...τικ...

...τακ...

...τικ...

...τακ...

...τικ...

...τακ...

Τελικά υπάρχει το λεγόμενο βιολογικό ρολόι?

Και αν ναι, το έχουν μόνο οι γυναίκες?

Σκαλιζοντας τις σκέψεις μου, διαπιστώνω ότι τον τελευταίο καιρό έχω γίνει πολύ... soft!!! Όχι, δεν περνάω κάποια κρίση σεξουαλικής ταυτότητας! Είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου και τις προτιμήσεις μου!

Απλώς, το τελευταίο διάστημα τρώω ένα συγκεκριμένο κόλλημα! Με τα παιδιά!!!

Ποιός? Εγώ!!!

Εγώ, που τα χαιρόμουν να τα βλέπω μόνο από μακρυά!

Εγώ, που όταν βρισκόμουν κάπου και γύρω μου υπήρχαν παιδιά που έπαιζαν και γέλαγαν και έκαναν βαβούρα... δεν τα άντεχα και έφευγα!!!

Εγώ, που όταν γνωστοί ή φίλοι πετούσαν υπονοούμενα για παντριές και παιδιά τους κοίταζα λοξά!!!

Εγώ, που πριν λίγο καιρό δεν μπορούσα να με φανταστώ χαζομπαμπά με κουτσούβελα, πάνες και κρέμες!

Σκαλίζοντας τις σκέψεις μου, θυμήθηκα ένα κείμενο που είχε γράψει τον Νοέμβρη στο blog της η Έμυ, με τίτλο "Το Μεγαλύτερο Θαύμα" (από εκεί είναι και η φωτογραφία παραπάνω).

Και έρχομαι να ρωτήσω:

Αυτό το τικ-τακ-τικ-τακ που ακούγεται... το ακούνε και άλλοι?

Υπάρχει αυτό το βιολογικό ρολόι?

Εμείς το έχουμε?

(γιατρέ μου, είμαι σοβαρά?)