Σας έχει τύχει ποτέ εκεί που κάθεστε στη δουλειά, άλλωτε να βαριέστε, άλλωτε να ανυπομονείτε για ένα επερχόμενο event το βράδυ, άλλωτε απλά να θέλετε να βρίσκεστε κάπου αλλού; Εκείνη τη στιγμή δεν σας περνάει από το μυαλό να θέλατε να προχωρήσετε το χρόνο πιο γρήγορα μπροστά, να περάσει εκείνο το χρονικό διάστημα το οποίο σας προκαλεί αυτή τη αίσθηση της ανυπομονησίας, της βιασύνης να περάσει η μέρα;

Κάτι τέτοιο μου συνέβει και σήμερα.. Είναι και Παρασκευή οπότε με δικαιολογώ. Όμως για μένα αυτό το συναίσθημα είναι από τα χειρότερα μου.

Πάντα ήμουν ανυπόμονη, από μικρή. Δεν είχα την υπομονή να περιμένω. Η αναμονή για μένα ήταν εφιάλτης - και ακόμα είναι. Ζω σε ένα αέναο κυνηγητό με τον χρόνο, εγώ κυνηγάω τον χρόνο και ο χρόνος εμένα. Όλοι ξέρουμε τον τελικό νικητή αυτής της αναμέτρησης, δεν είναι και κάτι δύσκολο.. Παρόλα αυτά νιώθω ακόμα πολλές φορές να στροβυλίζομαι στην δίνη του παιχνιδιού αυτού. Τα τελευταία χρόνια έχω βελτιώσει κάπως την αντίδράσεις μου όταν μου έρχεται αυτό το συνάισθημα, όταν πιάνω τον εαυτό μου να ανυπομονεί, να δυσανασχετεί για την αναμονή, βάζω ένα φράγμα, ένα ΣΤΟΠ. Να νιώθω έτσι παλιότερα μπορει να με έκανε πιο ανέμελη και πιο αυθόρμητη, όμως πλεόν με κάνει να νιώθω σαν να χάνω μεγάλα κομμάτια από τη ζωή μου. Γιατί αργά ή γρήγορα αυτό που ανυπομονώ τόσο να έρθει, θα έρθει - και αν δεν έρθει δεν θα φταίει το ότι δεν πέρασε γρήγορα ο χρόνος. Και εφόσον έρθει, θα περάσει. Και στην τέλος δεν θα έχω ευχαριστηθεί ούτε το γεγονός αυτό καθ'αυτό, ούτε και την γλυκιά αυτή αδυμονία - και όχι ανυπομονσία - που προηγείται.