Δύο βλέμματα συναντώνται, δυο ψυχές αναριγούν, δύο σώματα αγγίζονται. Αυτή κι Αυτός. Όταν η οσμή του σώματός του γίνεται άρωμα γι΄αυτήν, τότε μέσα της -συχνά, χωρίς καν να το συνειδητοποιεί- τον ανακηρύσσει ως υποψήφιο πατέρα του παιδιού που θα ΄θελε να φέρει στον κόσμο.

Κάποτε φθάνει το πέρασμα του χρόνου και βλέπει το φως του κόσμου ο καρπός του έρωτα, της ερωτικής έκστασης και των αμοιβαίων προσπαθειών αποπλάνησης του Άλλου. Το ανθρώπινο βρέφος, το πλέον ανήμπορο και απροστάτευτο απ΄όλα τα θηλαστικά της γης.

Γέννηση, ο πρώτος οδυνηρός αποχωρισμός, ο πρώτος εκδιωγμός από  έναν προσωπικό μικρό επίγειο παράδεισο, αυτόν της μήτρας στης οποίας τη ζεστασιά, τους απόκοσμους ρυθμικούς ήχους, το ημίφως, την εξασφαλισμένη καθημερινή τροφή και την ασφάλεια, υποσυνείδητα,   πάντα θα θέλαμε να επιστρέψουμε, ιδίως όταν οι κακοτυχίες, οι ματαιώσεις και οι μεγάλες απογοητεύσεις της ζωής χτυπούν την πόρτα της ψυχής μας…

Γέννηση, ο πρώτος οδυνηρός αποχωρισμός από μια μαγική σωματική σύντηξη μέσα στο μητρικό σώμα. Και, από τη στιγμή εκείνη, ξεκινά ο μακρύς δρόμος μιας σειράς μικρότερων ή μεγαλύτερων αποχωρισμών, εγκαταλείψεων, πένθους, ελπίδων επανένωσης, ερώτων, πραγματικών επανενώσεων, απογοητεύσεων, χαράς, προσδοκιών και άλλων ματαιώσεων, μέχρι και την τελευταία στιγμή της ζωής, τον Θάνατο, την καθολική απώλεια της ύπαρξής μας που τόσο δύσκολα μπορεί να αποδεχθεί ο Άνθρωπος, με αποτέλεσμα να πλάθει ουράνιους Παραδείσους και Κολάσεις…

Γέννηση, ο πρώτος οδυνηρός αποχωρισμός και, λίγα λεπτά αργότερα, η γνώριμη οσμή, η πρώτη επανένωση πάνω στο μητρικό στήθος, όπου σωματική και ψυχική πείνα βρίσκουν την απαραίτητη γαλήνη. Η πρώτη συνάντηση του βρέφους, ως ξεχωριστής πλέον ύπαρξης, με το πρώτο υποκείμενο αγάπης του, που το βρίσκει στην επανένωση, μέσα από την επαναδημιουργία του περιβάλλοντος της μήτρας που αντιπροσωπεύεται πλέον από τη μητρική αγκαλιά…

Ένα βρέφος που αναπαύεται σε μια μητρική αγκαλιά. Από τα πιο αγαπημένα θέματα καλλιτεχνικής έκφρασης και το πιο λατρεμένο θέμα της χριστιανικής εικονογραφίας.

Η αναπόφευκτη μοίρα κάθε βρέφους είναι να πρέπει να αποχωρίζεται ξανά και ξανά και, στην καλύτερη περίπτωση, να ξαναβρίσκει το αρχικό υποκείμενο της αγάπης του, το πρόσωπο που περισσότερο από κάθε τι άλλο αγαπά, που μπορεί να ικανοποιεί κάθε του ανάγκη, τη μητέρα του. Οι αναπότρεπτοι αποχωρισμοί της ζωής, όμως, με την απύθμενη θλίψη και ανημπόρια που προκαλούν, σε συνδυασμό με την ανάγκη μιας λυτρωτικής αυτονομίας, οδηγούν στην αναγκαιότητα δημιουργίας μιας εσωτερικής εικόνας του αγαπημένου προσώπου που χάνεται, ώστε να λειτουργήσει ως υποκατάστατο και αναπλήρωση αυτής της απώλειας.

Η αγάπη, λοιπόν, συνδέεται αδιάρρηκτα με τον αποχωρισμό και τη θλίψη. Στη ρωγμή που δημιουργείται ανάμεσα στην ανάγκη σύντηξης με το πρωταρχικό υποκείμενο αγάπης, τη μητέρα,  και του διαχωρισμού από αυτήν, εξαιτίας του  αναπόφευκτου αποχωρισμού, γεννιέται η ανάγκη της ανθρώπινης δημιουργικότητας και καλλιτεχνικής έκφρασης που αποσκοπούν στην αναίρεση αυτής της εγκατάλειψης, στην αποκατάσταση του ψυχικού τραύματος που προκάλεσε και στο να καταστεί εφικτή η πολυπόθητη επανένωση…

Η καλλιτεχνική δημιουργία δεν είναι τίποτ΄άλλο από μια προσπάθεια σύνθεσης κομματιασμένων πρώιμων σωματικών και ψυχικών μνημών που ίσως αποκαταστήσουν αυτή τη ρωγμή που χάσκει επικίνδυνα εντός μας από την πρώτη στιγμή της ζωής μας. Οι διστακτικές ή αποφασιστικές πινελιές, το κομμάτι πηλού ή μαρμάρου, οι σκόρπιοι στίχοι, οι απροσκάλεστες νότες ή το κτίσιμο μιας ιστορίας, που, τελικά, μορφωποιούνται σε ένα ενιαίο όλον, δίνοντας την επιζητούμενη ψυχική λύτρωση, δεν είναι τίποτ΄άλλο από μια προσπάθεια αποκατάστασης της ρωγμής αυτής, της ξανασυνάντησης με την πρωταρχική μορφή αγάπης που είναι η νοσταλγία του μητρικού σώματος και η σύντηξη με αυτό…

Με αυτήν την έννοια, λοιπόν, κάθε καλλιτεχνική δημιουργία δεν είναι τίποτ΄άλλο παρά μια μικρή αυτοβιογραφία. Η σύνθεση σκόρπιων μνημών και συναισθημάτων που προκαλεί, όταν ολοκληρώνεται, ένα αίσθημα ανείπωτης ανακούφισης και λύτρωσης…

Είναι τυχαίο άλλωστε πως ο καλλιτεχνικός οίστρος βρίσκεται πάντα στο ζενίθ του μετά από έναν οδυνηρό (από)χωρισμό, μια μεγάλη απώλεια ή μια δυσβάσταχτη θλίψη…;;;