Με την Σουηδέζα ηθοποιό Εύα Στυλάντερ είμαστε φίλοι εδώ και μια εικοσαετία. Γνωριστήκαμε όταν γυρίζαμε το “Αντίο Βερολίνο”, και στη συνέχεια δουλέψαμε και εξακολουθούμε να δουλεύουμε και σε άλλες ταινίες μαζί.

Στις 6 & 7 Οκτωβρίου ήμασταν στο Κουκάκι, καλεσμένοι σε ένα κινηματογραφικό αφιέρωμα και εκεί η Εύα με ρώτησε αν έχω κάποιο μυθιστόρημα να της δώσω για να το δει με θεατρική ματιά. Μήπως δηλαδή μπορέσει να το μετατρέψει σε θεατρικό έργο με σκοπό φυσικά να ανεβεί και να παιχτεί στο θέατρο από τον θίασο με τον οποίο συνεργάζεται. Σκέφτηκα το “No. 9” που δεν είναι ακριβό σαν παραγωγή, που δεν έχει ιδιαίτερες σκηνικές απαιτήσεις και που επί σκηνής, δεν είναι πολυπρόσωπο. Της το πρότεινα χωρίς να της πω τον τίτλο και κλείσαμε ραντεβού για την Κυριακή 9 Οκτωβρίου στις 10 το πρωί στο θέατρο “Πόρτα”, αλλά εγώ δεν κατάφερα να πάω. Ε γιατί, για να είμαι εκεί στις 10 έπρεπε να φύγω από το σπίτι γύρω στις 8:30, που θα πει ότι έπρεπε να ξυπνήσω από τα ξημερώματα, για να κάνω τα μπάνια μου, να πιω τους καφέδες μου κλπ. Της τηλεφώνησα, της ζήτησα συγγνώμη και μου έδωσε άφεση λέγοντάς μου ότι ο Οκτώβρης έχει κι άλλες Κυριακές και ότι μπορώ να πάω όποια Κυριακή θέλω προκειμένου να δω δηλαδή και την πρωινή παράσταση, αλλά και πάλι δεν κατάφερα να ξυπνήσω.

Χθες είχαμε στην Αλκυονίδα την πρεμιέρα της πρόσφατης ταινίας που δουλέψαμε με την Εύα (“Invisible”) όπου εγώ πήγα μεν με το βιβλίο στα χέρια, αλλά η Εύα δεν ήρθε στην προβολή. Είπα να το χαρίσω στον Στάνκογλου που το καλοκοίταζε αλλά μια φωνή μέσα μου, μου έλεγε να μη βιάζομαι.

          “Γιάννη πάρτο σε παρακαλώ από την Πρωτοπορία, γιατί αυτό το έχω για την Εύα”.
          “Αφού δεν ήρθε ρε Γιώργο”.
          “Μετά την προβολή δεν θα πάμε όλοι μαζί για ένα ποτό;“.
          “Ναι“.
          “Ε μπορεί λοιπόν να έρθει εκεί”.

Πράγματι, μετά την προβολή πήγαμε για ένα ποτό στο “Εννέα” της οδού Κολοκοτρώνη όπου όντως ήρθε η Εύα, αλλά μόλις με είδε άρχισε να βγάζει καπνούς από τα …αυτιά.

          “Δεν θέλω ούτε να σε βλέπω“.
          “Βρε καλή μου, βρε χρυσή μου” εγώ, τίποτα η Εύα.
          “Βρε Εύα μου έλα να σου εξηγήσω…”    
          “Τι να μου εξηγήσεις; Ότι στις 5 Κυριακές που είχε ο μήνας δεν βρήκες μία να έρθεις να με δεις; Δεν σου μιλάω”.
          “Έλα να καθίσουμε κάπου μόνοι μας να σου γράψω μία αφιέρωση. Έλα”.
          “Το έχεις μαζί σου;”.
          “Ε βέβαια”.
          “Θα με κεράσεις ένα ποτήρι κρασί;”.
          “Και δύο και τρία μη σου πω…”.

Όταν της έδωσα το βιβλίο ούρλιαξε.    

          “Πώπω… Γιώργο μου…”.
          “Τι έγινε;”.
          “Έκανες πολύ καλά που δεν ήρθες στο θέατρο”.
          “Εύα μου τι έπαθες; Σε πείραξε το κρασί που ακόμα δεν ήπιες;”.
          “Μα καλά… δεν πρόσεξες τίποτα;”.
          “Δεν καταλαβαίνω. Τι εννοείς;”.
          “Ευτυχώς που δεν ήρθες σου λέω”.
          ”Γιατί; Το γκρεμίσανε;”.
          ”Μα τι λες τώρα; Παιδί μου κοίτα εδώ. Το βιβλίο σου το λένε “Νο. 9” και βρισκόμαστε στην Κολοκοτρώνη 9 και το μαγαζί το λένε “Εννέα“. Έπρεπε να γίνει έτσι. Πάει και τελείωσε”.

Χθες το βράδυ, η Εύα και εγώ, βρεθήκαμε στην Κολοκοτρώνη 9 σε ένα μπαρ που το λένε ”Εννέα”, της έδωσα το βιβλίο μου που λέγεται ”Νο. 9”, και ήπιαμε από 9 σφηνάκια κερασμένα όλα από την παραγωγή. 9 + 9 = 18 (1 + 8 = 9)         

Τι θέλει να μας πει το Σύμπαν;