Έπινα τον καφέ μου στο ιατρείο (ομολογώ πως η Σία -η γραμματέας μου- τον φτιάχνει υπέροχο) περιμένοντας τον επόμενο ασθενή μου. Δεν τον ήξερα. Τηλεφώνησε και θα ερχόταν για πρώτη φορά.
    
     “Μου φάνηκε περίεργος -είπε η Σία την ώρα που μου έφερε τον καφέ- επέμενε για ραντεβού και έπρεπε να το κλείσω. Έτσι δεν είναι;“ 
     “Έτσι είναι. Είπε όνομα;“.
     “Ζάχος Αθανασίου είπε. Ανησύχησα όμως”.
     “Μα γιατί; Δεν υπάρχει λόγος”.
     “Ήταν πολύ περίεργος”.
     “Να μην ανησυχείς καθόλου. Αφού είσαι γραμματέας ψυχολόγου, θα έχεις να κάνεις και με περίεργους”.

Και πράγματι, το κουδούνι δεν άργησε να χτυπήσει.

     “Όπα! Με γιατρίνα έχω να κάνω; Θα μου κάτσεις κούκλα;”.
     “Περάστε παρακαλώ. Θα ειδοποιήσω τον γιατρό αμέσως”.

Η Σία τον πέρασε στο γραφείο μου και μου χτύπησε την ενδοσυνεννόηση στο “ησυχαστήριο” που διαθέτω στα ενδότερα, σημάδι ότι ήρθε ο πελάτης. Τον κοίταξα από το τζάμι (από την πλευρά του γραφείου είναι καθρέφτης). Κοντό μαλλί και γένια. Πρόσεξα ότι είχε και ένα τικ στον ώμο α λα Μητσοτάκη. Ναι, είναι αλήθεια ότι έχω να κάνω ΚΑΙ με περίεργους. Έτσι είναι αυτά. Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι η ανθρώπινη ψυχή με συγκλονίζει. Είναι άβυσσος. Κάθε ένας από μας, είναι διαφορετικός. Κάθε άνθρωπος είναι και μία μοναδική περίπτωση. Αυτή είναι όμως η μαγεία και το ενδιαφέρον που με ιντριγκάρει κάθε φορά.

     “Έλα ρε γιατρέ. Πού είσαι; Έχω πρόβλημα“.
     “Τι πρόβλημα έχεις;“.
     “Τι θα πει τι πρόβλημα; Πλάκα μου κάνεις γιατρέ; Για να έρθω πάει να πει ότι έχω πρόβλημα. Σε τα μας τώρα;“.
     “Ξάπλωσε“.
     “Να ξαπλώσω; Α κατάλαβα. Θα μου στείλεις τη μικρή που έχεις έξω να μου κάτσει ε; Όμορφα. Εξελιγμένα βλέπω είναι τα πράγματα“.
     “Άστα αυτά. Χαλάρωσε και λέγε. Γιατί ζήτησες ραντεβού; Ποιο είναι το πρόβλημά σου;“.
     “Γιατρέ τα ξέρω εγώ αυτά“.
     “Ποια είναι δηλαδή αυτά που ξέρεις εσύ;“.
     “Πςςς… καλά τώρα. Όλα τα ξέρω μόνο από πού να αρχίσω δεν ξέρω…  λοιπόν άκου γιατρέ… γράφτηκα πρόσφατα σε έναν σύλλογο“.
     “Σε τι σύλλογο;“.
     “Συζητήσεων“.
     “Σε ενδιαφέρουν οι συζητήσεις;“.
     “Όλα με ενδιαφέρουν γιατρέ. Από τη γραμματέα σου που δεν ξέρω πού ακριβώς θα μου κάτσει, μέχρι και την παραμικρή συζήτηση που θα μπορούσα να λάβω μέρος“.
     “Για λέγε λοιπόν“.
     “Ε γράφτηκα και έχω την εντύπωση ότι δεν με πήραν με καλό μάτι“.
     “Γιατί;“.
     “Η αλήθεια είναι ότι έκανα επίδειξη υπερ-επάρκειας και πληρότητας. Έδειξα έναν υπερφίαλο εγωκεντρισμό, αλλά γιατρέ μου εσύ θα με καταλάβεις. Αυτό που έκανα δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά μια τεχνητή, υποσυνείδητη μέθοδος συγκάλυψης, ενός βαθιά εγκατεστημένου αισθήματος ανεπάρκειας και κατωτερότητας“.

