Η καθημερινότητά μας είναι μια βύθιση.

Το άσχημο δεν είναι αυτό, αλλά το γεγονός πως εμείς δεν έχουμε την όρεξη να αλλάξουμε, να ξεκουνήσουμε λιγάκι απ την θέση μας.

Θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο και βαριόμαστε να αλλάξουμε σεντόνια στο κρεβάτι μας.

Το σημείο που βρισκόμαστε είναι το άθροισμα των πράξεών μας, ή των επιλογών μας.
Αν το πάρουμε μαθηματικά θα δούμε το λάθος μας, αλλά όχι, ποιος έχει όρεξη για επαλήθευση;

Δεν ξέρω αν είμαστε δημιουργήματα του άπειρου ή του θεού, ξέρω όμως πως οι ικανότητές και οι δυνατότητες μας είναι αν όχι άπειρες  τουλάχιστον κατα πολύ ανώτερες από αυτό που είμαστε και από αυτό που καθημερινά καταφέρνουμε.

Είμαστε θλιβεροί, ο θεός σίγουρα είναι σε κατάθλιψη και αλκοολικός.

Από την αρχή της κοινωνίας μας κάποιος εξουσιάζει και κάποιος εξουσιάζεται, και πάντα ο πρώτος το κάνει σε βάρος του δεύτερου.

Όλες οι επαναστάσεις του δεύτερου σταμάτησαν μόλις πήρε την εξουσία στα χέρια του.

Όπως λέει και ο κάθε άλλο παρά σοφός λαός  "θα γυρίσει ο τρόχος και θα γαμήσει κι ο φτωχός" και δεν φταίει που δεν γυρίζει ο τροχός, γιατί αυτό συμβαίνει πότε πότε, αλλά πως ο φτωχός περιμένει πότε θα γαμήσει. 

Περνάει τα ζόρια του Ιησού για να κυνηγήσει ένα πιάτο φαΐ, που το τρώει χωρίς σεβασμό και ενώ έχει  κρύψει το ενοχλητικό φως της αξιοπρέπειας, και αντί να πει "ρε μαλάκες σταματήστε ένα λεπτό να το συζητήσουμε, γιατί χρειαζόμαστε κάποιον να μας πηδάει; και γιατί χρειαζόμαστε εμείς να πηδάμε κάποιον;" λέει  "θα δείτε ρε, μια μέρα θα σας κάνω να με παρακαλάτε για να δώσω ένα πιάτο φαΐ στα μούλικα σας.

Έχω ξαναπεί πως είναι δύσκολη λέξη η αλληλεγγύη, και βαριά η έννοια που κουβαλά όμως έπρεπε να είναι η λέξη που θα μαθαίναμε πριν το "μαμά" και το "μαμ" (πόσο κοντά αυτές οι 2 λέξεις)

Έχουμε χάσει την έννοια του δικαίου, και δεν την ψάχνουμε κιόλας.

Πρώτα δικαιολογούμε τον εαυτό μας, πριν ακόμα κάνουμε πράξη  την σκέψη μας έχουμε ετοιμάσει την δικαιολογία μας. Πρώτα αυτό κάνουμε και ζήτημα αν ύστερα πράττουμε και τίποτα άλλο.

Έχουμε φτιάξει, εδώ και χιλιάδες χρόνια ένα σύστημα που ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΎΕΙ και δεν περνάει απ το κουκούτσι μας όχι να το αλλάξουμε αλλά να σκεφτούμε έστω λίγο έξω απ το καβούκι μας.

Μαθαίνουμε πως κανένας δεν είναι ανώτερος από μας αλλά δεν το πάμε λίγο πιο πέρα, δεν την ολοκληρώνουμε αυτή την ιδέα. Δεν μας μαθαίνουν την υπόλοιπη σκέψη και ούτε θέλουμε να την μάθουμε άλλωστε. Αλλά επειδή είμαι ενοχλητικός τύπος θα σου την πω ολόκληρη.

Κανένας δεν είναι ανώτερος από μας, οπότε ούτε κατώτερος.

Δεν έχει νόημα η ζωή που κάνουμε γιατί ποτέ δεν της δώσαμε.

Τίποτα δεν σαπίζει περισσότερο έναν άνθρωπο απ τις ανεκμετάλλευτες ικανότητές του.

Ξεκινάμε την ζωή κλαίγοντας, ένας μύθος λέει πως κλαίμε απ την χαρά μας που πήραμε ΑΝΆΣΑ.

Και μετά βάζουμε στόχο αυτή η ανάσα να είναι η σημαντικότερη σε ένα αντίστροφο κρεσέντο ανούσιας πορείας.

