αγαπητοί φίλοι, αγαπητές φίλες,

όλοι μας και όλες , εδώ στην ταλαιπωρημένη πατρίδα μας, και πλην μερικών εξαιρέσεων, έχουμε δεμένες οικογένειες. Έτσι η απώλεια των γονιών μας είναι πολύ θλιβερό γεγονός που  μπορεί ο χρόνος σιγά- σιγά να γιατρεύει, αλλά η λήθη δεν σκεπάζει οριστικά.

Έτσι κάποιες στιγμές τους θυμούμαστε έντονα και πλακώνεται η καρδιά μας από την έλλειψη των γονέων μας. Δεν πάω σε πιο τραγικές καταστάσεις. Αυτές είναι αγιάτρευτες..

Έτσι σήμερα θα μου επιτρέψετε να δημοσιεύσω ένα ποίημα αφιερωμένο στον πατέρα μου, που πολύ αγαπούσα, γιατί ήταν ένας πατέρας ηρωϊκός που πάλευε να μας ζήσει εργαζόμενος ως επιπλοποιός παρότι   ήταν ανάπηρος πολέμου (στα βουνά της Β. Ηπείρου στη νιότη του απάνω, άφησε το αριστερό του πόδι) και φρόντιζε να μας αναθρέψει χωρίς να μας λείπουν τα απαραίτητα, στα δύσκολα παιδικά μου χρόνια.

Πολύτιμος στην τοπική κοινωνία του Θέρμου και της γύρω περιοχής, πολυμήχανος και με τις ευρεσιτεχνίες του έλυνε προβλήματα σε πολλούς τομείς στην τότε εποχή. Με αυτά θα ασχοληθώ ειδικά κάποια στιγμή, γιατί του το οφείλω. Ήταν ένας σπάνιος ταλαντούχος άνθρωπος.

Κάθε φορά λοιπόν στις 5 του Οκτώβρη,

φέρνω στην μνήμη μου και ζωντανό στα μάτια μου μπροστά τον πατέρα μου, με το χαμόγελό του, την καλοσύνη του να με πλημμυρίζουν, και 21 χρόνια μετά να αισθάνομαι την έλλειψή του.  Και σήμερα ένα δάκρυ κύλησε στην ανάμνησή του.

Αιωνία η μνήμη σου αγαπημένε μου πατέρα. Μου λείπεις πολύ, όπως επίσης μου λείπει η αγαπημένη μάνα μου. Άλλη μεγάλη ηρωϊδα και αυτή.

ΕΦΕΤΟΣ ΣΤΙΣ ΠΕΝΤΕ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ..! 

 
Εφέτος στις πέντε του Οκτώβρη,
δεν θα γελάσω,
δεν θα τραγουδήσω.
Θα καθίσω πάνω σε μια πέτρα
και θα ανοίξω τα μάτια διάπλατα,
προσπαθώντας να σε ζωγραφίσω
στο άπειρο του γαλάζιου ουρανού.
Εφέτος στις πέντε του Οκτώβρη,
θα γράψω πέντ’ έξι λέξεις
στο χαρτί για σένα,
θα ψάξω στις τσέπες
του παλιού παντελονιού σου,
κι' ότι βρω θα το ακουμπήσω,
στο πρώτο ράφι της βιβλιοθήκης.
Εφέτος στις πέντε του Οκτώβρη,
ένα καυτό δάκρυ
θα πέσει πάνω στην κιτρινισμένη φωτογραφία σου,
Εφέτος στις πέντε του Οκτώβρη,
θα σε ψάχνω στους γύρω λόφους,
στην αγορά,
στα χωράφια,
μα δεν θα σε βρω,
δεν θα σε βρω. . .
 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
 
Αφιερωμένο στον αγαπημένο μου πατέρα,
που δεν υπάρχει πια.
Υ.Γ. Γράφτηκε τον Οκτώβρη του 1996.

Ακόμα παραθέτω δυο ακόμα ποιήματα με θέμα τον πατέρα, ίσως τον δικό μου, μα και τον δικό σας πατέρα.

14 Μαΐου 2008, 00:08
ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ.

 
 
Φίλοι μου,
γνωρίζοντας πόσο αδικημένος είναι ο πατέρας από τους ποιητές όλων των εποχών, όταν μου ζητήθηκε να γράψω κάποια ποιήματα, έγραψα τα παρακάτω, τα οποία έχουν δημοσιευτεί σε site του εξωτερικού.
Υ.Γ. Έγιναν για έναν πατέρα στην Αυστραλία που περνούσε τότε δύσκολες ώρες από σοβαρό κλονισμό της υγείας του.
Δεν έμαθα τι απέγινε ή μάλλον δε επεδίωξα να μάθω. Δεν ήθελα να στενοχωρηθώ. Πάντως εγώ εκπλήρωσα την επιθυμία των αγαπημένων του παιδιών και του τα χάρισα.
ΤΑ ΕΚΑΝΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΟΤΕ και σήμερα τα αφιερώνω στους ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
ΜΕ ΑΓΑΠΗ
 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ
Το χαμόγελο του Μπαμπά.

Κολώνα του σπιτιού!
Σε φώναζε η μαμά.
Και ‘συ,
πίνοντας τον καφέ σου
στο τραπεζάκι της κουζίνας,
την άκουγες με ικανοποίηση.
 
Τις κρύες νύχτες του χειμώνα,
μου ‘λεγες παραμύθια ..
Αλήθεια.. που τους έβρισκες
τόσους βασιλιάδες;
Και με το τέλος, μου φώναζες..
«Πρίγκιπά μου!»
και μ’ έστελνες να κοιμηθώ.
 
Θυμάμαι όλες σου τις μεταμορφώσεις,
απ’ του χρόνου την σμίλη.
Νεαρός, με σγουρά μαλλιά,
με το γαρύφαλλο στο πέτο
και το μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο.
Μετά, τριανταπεντάρης,
σαρανταπεντάρης…
 
Και τώρα… μια τεράστια φαλάκρα,
Και λίγο γκρίζο στους κροτάφους.
Όμως σου ‘μεινε το καλύτερο.
Το χαμόγελό σου.
 
Στον πατέρα μου.
Έψαχνα ένα βιβλίο,
στην σκονισμένη βιβλιοθήκη.
Κι’ ανάμεσα στους τόμους,
βρήκα αγαπημένε μου πατέρα,
μια ζωγραφιά.
«Μαρία, Λάμπης»,
έγραφες..
με ‘κείνο το χαρακτηριστικό
τρεμούλιασμα στις λέξεις.
Και δυο βέλη,
να τρέχουν να καρφωθούν στον στόχο,
στην καρδιά σου,
ζωγραφισμένη πάνω-πάνω στη γωνιά.
Από τότε σ’ αγάπησα πιο πολύ,
από τότε,
αποφάσισα να μη σε ξεχάσω,
ποτέ πατέρα!