     “Χμ…“.
     “Τι έχω γιατρέ;“.
     “Συνέχισε και θα σου πω“.
     “Παρουσιάζω μία υπερβολική ευθιξία και ενοχλούμαι εύκολα  γύρω από οτιδήποτε κι αν πουν τα άλλα μέλη του συλλόγου“.
     “Χμ…“.
     “Δηλαδή γιατρέ, έχω περιορισμένο επίπεδο ανοχής και έχω επίσης μία  υπερβολική τάση να παρεμβαίνω, να κάνω παρατηρήσεις, να κάνω τον ειδήμονα και να ασκώ μια άκριτη κριτική απλά και μόνο για να κάνω επίδειξη ότι και καλά όλα αυτά σημαίνουν κάτι! Αδυνατώ να δεχθώ μία διαφορετική τοποθέτηση από τη δική μου, όποιο και αν είναι το θέμα που συζητιέται από τους άλλους“.
     “Χμ…“.
     “Δεν μπορώ να κάνω ουσιαστικό και εποικοδομητικό διάλογο. Παρεμβαίνω και κριτικάρω μόνο για την κριτική“.
     “Χμ…“.
     “Τι μου συμβαίνει γιατρέ;“.
     “Για προχώρα παρακάτω…“.
     “Δεν δείχνω σεβασμό στη διαφορετικότητα και έχω υιοθετήσει μια έπαρση αυθεντίας. Μα να μου τη βγαίνουνε τώρα οι άλλοι ρε γιατρέ; Για κάτσε… Από πού κι ως πού; Είναι δυο τύποι εκεί που μου τη δίνουνε στα νεύρα“.
     “Μόνο αυτοί οι δύο; Γιατί;“.
     “Όχι μόνο αυτοί οι δύο. Είναι και μια που συντονίζει τις συζητήσεις. Κι αυτή μου τη δίνει“.
     “Γιατί;“.
     “Ε γιατί βγαίνει και μου λέει διάφορα και δεν γουστάρω. Δεν δέχομαι τίποτα πέρα από τη δική μου γνώμη. Κυριαρχεί βλέπεις μέσα μου η ανάγκη να αποδείξω ότι όλοι οι άλλοι είναι λάθος! Κατά βάθος βέβαια, ξέρω γιατί τα κάνω όλα αυτά“.
     “Γιατί;“.
     “Γιατί έτσι καλύπτω τις ανασφάλειές μου, τις ανεπάρκειές μου και τις ελλείψεις μου. Νιώθω “λίγος“ και “μικρός“ μπροστά στους άλλους που είναι παλιοί. Ξέρω ότι το πρόβλημα είναι δικό μου και το καταλαβαίνω“.
     “Και αφού το ξέρεις και το καταλαβαίνεις, τότε γιατί ήρθες σε μένα;“.
     “Μου λείπει ο ορισμός γιατρέ“.
     “Ο ορισμός;“.
     “Ναι γιατρέ μου. Ο ορισμός του προβλήματός μου. Τι είμαι τελικά;“.
     "Ώστε δεν ξέρεις τι είσαι ε;"
     "Όχι γιατρέ μου. Δεν ξέρω τι είμαι και δεν ξέρω τι να κάνω".
     “Να κάνεις κάμψεις!“.
     “Κάμψεις;“.
     “Ναι. Εκατό κάθε πρωί, μέχρι να νιώσεις ικανός να ζητήσεις συγγνώμη και να αναθεωρήσεις“.
     "Και είναι οι κάμψεις απαραίτητες γιατρέ;".
     "Στο στάδιο που βρίσκεσαι εσύ, ναι, είναι απαραίτητες".
     “Τι είμαι δηλαδή γιατρέ και χρειάζονται οι εκατό κάμψεις κάθε πρωί;“.
     “Είσαι κομπλεξικός αγόρι μου! Αυτό είσαι. Κομπλεξικός και μισογύνης!“.