Ένιωθε τόσο απέραντα μόνος που δεν είχε καν το κουράγιο να λυπηθεί τον εαυτό του. Μοναδική και αχώριστη συντροφιά του η γκρίζα συσκευή τηλεφώνου δίπλα του. Συχνά, διαπιστώνει, σχεδόν έντρομος, πως την κοιτά για ώρες, χωρίς, όμως, αυτή να βγάζει τον παραμικρό ήχο. Πολλές φορές, σηκώνει το ακουστικό για να δει αν έχει σήμα ή μήπως υπάρχει κάποια βλάβη και γι΄αυτό παραμένει τόσο βασανιστικά βουβό.

Έχει αρκετούς γνωστούς και συναδέλφους, μα ούτε κι αυτοί του τηλεφωνούν. Ούτε κι αυτός, όμως, τολμά να τηλεφωνήσει σε κάποιον. Ο φόβος του μήπως ενοχλήσει, μήπως διαπιστώσει κάποια, έστω και ελάχιστη, δυσαρέσκεια στη χροιά της φωνής του άλλου, τον παραλύει και μόνο που το σκέφτεται.

Και όμως. Δεν τολμά να αποχωριστεί την γκρίζα, σαν τη ζωή του, συσκευή ούτε λεπτό. Έχει γίνει η μοναδική συντροφιά αλλά και ο καταναγκασμός του. Παλαιότερα, είχε βάλει προέκταση, για να μπορεί να την έχει μαζί του, σε όποιον χώρο του μικρού εργένικου διαμερίσματός του κι αν πήγαινε. Έφθανε ακόμα και μέχρι το μπάνιο, αλλά και το παράθυρο που έβλεπε προς τον μικρό, και κάθε άλλο παρά πολυσύχναστο, δρόμο, μπροστά από το σπίτι του, όπου περνούσε καθημερινά αρκετές από τις άδειες του ώρες. Μπορούσε να το ΄χει ακόμα και στο κρεβάτι του, αν ήθελε, και τύχαινε να το θέλει σχεδόν πάντα. Ήταν, γι ΄αυτόν, κάτι σαν τα λούτρινα ζωάκια που χρειάζονται για συντροφιά τους τα μικρά παιδιά για να μπορέσουν να κοιμηθούν μόνα στο κρεβάτι τους τις νύχτες…

Μερικά χρόνια μετά, αγόρασε ασύρματη συσκευή κι έτσι δεν χρειάζονταν πια η ενοχλητική προέκταση πάνω στην οποία θα μπορούσε να μπερδευτεί το πόδι του, με κίνδυνο να τραυματιστεί σοβαρά χωρίς να γίνει αντιληπτό από ΚΑΝΕΝΑΝ. Φανταζόταν, κάποιες φορές, τον εαυτό του σοβαρά τραυματισμένο και ακινητοποιημένο στο πάτωμα, ανήμπορο να σηκώσει ακόμα και το ακουστικό του τηλεφώνου του, και τον έπιανε κρύος ιδρώτας. Τύλιγε, λοιπόν, κουλούρα το καλώδιο της προέκτασης και το κουβαλούσε κι αυτό μαζί με το τηλέφωνο, όπου κι αν πήγαινε. Κάποια στιγμή, σκέφθηκε πως απέκτησε ακόμα έναν φίλο που τον κρατούσε από το χέρι προστατευτικά, όπως η μάνα το παιδί, και δάκρυσε…

Ακόμα περισσότερα χρόνια μετά, απέκτησε κινητό. Η χαρά του ήταν μεγάλη, όταν σκέφτονταν πως έτσι δεν θα χρειάζεται πια να είναι καθηλωμένος μέσα στο άχαρο εργένικο δυαράκι του, με το τηλέφωνο και την κουλούρα της προέκτασης στο χέρι, περιμένοντας να ακούσει το κουδούνισμά του, που το ΄χε μόνιμα καλού-κακού στη διαπασών, μην τυχόν και δεν το ακούσει. Δεν τον ένοιαζε που σίγουρα θα τρόμαζε πολύ, όπως κάποιες φορές συνέβη, όταν έτυχε να του τηλεφωνήσει κάποιος κατά λάθος…

Η αρχική του αισιοδοξία άρχισε ύπουλα να μετατρέπεται σε απόγνωση καθώς διαπίστωνε πως η μοναξιά ανάμεσα σε πολλούς είναι πολύ χειρότερη από τη μοναξιά του άχαρου εργένικου δυαριού του. Εκεί, τουλάχιστον, είχε την ψευδαίσθηση, αλλά και την ελπίδα, πως έξω τα πράγματα θα είναι καλύτερα, αρκεί κάποιος να βρει τη δύναμη να βγει από την ασφάλεια του σπιτιού του.

Ο καιρός πέρασε και κάποια στιγμή απέκτησε υπολογιστή, facebook και, με έναν μαγικό τρόπο, εκατοντάδες ψηφιακούς φίλους. Η χαρά του ήταν απερίγραπτη. Άρχισε να εκθέτει σε δημόσια θέα την προσωπική του ζωή, φωτογραφίες, εμπειρίες και ό,τι πολυτιμότερο είχε, με τη βεβαιότητα πως έτσι θα ΄ρθει ακόμα κοντύτερα με τους άλλους, πως επιτέλους θα αποκτήσει δικούς του πραγματικούς φίλους. Κάποια στιγμή, κοιτώντας τη σιωπηρή, σαν τη συσκευή του τηλεφώνου του οθόνη του υπολογιστή του, συνειδητοποίησε πως κανείς δεν του ζητά να δείχνει όσα ο ίδιος δείχνει, να ενδιαφέρεται να μάθει πως ο ίδιος νιώθει. Απλά, συλλέγει “likes” που, αν δεν του τα δώσει κάποιος «φίλος», νιώθει τόση μα τόση απογοήτευση. Συνειδητοποίησε, ακόμα, πως, στις συζητήσεις των διαφόρων ιστότοπων που συμμετέχει καθημερινά, δεν είναι τίποτα παρά ένας απρόσκλητος επισκέπτης που, είτε εμφανιστεί είτε όχι, κανείς δεν τον αναζητά, σε κανέναν δεν λείπει…

Συνειδητοποίησε έντρομος πως η μοναξιά δεν είναι πλέον μόνον ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ αλλά και ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ…