίζοντας πάντα με σκυμμένο το κεφάλι και συνηθίζοντας, με τον τρόπο αυτόν, τη λάσπη και λησμονώντας πως υπάρχει ουρανός. Κάποιες φορές, βρήκε το κουράγιο και τη δύναμη να το σηκώσει, να κοιτάξει στα μάτια αυτούς που θέλησαν -για μία ακόμη φορά- να τον τσαλαπατήσουν και κατάφερε να γίνει ο Δαβίδ της ιστορίας που κατατρόπωσε θεριά…

Μα, κάθε φορά, κατάφερναν και πάλι να τον εξαπατήσουν και να τον χειραγωγήσουν, δίνοντάς του λίγα ψίχουλα και μύριες υποσχέσεις που, όμως, ποτέ δεν πραγματοποιούσαν. Πώς γίνεται, όμως, ένας λαός να εξαπατάται τόσο εύκολα, ξανά και ξανά, όταν η ίδια του η σοφία λέει πως το «Πάθημα γίνεται μάθημα»;

Η συνταγή απλή και δοκιμασμένη επανειλημμένα σε ολόκληρο τον πλανήτη:

-  Σε ένα μπωλ που το έχουμε γεμίσει, κατά τα 2/3, από φόβο, απειλές και τρομοκράτηση για επερχόμενες καταστροφές, ρίχνουμε δύο γενναίες πρέζες εσωτερικού διχασμού -βάσει του «Διαίρει και βασίλευε»-, μία κούπα «εμείς θέλουμε πραγματικά το καλό σου, να σε βοηθήσουμε αλλά κάνε κι εσύ κάτι» και, τέλος, δύο κούπες υπονόμευσης και κατασυκοφάντησης αυτών που ανθίστανται.

-  Αφού ανακατέψουμε  καλά, και μέχρι οριακού χρονικού σημείου, το μείγμα, το τοποθετούμε σε ένα πυρίμαχο σκεύος και κατόπιν σε προθερμασμένο, στους 200 βαθμούς, φούρνο μέχρι να ροδίσει.

-  Αφού ψηθεί καλά και αποκτήσει μια λαχταριστή εξωτερική χροιά, το περιλούζουμε με άφθονες υποσχέσεις για καλύτερες μέρες και μελλοντικούς «μικρούς παραδείσους

SOS!!!  Το σημαντικότερο στοιχείο επιτυχίας της ανωτέρω συνταγής είναι να εγγυηθούν την επιτυχία και τελειότητά της οι γνωστοί εγχώριοι «άρχοντες-υπηρέτες», με πείρα από ανάλογες καταστάσεις και στη διαχείριση τρομοκρατημένων «κοπαδιών» τα οποία εμπιστεύονται εύκολα τους γνώριμους «ποιμένες» τους, ελπίζοντας πως, τη φορά αυτή, δεν θα τους (ξανα)οδηγήσουν στου λύκου το στόμα…