Λάβαρα σηκωθήκαν, άναψε η πυρά
καλύπτει το σκοτάδι που την αναγεννά
κοιμήθηκε ο κόσμος, ξυπνήσαν τα θεριά
μαζί τους και το μίσος στη λήθη τα παλιά.

Πώς ν' αντέξεις στο σκοτάδι Κατερίνα,
όταν πάει ν' απλωθεί μες την ψυχή
κρέμασες του κόσμου όλο το κρίμα
στο λαιμό του, αλυσίδα αλγεινή
Πώς ν' αντέξεις το σκοτάδι Κατερίνα,
πώς μπορεί το φως να εκδικηθεί,
είσαι εσύ και η κάθε Κατερίνα,
που κρατάς ψηλά αυτού το κόσμου την τιμή.

Πόλεμοι δυστυχία, σημάδια των καιρών
η μοιρασιά του κόσμου και η σφαγή αμνών,
χρυσές είναι οι οβίδες και μαύρο το ψωμί
βαλθήκανε να πνίξουν κάθε ανθρώπινη πνοή.

Πώς ν' αντέξεις στο σκοτάδι Κατερίνα,
εσύ που στάθηκες μάνα σε τούτη τη ζωή
κρέμασες του κόσμου όλο το κρίμα
στο λαιμό του, αλυσίδα αλγεινή
Πώς ν' αντέξεις το σκοτάδι Κατερίνα,
πώς μπορεί το φως να εκδικηθεί,
είσαι εσύ και η κάθε Κατερίνα,

που κρατάς ψηλά αυτού το κόσμου την τιμή.

(Αφιερωμένο στη μητέρα που πήγε κόντρα στο αίσχος του Ωραιοκάστρου)