Από παιδιά μας έμαθαν
υπολογισμούς να κάνουμε
όρια να βάζουμε
στις πράξεις μας
και στα πιστεύω μας
ακόμα και όταν
με τους μεγάλους
τσακωνόμασταν
κλεινόμασταν
σε νέα όρια
αφήναμε όνειρα
προσαρμοζόμασταν
αποδεχόμασταν
ότι δεν μπορούμε...
συνειδητοποιούσαμε
ότι δεν μπορούμε...
πιστεύαμε
ότι δεν μπορούμε...
διαδίδαμε
ότι δεν μπορούμε...

Μα αν καμιά φορά
ξεφεύγαμε
και πείσμα το βάζαμε
όρια κουρελιάζαμε
τη ζωή μας αλλάζαμε
και χαιρόμασταν...
γιατί
η μεγαλύτερη χαρά
είναι να προσπαθείς
και να καταφέρνεις
αυτό που κάποτε πίστευες
ότι να πετύχεις
δεν μπορείς.

Και όταν μεγαλώσαμε
πάλι κάτι μας κράταγε
τη σκέψη σταμάταγε
εντός των τειχών
που οι αιώνες έχτισαν
και με αόρατο μανδύα
έντυσαν
για να κλεινόμαστε
και να βεβαιωνόμαστε
ότι δεν γίνεται αλλιώς
προσαρμοζόμαστε
αποδεχόμαστε
ότι δεν μπορούμε...
συνειδητοποιούμε
ότι δεν μπορούμε...
πιστεύουμε
ότι δεν μπορούμε...
διαδίδουμε
ότι δεν μπορούμε...

Μα αν καμιά φορά
ξεφεύγουμε
και πείσμα το βάζουμε
όρια κουρελιάζουμε
τη ζωή μας αλλάζουμε
και χαιρόμαστε...
γιατί
η μεγαλύτερη χαρά
είναι να προσπαθείς
και να καταφέρνεις
αυτό που κάποτε πίστευες
ότι να πετύχεις
δεν μπορείς.