Δεν το ψάχνουμε καθόλου, δεν ακούμε και δεν νοιώθουμε όταν μας μιλάει ο άλλος. Δεν μας ενδιαφέρει άλλωστε, εμείς έχουμε τα δικά μας.

Στάσου μια στιγμή ρε μαλάκα μου και αναρωτίσου αν αυτό που ζεις σ αρέσει.

Στάσου μια στιγμή και φαντάσου πως θα ήθελες να είναι για να σου αρέσει.

Προσπάθησε να σκεφτείς χωρίς να βάλεις μέσα έννοιες όπως λεφτά, αμάξια, σπίτια. και χλίδα.(από πάντα μου έκανε εντύπωση και ένοιωθα την βαθιά ειρωνεία των προγόνων μας που έφτιαξαν τις λέξεις "χλίδα" και ¨λίγδα"  ώστε να μοιάζουν ηχητικά.)

Κάνε αυτό το πείραμα και μοιράσου την σκέψη σου.

Προσωπικά όσες φορές το έκανα το μόνο που σκέφτηκα είναι πως θα με ικανοποιούσε αν μπορούσα να βοηθήσω τους άλλους.

Φαντάσου λέει, σχολεία και κοινωνία να βάζει διαγωνίσματα όχι το ποιος έμαθε καλύτερα την ύλη, αλλά για το ποιος βοήθησε περισσότερο τους άλλους. Μαλάκα μου ο κόσμος δεν θα ήταν απλά ουτοπικός, θα σταμάταγε η γη και θα άρχιζε να γυρίζει ο ήλιος γύρω μας!!

Δεν υπάρχει συλλογικότητα, ο καθένας προσπαθεί να βγει πάνω απ τον άλλον.  

Είμαστε μικρά πλάσματα οι άνθρωποι, Είμαστε το σκατό του σύμπαντος που ξέχασε να το θάψει.

Αν κάποια στιγμή μας ανακαλύψουν ανώτεροι πολιτισμοί θα είναι απ την  μπόχα μας.

Το δυσκολότερο κομμάτι είναι όταν προσπαθείς να μοιράσεις τέτοιου είδους ιδέες. Δεν το γουστάρει ο κόσμος. Βάζει τοίχο τον φόβο του και πορεύεται, αλήθεια, δεν ξέρω για που. Αφού η ζωή μας δεν έχει νόημα.

Δεν υπάρχει δυσκολότερο πράγμα απ το να σπρώξεις κάποιον να μετακινηθεί απ το σημείο που βρίσκεται και να πάει εκεί που θα του αρέσει.

Άσχημες σκέψεις στα μέσα του καλοκαιριού, δεν λέω, αλλά αν δεν σκεφτείς το καλοκαίρι, πότε θα το κάνεις;

Ποιος ο λόγος να κάτσεις δίπλα από ένα ποτάμι, αν όχι για να ακούσεις το τραγούδι που έχει να σου πει;

Αυτή την στιγμή που διαβάζεις αυτές τις λέξεις κάποιος παίρνει αντικαταθλιπτικά, κάποιος ζητιανεύει, ένας άλλος κάνει εμετό λόγο βουλιμίας και κάποιος βιάζει ένα παιδί.
Υπάρχει λόγος σε όλο αυτό το λάθος;

Πόσο προσπάθησε ο καθένας μας να το αλλάξει;

Ναι είναι δική σου και δική μου δουλειά όλο αυτό. Μπορείς να συνεχίσεις να κοιτάς την πάρτη σου και να σκέφτεσαι πόσο γαμάτος τύπος είσαι, αλλά συνεχίζεις να πατάς στα σκατά. Ακόμα κι αν δεν τα κοιτάς σίγουρα θα τα μυρίζεις.

Αν δεν θα παλέψουμε για την δικαιοσύνη ας παλέψουμε για την παιδεία.Ας παλέψουμε για τα παιδιά. Αυτός ο κόσμος τους ανήκει.

Κάνε την ζωή σου τέχνη που είχε πει και ο άλλος, διάβασε, μάθε, παίξε, σκέψου, οργανώσου και εκφράσου. Μην κάθεσαι και βάφεις τα νύχια σου. 

Κάνε ένα δώρο στον εαυτό σου, άλλαξε την στάση σου στην ζωή. Άλλαξε την έτσι που να σε γεμίζει ολοκληρωτικά και αληθινά και όχι φτηνά και πρόσκαιρα.

Υ.Γ. Θα ήθελα να ήμουν δελφίνι, θα σκεφτόμουν λιγότερο και θα έπαιζα περισσότερο.