Υπάρχουν ακόμα πολλοί άνδρες που, στην ερώτηση αν μπορεί να υπάρξει φιλία ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα, αποφεύγουν να απαντήσουν καταφατικά μην τυχόν και θεωρηθούν λιγότερο άνδρες, και άλλοι που απαντούν αρνητικά με τρόπο που περισσότερο υποδηλοί την ανάγκη τους να φανούν στους άλλους ως περισσότερο αρσενικά, παρά μια προσπάθεια επί της ουσίας απάντησης  στο εν λόγω ερώτημα.

Η φιλία ανάμεσα σε γυναίκες και άνδρες είχε ιστορικά όλα τα προγνωστικά σε βάρος της. Η βαθιά και αληθινή φιλία είναι εφικτή μόνο μεταξύ ανδρών, έλεγε ο Αριστοτέλης, και η άποψη αυτή επηρεάζει τη θεώρησή μας περί φιλίας έως και σήμερα. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, φιλία μπορεί να υπάρξει μόνο μεταξύ ισοτίμων, και η γυναίκα στην αρχαιότητα -και για πολλούς ακόμα και μέχρι τις μέρες μας- δεν θεωρούνταν ισότιμη του άνδρα, ούτε το ίδιο ευφυής και λογική όπως αυτός.

Οι ελάχιστες φιλικές σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών που υπήρξαν τους προηγούμενους αιώνες ήταν εφικτές εξαιτίας της ύπαρξης παραγόντων, όπως η ανώτερη κοινωνική τάξη και μόρφωση της γυναίκας, που αντιστάθμιζαν το κατώτερο της ανθρώπινης υπόστασής της. Μόνο τον 18ο και 19ο αιώνα αρχίζουν να αλλάζουν σταδιακά τα πράγματα και να θεωρούνται οι γυναίκες ως φορείς μιας ιδιαίτερης ευαισθησίας που τις καθιστά ενδιαφέροντες συνομιλητές…

Ένας άλλος πολύ σημαντικός παράγοντας επιρροής της θεώρησής μας για τη φιλία ανάμεσα στα δύο φύλα είναι η παντοκρατορία των ετεροφυλοφιλικών αξιών. Αυτό σημαίνει πως οι αξίες αυτές πολύ εύκολα παραπέμπουν σε ερωτισμό και ερωτική ποιότητα σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα παρά σε φιλία. Η επικράτηση των μικροαστικών αξιών καθόρισε και το τι θεωρείται ως φυσιολογικό ακόμα και στον κόσμο των συναισθημάτων. Σύμφωνα με την μικροαστική ηθική, τα έντονα αισθήματα και η σεξουαλικότητα, ανάμεσα σε έναν άντρα και μία γυναίκα, επιτρέπονται μόνον εντός  γάμου. Αυτή η μικροαστική ιδεολογία περί αγάπης καθόρισε, φυσικά, και τα όρια της φιλίας που άρχισε να περιορίζεται πλέον ανάμεσα σε άτομα που δεν έχουν καμία συγγενική ή ερωτική σχέση μεταξύ τους.

Σε αντίθεση με τις γυναίκες, η πλειοψηφία των ανδρών θεωρεί πως είναι αδύνατη η φιλία μεταξύ ανδρών και γυναικών. Γιατί συμβαίνει αυτό; Έχει να κάνει με τη βιολογία των δύο φύλων; Είναι θέμα τεστοστερόνης, σεξουαλικής ορμής ή δαρβινικής λογικής που θέλει τον άνδρα επιβήτορα από τη φύση του προς εξασφάλιση της διαιώνισης του είδους;

Εάν πρόκειται για θέμα βιολογίας -όπως πολλοί, κυρίως άνδρες, ατεκμηρίωτα υποστηρίζουν- τότε θα πρέπει να λυπόμαστε τους «κακόμοιρους» τους βιαστές που υπέκυψαν στην πρωτόγονη δύναμη της ανδρικής τους φύσης. Εάν υποθέσουμε πως καταργούνταν από αύριο όλες οι ποινές για το βιασμό, τότε θα πηγαίναμε πρωί-πρωί στο σπίτι της καλύτερής μας φίλης να τη βιάσουμε; Το παράδειγμα είναι ακραίο αλλά καταδεικνύει και το ακραίο του ισχυρισμού περί ανδρικής βιολογίας…

Δεν είναι παράλογο ένας άνδρας να σκεφθεί, να νιώσει ή να θελήσει να κάνει έρωτα με μία φίλη του. Αυτό, όμως, είναι εντελώς διαφορετικό από το να θεωρούμε πως δεν μπορεί να υπάρξει φιλία ανάμεσα στα δύο φύλα και αυτό να το αναγάγουμε σε μια παγκοσμίως ισχύουσα αλήθεια. Αν ίσχυε κάτι τέτοιο, τότε θα ήταν σαν να λέγαμε πως, επειδή κάποιος, που βρίσκεται σε μόνιμη σχέση ή είναι παντρεμένος, φαντασθεί ερωτικά μια άλλη γυναίκα αυτό είναι ταυτόσημο με απιστία ή με το ότι η σχέση ή ο γάμος του έχει πάψει να υφίσταται.

Υπάρχει, βεβαίως, διαφορά ανάμεσα σε έναν άνδρα που του αρέσει μία γυναίκα, η οποία δεν τρέφει ανάλογα για αυτόν αισθήματα, και ο οποίος γίνεται, μην έχοντας άλλη επιλογή, φίλος της, και σε έναν άλλον άνδρα που ποτέ δεν πλησίασε μία γυναίκα έχοντας ερωτικές επιδιώξεις, θέλοντας απλά τη φιλία της, επειδή την εκτιμά και τη θαυμάζει ως άνθρωπο. Ο πρώτος πιθανώς να έχει καταπιεσμένα αισθήματα που, ίσως με το χρόνο, πάψουν να υφίστανται, ο δεύτερος, όμως, μπορεί κάλλιστα να δημιουργήσει μια στενή φιλική σχέση με τη συγκεκριμένη γυναίκα.

Αν οι άνδρες καταφέρουμε να απαλλαγούμε από το σύνδρομο του επιβήτορα που μας κάνει να θέλουμε ή να πρέπει να καβαλήσουμε οποιοδήποτε θηλυκό κινείται στον βλεμματικό μας  ορίζοντα, τότε ίσως γίνουμε απείρως πιο ερωτικοί, ίσως καταφέρουμε να συμφιλιωθούμε πρώτα με τον εαυτό μας και κατόπιν και με τη Γυναίκα, βλέποντάς την πρωτίστως -ακόμα και αν δεν είμαστε ερωτευμένοι μαζί της- ως Άνθρωπο με πολλές πιθανές ομορφιές και χάρες, και όχι μόνο ως ένα σώμα ή τμήμα σώματος για το οποίο χάνουμε σύντομα το ενδιαφέρον μας μόλις το γευτούμε…

Τα πράγματα αρχίζουν σιγά-σιγά να αλλάζουν(;),  μα ο δρόμος εξακολουθεί να είναι μακρύς…