Πάνε τώρα έξι χρόνια που κάθε φορά που κάθομαι  στη βεράντα του σπιτιού μου πρωί-πρωί, σαν σκάσει ο ήλιος μακριά στο Αιγαίο, λες και αναδύεται  από τα γαλάζια νερά του, για να κάνει το καθημερινό του νωχελικό ταξίδι, δακρύζω.  Γιατί...

Είναι η ώρα της περισυλλογής, των σκέψεων που με βομβαρδίζουν απρογραμμάτιστα και επιτακτικά.  Χωρίς εγώ να τις καλέσω.

Είναι η ώρα, που το αηδονάκι κρεμασμένο στο απέναντι πεύκο, χαρούμενα τραγουδά  το νέο του τραγούδι, γιατί ποτέ το τραγούδι του δεν είναι το ίδιο, με ένα πάθος και μια συστολή όπως το πρωτάκι στην γιορτή  λήξης των μαθημάτων του σχολείου του, τον Ιούνιο..

Καμαρώνει γιατί , έτσι καταλαβαίνω εγώ, απέναντί του έχει τον μοναδικό του θεατή και ακροατή, εμένα, και πρέπει να κάνει επίδειξη των ικανοτήτων του.

Με έχει δει νομίζω και προσπαθεί να με εντυπωσιάσει με το τραγούδι του. Δεν ακούγεται για αρκετή ώρα τίποτε άλλο, μέχρι που ένα μπουλούκι από σπουργίτια, σαν καταληψίες ,  να εγκατασταθεί , απρόσκλητα γύρω του, μα αυτό συνεχίζει το τραγούδι του, αδιάφορα , σαν να μην φοβάται διόλου τους επισκέπτες του, που σχεδόν το πνίγουν οι άναρχες φωνές τους, μα αυτό εκεί! Πεισματικά συνεχίζει το τραγούδι του, που ελάχιστα ξεχωρίζει.

Απέναντι, λίγο μακριά στέκουν περήφανα τα βουνά της Εύβοιας,  πνιγμένα στην πρωινή καταχνιά, και στον τελειωμό  της λωρίδας του νησιού, η θάλασσα,  πιάτο, λαμπερή και εκτυφλωτική προκαλεί την ζήλεια του οποιοδήποτε την έχει στο μυαλό του να την κάνει, έτσι νομίζει,  δική του. 

Και είναι πολλοί, πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά, όλοι επιβουλεύονται αυτή την χώρα.

Κανείς δεν σκέπτεται, τι τους έχει προσφέρει αυτή η χώρα.

Πως τους έκανε ανθρώπους, τους έδωσε τα φώτα σε όλους τους τομείς, τίποτα αυτοί,  αγνώμονες, αιώνες τώρα, στη σκέψη τους είναι μόνο πως θα την κατακτήσουν.

Και τώρα προσπαθούν με έναν καινούριο τρόπο. Τον οικονομικό πόλεμο. Δεν έχει αίματα αυτός.

Η συμμορία των ευρωπαίων, κατ’ όνομα φίλων μας μαζί με το Δ.Ν.Τ., επέβαλαν με σχέδιο και με την συμμετοχή των δικών μας, άχρηστων, έτσι τους λέω εγώ, πολιτικών, επέβαλαν την κατάκτηση της  Πατρίδας, για πολλοστή φορά και εμείς, αδύναμοι πλέον, που δεχόμαστε από όλες τις μεριές, ειρηνικά «πυρά», καθόμαστε αδιάφοροι θεατές, χωρίς καμιά αντίσταση,  και συμμετέχουμε στα δραματικά γεγονότα, ξεχνώντας την Ιστορία μας, τους νικηφόρους αγώνες μας, την γη μας που την έχουμε ποτ’ισει με αίμα, δια μέσου των αιώνων, τις καταστροφές τους, την αναβίωση του Έθνους μέσα από τις στάχτες, αλλά με ηγέτες που είχαν την Ελλάδα βαθειά στην καρδιά τους.  

Σήμερα κατάφεραν όλοι οι εμπλεκόμενοι, αυτοί που λένε πως είναι φίλοι μας και πως είμαστε μια μεγάλη Ευρωπαϊκή μαζί τους οικογένεια, να μας κάνουν θεατές που περιμένουμε την λήξη του δράματος, που δυστυχώς , αν δεν αντιδράσουμε, θα  είναι η πλήρης κατάληψη της Ελλάδος, ένας υποβαθμισμένος νομός  της Ευρώπης, με αλλοιωμένο τον πληθυσμό του, γιατί και τους πρόσφυγες μας τους φόρτωσαν και μας τους φορτώνουν συνέχεια , μέχρι να γίνουν εκατομμύρια, που με όσους Έλληνες παραμείνουν στην Πατρίδα, θα δουλεύουν ως δούλοι για να ζουν, και να απολαμβάνουν, οι δυνάστες μας, όλα τα καλά που έχει αυτή η χώρα. 

Δεν ξέρω αν ο Μεγάλος Θεός, θα μας λυπηθεί, μα το ελπίζω, σχεδόν είμαι βέβαιος, πως δεν θα αφήσει την Ελλάδα στα χέρια των εκμεταλλευτών της και θα τους εξαποστείλει.

Τότε εμείς θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για το μεγάλο άλμα, με άλλες συμμαχίες, που είναι πολύ πιο κοντά σε εμάς.

Κάθε φορά λοιπόν που κάθομαι στην βεράντα του σπιτιού μου με συντροφιά το καλλικέλαδο αηδονάκι, που κάθεται στο πιο κοντινό πεύκο, για να το βλέπω και να με βλέπει στην εκτέλεση του προγράμματός του, κάθε φορά που απολαμβάνω αυτή την όμορφη πατρίδα, που  τις ομορφιές της δεν τις έχει άλλη χώρα, κάθε φορά που απολαμβάνω την θαλπωρή του ήλιου της, που αλλού έτσι δεν λάμπει,

στο μυαλό μου, χωρίς να το θέλω,

έρχονται τα δεινά των τελευταίων χρόνων, οι ανυπόφορες καταστάσεις που διέρχονται εκατομμύρια συμπατριώτες μου, λες και δεν είναι αυτοί άνθρωποι, και το χειρότερο που έχουμε χάσει την ελπίδα,  τα βάσανα πο όλοι μαζί περνάμε,

Ένα δάκρυ, αβίαστο, καυτό , πιο πολύ από οποιοδήποτε άλλο, κατεβαίνει.

Ένας στεναγμός  και …

Γιατί δακρύζω Μάνα μου Ελλάδα;

Γιατί σε αγαπώ,

γιατί σε έχω στην καρδιά μου,

γιατί είσαι η μεγάλη Ιδέα,

γιατί αιώνες τώρα στέκεις  αιματοβαμμένη στη θέση σου, κουτσουρεμένη βέβαια αλλά στέκεις,

γιατί γέμισες την ανθρωπότητα με μεγάλους ανθρώπους, με επιστήμες, με γνώσεις, ιδεώδη και ιδανικά,

 Γιατί Ελλάδα μου, περίεργο πράγμα, δεν πεθαίνεις ποτέ.

 Εδώ είσαι και θα είσαι, για να φωτίζεις και να οδηγείς την ανθρωπότητα, εδώ θα είσαι για να σε ακολουθούν.

Ένα διάλειμμα είναι η καταστροφή και μετά ξανά μπροστά.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΟΛΩΝΟΣ ΑΝΔΡΕΟΠΟΥΛΟΣ