«Η ζωή είναι μια μέλισσα, λένε. Λένε… δηλαδή κεντρί και μέλι. Κι εσύ… Αν είσαι καλός μελισσάς πετάς το κεντρί και τρως το μέλι. Αν είσαι κακός, τρως το κεντρί και πετάς το μέλι…».

Βλακειών το ανάγνωσμα. «Μελισσάς» σου λέει. Όχι φίλε. Κανείς δεν είναι μελισσάς. Όλοι είμαστε άνθρωποι. Άνθρωποι που ήρθαμε για να φάμε όχι μόνο το μέλι αλλά και το κεντρί. Όμως… σαν είσαι μικρός, και άχνουδος, τότε τρως μόνο το κεντρί, και το μέλι στο τρώνε άλλοι. Πολύ γνωστά πράματα. Τάπαθε κι ένας φίλος μας –αυτός που είναι για να γεμίσει τις σελίδες αυτού του βιβλίου- Θα τον ξέρετε… Ο Μέλιος Καδράς. Που γέμισε τις σελίδες ενός άλλου βιβλίου. «Ένα παιδί μετράει τ’ άστρα». Μα τώρα δεν είναι πια «παιδί» ούτε «άστρα» μετράει. Τώρα μετράει αγκάθια. Μα… αν είναι έτσι όπως το λες -τότε αυτός ο Μέλιος- με τόσα πολλά αγκάθια θα μοιάζει με σκαντζόχοιρο! Μα δε μοιάζει. Γιατί τ’ αγκάθια τάχει όλα από μέσα και δεν φαίνονται. Καλά μα… δεν τον πονάνε; θα ρωτήσεις. Τον πονάνε, αλλά όχι και τόσο πολύ. Γιατί ο Μέλιος ανακάλυψε ένα γιατρικό που μόνο στα γηρατειά τους τ’ ανακαλύπτουν οι άνθρωποι: Το μυστικό να κάνεις τ’ αγκάθια σου φίλους...

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Αγέλαστη Άνοιξη.